Κοίτα να δεις τι συμβαίνει τώρα. Υπάρχει ο κόσμος με την κοινή λογική, που κατανοεί πως η αναπηρία δεν είναι μια απλή ασθένεια αλλά μια κατάσταση. Που δεν ξεφύτρωσε ξαφνικά κάπου εκεί στα τέλη του 20ου αιώνα.
Που δεν εμφανίστηκε μετα από μια τηλεοπτική καμπάνια ή μετά από μερικές μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές της κακιάς ώρας. Που σκοπό είχαν να πουλήσουν δράμα και κλάμα. Υπάρχει όμως και ο άλλος κόσμος που η σχέση του με την κοινή λογική έχει διακοπεί. Ίσως να μην τα είχαν και ποτέ. Που ως κοινή λογική θεωρεί μόνο ότι χωράει στη δική τους λογική.
Το δέχομαι, άλλωστε ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω με το μυαλό του καθενός; Αν δε θέλει να το χρησιμοποιήσει δικό του πρόβλημα. Αν αρνείται να ζήσει στον 21ο αιώνα δικαίωμα του. Όταν όμως θέλει να ζητήσει και τα ρέστα, εκεί θα με βρει μπροστά του. Γιατί ο τίτλος του σημερινού άρθρου δεν είναι τυχαίος.
Μα που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι ανάπηροι ξεστόμισαν μερικοί, τα έγραψαν σε διαδικτυακά σχόλια ή τα είπαν σε φίλους και γνωστούς. Εν μέρει από άγνοια, οπότε τι να κάνεις και πάλι; Σε μια εποχή που η γνώση είναι διαθέσιμη σχεδόν σε όλους, μερικοί αρνούνται να της δώσουν μια ευκαιρία να μπει στη ζωή τους.
Σκοπός του σημερινού άρθρου δεν είναι να στήσω στο τοίχο συγκεκριμένα άτομα ή συγκεκριμένες συμπεριφορές. Δε θα αλλάξει και κάτι αν ξεμπροστιάσω 2-3 ονόματα όταν υπάρχουν χιλιάδες που πιστεύουν τα ίδια.
Αυτό όμως που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να χαρίσω ένα σύντομο άρθρο που ίσως τους βοηθήσει να κατανοήσουν την αναπηρία και το πως ξάφνου βρέθηκε μέχρι και η Ελλάδα να έχει τόσα πολλά ΑμεΑ.
Υπήρχες πάντα μέσα στη ζωή μου.
Ο χαριτωμένος τίτλος από ένα ποπ τραγούδι που επίσης κυκλοφόρησε τέλη του 20ου αιώνα. Όταν ξεκίνησε ο μέσος Έλληνας να αναγνωρίζει την αναπηρία. Πρώτα μέσα από κακά ρεπορτάζ της εποχής, ειδικά σε εποχές δραματικές.
Όπως Χριστούγεννα για να υπάρξει λύπη και καλοκαίρι για να προκύψει ο οίκτος. Δεν μπόρεσε να πάει διακοπές μια οικογένεια γιατί το ένα τους παιδί είναι ανάπηρο. ‘Η μάλλον συγνώμη, να το διορθώσω: το ένα παιδί τους είναι με ειδικές ανάγκες. Εκείνη την εποχή όλες οι αναπηρίες ήταν ειδικές ανάγκες.
Και όσα κατάφερνε ένα άτομο με αναπηρία, ήταν φυσικά γιατί είχε υπερφυσικές ικανότητες, ήταν ήρωας της ζωής, ήταν θαύμα της φύσης. Οι νεότεροι ελπίζω να μη τα θυμάστε αυτά, όμως τα μέσα ενημέρωσης τότε κάπως έτσι αποκαλούσαν τα ΑμεΑ.
Εννοείται πως συμβαίνει μέχρι και στις μέρες μας, αλλά ευτυχώς σε περιορισμένο αριθμό συνάδελφων. Κανείς όμως δεν έλεγε πως τα άτομα με αναπηρία υπήρχαν από πάντα στη ζωή μας. Να βγει να πει: παιδιά, αγαπητό μου κοινό, οι άνθρωποι με αυτισμό, με σύνδρομο Down, με προβλήματα όρασης ή ακοής υπήρχαν απαρχής του κόσμου!
Να βγει κάποιος άλλος και να μιλήσει για τα άτομα με αναπηρίες που ήταν κλεισμένα στα σπίτια τους σε μικρά δωμάτια και κρυμμένα από τα ματιά της γειτονίας. Βγαίνει στην τηλεόραση και η υπεροχή μεταφορά του βιβλίου Η αγάπη άργησε μια μέρα και είδαν όλοι το Τέρας.
Το κορίτσι που ήταν κρυμμένο στον οντά και του επέτρεπαν να κυκλοφορεί μόνο το βραδύ για να μην τη δει άνθρωπος! Σοκαρίστηκε η κοινωνία τότε: μα συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Κι όμως συνέβαιναν και μάλιστα απέναντι από το πατρικό μου σπίτι. Όπου την μεγάλη κόρη την είχαν κλεισμένη σε μια αυλή και δεν έβγαινε ποτέ.
Ο κόσμος προτιμάει να μη ξέρει.
Δεν έβλεπαν τότε εκείνο το κορίτσι στη γειτονιά; Πως μέρα – νύχτα ήταν σε ένα κάγκελο της αυλής, χωρίς φροντίδα; Φυσικά τόσα ήξεραν και η οικογένεια της τότε, τόσα έκαναν. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις την άγνοια και την έλλειψη μόρφωσης. Το ίδιο όμως συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Ο κόσμος γυρίζει το κεφάλι στην αναπηρία.
Ότι δεν βλέπουν θεωρούν ότι δεν υπάρχει κιόλας. Βλέπουν κάποιο αμαξίδιο να δυσκολεύεται να κυκλοφορήσει στα πεζοδρομία αλλά κουβέντα για να βοηθήσουν. Ή ακόμα καλυτέρα να μιλήσουν σε αυτόν που μόλις πάρκαρε παράνομα σε θέση ανάπηρων, έκλεισε ράμπα ΑμεΑ και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Αυτός ο κόσμος αναρωτιέται μέχρι σήμερα που βρέθηκαν τόσοι ανάπηροι σε μια παραλία. Δεν έχουν δεχτεί ακόμα πως και άτομα με αναπηρίες έχουν τα ίδια, μη σου πω και περισσότερα, δικαιώματα για αναψυχή. Στην παραλία, στη θάλασσα, στις διακοπές, στη χρήση ειδικών μηχανισμών για να μπουν μέσα στο νερό.
Να κατανοήσουν πως όλα τα τύπου Seatrack δεν είναι παιχνίδι αλλά εργαλείο που ίσως αύριο να το χρειαστούν οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους. Πως αν τους ενοχλεί γιατί το θέαμα είναι αντιαισθητικό καλά θα κάνουν να αποδεχτούν την αναπηρία ως κατάσταση γιατί μας αφορά όλους.
Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, όλοι έχουμε κάτι που μας ενοχλεί. Όταν όμως με ενοχλεί εμένα, παίρνω την πετσέτα μου και φεύγω. Δεν αντέχω αυτές τις ρακέτες και το τακα τουκα; Θα πάω 20 μέτρα πιο κάτω και τέλος το πρόβλημα.
Που θέλω να καταλήξω; Αν σε ενοχλεί τόσο κάτι, το γεγονός ότι δεν κάνεις τίποτα για αυτό, είναι δικό σου πρόβλημα. Και δε θα συγκρίνουμε τις ρακέτες με την αναπηρία. Γιατί ρακέτες μπορείς να παίξεις παντού. Μια ράμπα αναπήρων σε προσβάσιμη παραλία κάνεις αμάν και πως για να την βρεις! Αλλά πως να το ξέρεις αυτό όταν δε σε ενδιαφέρει καν.
Η αναπηρία είναι σε αύξηση, καιρός να ξυπνήσεις.
Δεν το λέω εγώ αλλά όλες οι έρευνες, οι στατιστικές και τα άρθρα που συχνά αφιερώνω στην παγκόσμια κατάσταση. Πριν μια δεκαετία η αναπηρία κάλυπτε το 10% του παγκοσμίου πληθυσμού. Σήμερα υπολογίζεται πως αγγίζει το 15% του πληθυσμού.
Η αύξηση αυτή είναι δικαιολογημένη. Περισσότερες χώρες και κοινωνίες αναγνωρίσαν ασθένειες ως αναπηρίες και καταστάσεις αναπηρίας ως μη αναστρέψιμες. Επίσης η άνοδος σε αρρώστιες που μπορεί να οδηγήσουν σε κατάσταση αναπηρίας παίζει σημαντικό ρόλο. Καρδιακές ασθένειες, καρκίνος, εγκεφαλικά επεισόδια, διαβήτης, κάπνισμα και κακή διατροφή μερικοί από τους βασικότερους παράγοντες.
Ενώ έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο καλύτερης ποιότητας ζωής, πέσαμε με τα μούτρα στη ζάχαρη, στο άτμισμα, στην υπερκατανάλωση τροφών. Με αποτέλεσμα αύξηση της παχυσαρκίας, έλλειψη κίνησης και άσκησης, με ένα συνδυασμό αποχαύνωσης από όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές.
Όταν λοιπόν σκέφτεσαι την αναπηρία αφ’ υψηλού και νομίζεις πως δε σε αγγίζει τίποτα, ξύπνα! Η αναπηρία δε ξεχωρίζει ηλικία, φύλο, οικονομική ή κοινωνική κατάσταση. Ένα μίνι εγκεφαλικό και θα βρεθείς να ψάχνεις τρόπο να περπατήσεις. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί τρόποι πλέον και βοήθειες ή υπηρεσίες.
Δε τα λέω για να σε τρομάξω αλλά για να σε αφυπνίσω για μια ακόμη φορά. Πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πως σήμερα είσαι αρτιμελής και αύριο κάτι έχει αλλάξει. Όσο νωρίτερα το κατανοήσεις αυτό, τόσο θα χάρεις τη ζωή περισσότερο.
Δε θα σκας για χαζά προβλήματα, για ανόητες καταστάσεις και ανώριμους ανθρώπους. Θα απολαμβάνεις, θα ρουφάς τη ζωή, για ότι σου προσφέρει το σήμερα. Θα δεις τον κόσμο με μια άλλη ματιά, καθαρή και ανενόχλητη από σαχλά εμπόδια.
Όσο το κάνεις αυτό, κάπου κάπου να μιλάς και σε όσους αγνοούν την αναπηρία. Βοηθάμε ο ένας τον άλλον προσφέροντας έστω τη γνώση μας και τις εμπειρίες μας. Ίσως έτσι λιγότεροι να αναρωτιούνται πως βρέθηκαν τόσοι ανάπηροι στον πλανήτη Γη.
Σύνταξη, επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com