Λυπάμαι, παιδί μου.

Ο κόσμος μου ήταν πολύ μικρός να σε χωρέσει.
Πολύ φτηνός για την δική σου αξία.
Κι η αγκαλιά μου ανίκανη να σε προστατέψει από τα τέρατα με την ανθρώπινη μορφή.
Από τα χέρια που σου έκλεψαν όνειρα και ζωή.

Πονάω, παιδί μου.
Χωρίς εσένα χαμόγελο δεν θα υπάρξει και νόημα κανένα.
Η κόλαση με κατάπιε κι αν ακόμη αναπνέω, δεν ζω.
Φλόγες είναι οι αναμνήσεις και με καίνε.
Στο δρόμο, στο σπίτι, στο κρεβάτι.
‘Οπου αγγίζω, όπου υπήρξες, εγκαύματα βαθιά στην ψυχή μου.

Φταίω, παιδί μου.
Δεν έκανα αυτό που έπρεπε νωρίς.
Αδράνησα.
Δεν πίεσα, δεν φώναξα, δεν συνεργάστηκα για να κάνω καλύτερη την κοινωνία στην οποία σε ήθελα να ζεις.
Μου αρκούσε να σε φροντίζω, να σε αγκαλιάζω και να σε φιλώ.
Τώρα τίποτα δεν είναι αρκετό και τα φιλιά μου στάχτες γίναν στης θάλασσας την αμμουδιά.

Σ’ αγαπώ, παιδί μου.
Γι’ αυτό αντίο δεν μπορώ να πω.
Δεν έχω το σθένος.
Ούτε πια ελπίδα.
Την αντάμωσή σου μόνο λαχταρώ.

Σαντίνα Δεναξά ( Λίκνον )

.