Λέξεις και γλώσσα, αυτές οι νεαρές δεσποινίδες
Οι λέξεις και κατ΄ επέκταση η γλώσσα είναι εργαλείο του ανθρώπου για να μεταφέρει εμπειρίες, βιώματα και συναισθήματα. Όταν διηγούμαστε μια εμπειρία μας σε ένα φίλο μας, χρησιμοποιούμε μια σειρά από λέξεις και προτάσεις για να μεταφέρουμε το εν λόγω βίωμα σε εκείνον. Οπότε, για να μεταφερθεί το νόημα που θέλουμε, μεσολαβούν οι λέξεις και δημιουργούν μια αντανάκλαση στον διπλανό μας έτσι ώστε να μας καταλάβει.
Για να μας κατανοήσει, στο μέτρο του δυνατού, θα πρέπει να έχει κι αυτός λίγο – πολύ ανάλογα βιώματα /εμπειρίες. Λέμε συχνά «αυτός με πιάνει» ή «εμείς οι δυο καταλαβαινόμαστε», εννοώντας ότι μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων μεταφέρεται ένα κοινό αίσθημα. Αυτό μεταφέρεται κι όχι οι λέξεις.
Ο δέκτης δίνει την τελική όψη. Σκέψου το σαν ένα διάχυτο μάγμα που θα πάρει μορφή από την πρόσληψη εκείνου που ακούει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ουτοπία όμως, απ’ την ιδέα να χωρέσουμε έννοιες μέσα σε λέξεις, να στριμώξουμε συναισθήματα μέσα σε προτάσεις, να χωρέσουμε βιώματα μέσα σε παραγράφους. Οι λέξεις έχουν όρια – τα ανθρώπινα όχι.
Πόσες χιλιάδες λέξεις και τι απαράμιλλη μαεστρία με αυτές θα χρειαζόταν για να μεταφέρεις ή να περιγράψεις μια αγκαλιά; Ή από την άλλη ένα άγριο βλέμμα και μια επίπληξη; Το απλό και χιλιοειπωμένο «Είσαι καλά;» με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί να ακουστεί.
Πόσα μας λέει μια σονάτα του σεληνόφωτος; Ένας πίνακας; Μια Ιθάκη του Καβάφη; Τώρα δεν μοιάζουν λίγο ξεπερασμένες οι δεσποινίδες; Αυτά για σήμερα φίλοι μου, εις αύριο τα σπουδαία.
Του Δημήτρη Μιχελουδάκη
ΠΗΓΗ: enallaktikidrasi.com