Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντά σου που μάταια ο χρόνος προσπαθεί να ξεθωριάσει.
Είμαι το ηλιοβασίλεμα στην μυστική σου παραλία, το ασυνήθιστο βότσαλο
που βρήκες θαμμένο μέσ’ την άμμο.
Είμαι τ’ όνομα που χάραξες μ΄ενθουσιασμό, όσο πιο μακριά γινόταν, για να μην το σβήσει το κύμα. Αυτό που δίνει αίμα στην καρδιά σου.
Κοίταξέ με, είμαι εγώ.
Τ’ αεράκι που χαιδεύει τα φυλλώματα των δέντρων στην γειτονιά σου.
Η σκιά του πλάτανου στο ποτάμι του χωριού που γάργαρο διασχίζει αιώνων μονοπάτια. Η λιβελούλα που πετάει αθόρυβα ανάμεσα στις καλαμιές αναζητώντας το ταίρι της.
Κοίταξέ με, είμαι εγώ.
Η σκιά στο μπαλκόνι σου όταν πέφτει ο ήλιος κάθε βράδυ.
Το άρωμα του ελληνικού καφέ που ψήνεται νωχελικά στο μπρίκι.
Οι νότες που ξεχύνονται από το ράδιο και σου κρατούν συντροφιά.
Η λέξη που ψάχνεις επίμονα στο σταυρόλεξο που λύνεις.
Κοίταξέ με, είμαι εγώ.
Οι δείκτες του ρολογιού που μετρούν τις χαρές και τις λύπες σου.
Η παύση στις συζητήσεις και τις κουβέντες.
Οι ρυτίδες στις άκριες των χειλιών σου κι η υγρασία που φυλακίζουν
τα βλέφαρά σου την νύχτα.
Κοίταξέ με, είμαι εγώ.
Η σκέψη που φωλιάζει στο μαξιλάρι σου.
Το πάθος που έκαιγε μερόνυχτα το κορμί σου.
Το όνειρο που σε κρατάει ακοίμητο μέχρι το ξημέρωμα.
Ο όρκος που δεν κράτησες και τυραννάει τη συνείδησή σου.
Είμαι εγώ στο χθες και στο τώρα σου, στα πρωινά και τα δειλινά σου.
Είμαι παντού μέσα κι έξω σου , κι ας βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά σου.
Λίκνον – Σαντίνα Δεναξά