Το κλάμα είναι απελευθέρωση, εκτόνωση, είναι ένταση, είναι ζωή.

Πήγα στον οφθαλμίατρο πριν λίγους μήνες για την τυπική επίσκεψη. Καθώς με εξέταζε, σχολίασε:

-Η ζωή σού έχει φερθεί καλά, μου φαίνεται.

-Τι εννοείτε; τον ρώτησα.

-Μα είναι προφανές πως δεν κλαις, μου απάντησε.

Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να κάνω μια γρήγορη ανασκόπηση στο πρόσφατο παρελθόν και όντως διαπίστωσα πως τα τελευταία χρόνια δεν κλαίω.

-Και είναι κακό αυτό; αναρωτήθηκα φωναχτά.

-Για τα μάτια σου είναι. Για την ψυχική σου υγεία, εσύ είσαι η ψυχολόγος, εσύ ξέρεις, μου είπε ο γιατρός.

Χαμογέλασα αλλά δεν σας κρύβω πως προβληματίστηκα.

-Μην ανησυχείς, θα σου δώσω τεχνητά δάκρυα, ακούστηκε η φωνή του γιατρού στο βάθος.

Πού φτάσαμε, σκεφτόμουν. Να κλαίω με εντολή γιατρού.

Αλήθεια γιατί δεν έκλαψα τα τελευταία χρόνια;

Μάλλον επειδή δεν είχα λόγο.

Μάλλον γιατί είμαι θετικός άνθρωπος.

Μάλλον γιατί πίστευα ότι έκλαψα προκαταβολικά τα προηγούμενα χρόνια.

Μάλλον γιατί δε μου έβγαινε.

Και η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα μου βγαίνει.

Αλλά τουλάχιστον βλέπω αλλιώς το κλάμα.

Κλάψτε ελεύθερα λοιπόν. Κάνετε καλό στα μάτια σας. Αλλά και στην ψυχή σας. Ξεκάθαρα.

Να σας πω την αλήθεια μου, δε θέλω άλλο να πιστεύω πως το κλάμα κάνει κακό. Το κλάμα είναι απελευθέρωση, είναι εκτόνωση, είναι ένταση, είναι ζωή.

Υπάρχουν εξάλλου και τα δάκρυα χαράς…

Κλάψτε ελεύθερα. Με συνταγή γιατρού και ψυχολόγου.