Πριν λιγες μερες εχασα τον αδερφο μου, του οποιου ειχα την κηδεμονια, ΑμεΑ με νοητικη στερηση ανω του 85%.
Το τι ακουσα δεν λεγεται. Ησυχασε μου ελεγαν οι μισοι , θα ξεκουραστεις μου ελεγαν οι υπολοιποι.
Οχι ρε ασχετοι, για να μην πω τιποτα βαρυτερο, δεν ηθελε ουτε αυτος να ησυχασει, ουτε εγω να ξεκουραστω. Θελαμε ακομη να πηγαινουμε στην θαλασσα για καφε. Στις ταβερνες και να ακουμε Ζαμπετα που του αρεσε. Να οδηγαω κ να τραγουδαμε το “δυο αδερφακια ειμασταν πολυ αγαπημενα”.
Να μου ζηταει συνεχεια τσιγαρακι και γω να βριζω γιατι καπνιζε πολυ. Γι αυτο το μονο που θελω να ακουω ειναι ” κριμα στο παληκαρι που εφυγε 48 χρονων” οπως θα ελεγαν για καθε υγιη ανθρωπο.
Δεν εχουν ημερομηνια ληξης τα ΑμεΑ.
Οσοι ειμαστε συνηδειτοποιημενοι κηδεμονες αυτων των ατομων, τους θελουμε για παντα στη ζωη μας!!!!!!!Να εισαι καλα οπου εισαι παληκαρακι μου!!!!