Ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς; Απόδειξη!

Κάποτε έρχεται κι ο καιρός της απόδειξης.

Εκείνη την στιγμή στο ταμείο, όταν δίνεις συναισθήματα κι επενδύεις ακριβά

στα όνειρα που κάνεις με τον δικό σου άνθρωπο.

Γιατί τα λόγια είναι όμορφα, όμως ξεχνιούνται εύκολα.

Το κυριότερο; Δεν έχουν τίποτα το χειροπιαστό.

Μ’ αυτά μπορείς να χτίσεις μέχρι και πολυκατοικίες.

Να ταξιδέψεις στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Να τάξεις πράγματα που ποτέ δεν θα γίνουν θαύματα.

Αέρας κοπανιστός, φίλε μου, τα λόγια.

Δεν λέω, χρειάζονται κι αυτά στην ώρα τους.

Ειδικά στην αρχή που πρέπει να γοητεύσεις κι αφήνεσαι να γοητευθείς.

Όμως σαν την απόδειξη, δεν έχει.

Αυτό που λες να το κάνεις πράξη.

Είτε είσαι άνδρας, είτε είσαι γυναίκα, πρέπει νατιμάς τα λεγόμενά σου.

Ν’ αφήνεις τα ίχνη σου στην ζωή του άλλου,

ώστε δύσκολα το οποιοδήποτε κύμα να μπορεί να τα σβήσει.

Να είσαι στέρεος και συμπαγής σαν βράχος.

Ν’ ακουμπάει ο άλλος πάνω σου κι όχι να ψάχνει απελπισμένα

να βρει το στήριγμά του και να σωριάζεται κάτω.

Να είσαι εκεί παρών και δρων.

Ενεργητικό παίκτη θέλουν οι σχέσεις.

Όχι άλλον έναν παθητικό αγά που τα περιμένει όλα στα πόδια του.

Να πασχίζεις, να δίνεσαι, να διεκδικείς.

Να τιμάς το πρόσωπο που είσαι μαζί του, κυρίως, όταν αυτό δεν είναι μπροστά.

Να το σέβεσαι και να το υπερασπίζεσαι από τα σαρκοβόρα θηρία που καραδοκούν.

Εγωισμός, λαγνεία, φιλαυτία κι ο χορός των λαθών τελειωμό δεν έχει.
Οι Σειρήνες, πολλές που τον σέρνουν και σε απομακρύνουν από τον δικό σου παράδεισο.

Είναι στερεότυπη η φράση αλλά τόσο αληθινή:

Τίποτα δεν μένει δικό μας για πάντα.

Τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα και πολύ καλά κάνουν.

Θέλουν χρόνο, αγάπη, αφοσίωση, κόπο, προσπάθεια.

Όλα αυτά πηγάζουν βέβαια κι εκδηλώνονται αυθόρμητα,

λμόνο όταν υπάρχει αληθινή αγάπη.

Αγάπη που ξεχύνεται σαν το φουσκωμένο ποτάμι.

Που καθαρίζει τα πάντα στο πέρασμα της.

Που αναζωογονεί το έδαφος και το ξεδιψά.

Ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς, λοιπόν; Απόδειξη!

Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον)

.