Όλοι οι γονείς προσπαθούμε συνεχώς και αδιάκοπα να εμφυσήσουμε αξίες στα παιδιάς που θα τους συντροφεύουν για μια ζωή.
Μία από αυτές, είναι και η αξία της συγγνώμης. Πάντα τους υπενθυμίζουμε ότι είναι απαραίτητο να απολογηθούν όταν κάνουν κάτι λάθος, αλλά εμείς δυσκολευόμαστε, πολλές φορές, να ζητήσουμε συγγνώμη. Νιώθουμε αμήχανα και το αποφεύγουμε.
Μια μητέρα μοιράζεται την δική της ιστορία και πώς μια συζήτηση με το παιδί της της άλλαξε για πάντα το πώς σκέφτεται.
«Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου βρίσκονται στο τέλος της εφηβείας τους. Θυμάμαι πώς ήμουν εγώ έφηβη. Ήμουν φωνακλού, κάπως δραματική, άφηνα τις ορμόνες μου να με ελέγχουν και δεν ζητούσα ποτέ συγγνώμη. Και αυτό, γιατί κανείς δεν μου δίδαξε ποτέ πραγματικά την αξία της συγγνώμης ή πόσο σημαντική είναι για να ευημερήσουν οι σχέσεις.
Τώρα, θα μπορούσα να κατηγορήσω τους γονείς μου για το πώς με μεγάλωσαν, αλλά είμαι ρεαλίστρια. Αν είστε και εσείς παιδί του ’80, θυμάστε τη μαμά σας να σας ζητάει συγγνώμη; Αν ναι, να το θεωρήσετε ευλογία!
Τότε, οι περισσότεροι γονείς πίστευαν ότι η συγγνώμη θα έδειχνε αδυναμία και ότι τα παιδιά θα την εκμεταλλεύονταν. Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν αλλάξει…
Όταν έγινα μαμά για πρώτη φορά πριν από σχεδόν 15 χρόνια, ήμουν πεπεισμένη ότι δεν θα έκανα τα λάθη των γονιών μου. Θα ήμουν cool μαμά. Είχα έναν υποστηρικτικό σύζυγοκαι μια βαθιά αγάπη για τα παιδιά που με έκανε σίγουρη ότι θα τα καταφέρω.
Στη συνέχεια, ήρθε το δεύτερο παιδί και έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Στο τρίτο πια παιδί, είχα αρχίσει να αμφισβητώ τα πάντα.
Δεν έλειψαν τα λάθη, οι εκρήξεις ψυχραιμίας, οι έντονες κουβέντες και οι αξιοθρήνητες πράξεις. Ήμουν πολύ περήφανη τότε για να ζητήσω συγγνώμη από τα παιδιά μου και το μετάνιωσα πικρά.
Η μικρότερη κόρη μου όμως μου έμαθε την αξία της συγγνώμης με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.
Πριν από κάποιο καιρό τσακωθήκαμε πολύ έντονα. Έκανα ό,τι μπορούσα για να παραμείνω ψύχραιμη, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή, κουράστηκα τόσο πολύ να με διακόπτουν, που άρχισα να ουρλιάζω. Είχα κουραστεί να νιώθω ότι δεν με σέβονται. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι έπρεπε να αποχωρήσω. Έπρεπε να ελέγξω τον εαυτό μου.
Λίγες στιγμές αργότερα, η κόρη μου ήρθε στο δωμάτιό μου και μου είπε: ”Μαμά, συγγνώμη.Έκανα λάθος”.
Τόσο απλά. Μία μόνο λέξη με ηρέμησε και μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Το σκέφτηκα λίγα λεπτά, την κοιτάξα στα μάτια και της είπα και εγώ με τη σειρά μου: “Γλυκιά μου, κι εγώ λυπάμαι. Δεν έπρεπε να σου φωνάξω έτσι”.
Η απάντησή της μου έκοψε την ανάσα: “Μαμά, ήταν λογικό να φωνάξεις. Σε διέκοπτα και ξεπέρασα τα όρια”. Είναι 12 χρονών. Έχει περισσότερες δεξιότητες και αυτογνωσία από ό,τι εγώ στα 45 μου.
Είμαι ατελής και κάνω λάθη, αλλά δεν χρειάζεται να ντρέπομαι γι’ αυτό. Το να ζητάς συγγνώμη δεν είναι αδυναμία. Και μόνο καλό μπορεί να κάνει στη σχέση με τα παιδιά σου. Άλλωστε, καταλαβαίνουν περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε.»
herviewfromehome.com , mama365.gr