H απόσταση ανάμεσα μας… Μια συγκλονιστική ιστορία δύο δίδυμων.
Ο Christopher Capozziello μένει στο Κονέκτικατ, είναι 33 ετών και είναι freelance φωτογράφος.
Κουβαλάει ένα βαρύ «μυστικό», το οποίο αποφάσισε να δημοσιοποιήσει μέσα από το βιβλίο του The Distance Between Us, ένα λεύκωμα με φωτογραφίες που κυκλοφορεί χάρη στην καμπάνια τους στο Kickstarter. Ο Christopher έχει ένα δίδυμο αδερφό, που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση.
Η Cerebral Palsy ή νόσος του Little είναι μια πάθηση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος κι εκδηλώνεται με διάφορες κινητικές διαταραχές (σπαστικότητα, αθέτωση, αταξία, δυσκαμψία, ατονία), ενώ ενίοτε συνοδεύεται κι από νοητική υστέρηση.Τα τελευταία 13 χρόνια φωτογραφίζει νυχθημερόν τον αδερφό του Nick σε μια προσπάθεια να αποτυπώσει την καθημερινότητα της σχέσης μεταξύ τους αλλά, κυρίως,για να παλέψει με τις ενοχές του για ότι τυχαίνει να είναι αυτός ο υγιής της υπόθεσης. Οι φωτογραφίες, αυτές, είναι η «εξιλέωση» του.
«Έψαχνα να βρω τι σόι φωτογράφος θέλω να γίνω. Τότε ξεκίνησα και να τραβάω φωτογραφίες τον αδερφό μου».
«Δεν είχα καμία πρόθεση να πω την ιστορία μας. Αυτό προέκυψε χρόνια αργότερα, από ένα σταθερά αυξανόμενο αρχείο που εξιστορεί τις εμπειρίες του κι εν αγνοία μου σε εκείνο το σημείο, τη θλίψη μου.»
«Στην αρχή δεν του άρεσε , γι “αυτό έβγαζα μια ή δύο φωτογραφίες στα κλεφτά αλλά στη συνέχεια που συνειδητοποίησε τι έκανα, απλά γύριζε το πρόσωπό του μακριά από τη φωτογραφική μηχανή.»
«Μία από τις πρώτες φωτογραφίες ήταν με αυτόν στο κρεβάτι, ξυπνώντας από κράμπα. Μπήκα στο δωμάτιό μας και το φως του ήλιου πάνω του ήταν πανέμορφο. Έσκυψα να τραβήξω φωτογραφία αλλά το κλείστρο από την παλιά μου Nikon ήταν τόσο δυνατό που τον τρόμαξε. Μου γρονθοκόπησε το πρόσωπο.»
«Η αγαπημένη φωτογραφία του Nick είναι με μια γυναίκα, τη Rachel, που χορεύουν δυο τους σε ένα bar στο San Juan Capistrano.» «Κοιτάζονταν οι δυο τους όλη νύχτα. Ήταν η ομορφότερη γυναίκα στο μπαρ. Η αδερφή ενός φίλου μου την πλησίασε και τη ρώτησε αν θα την πείραζε να χορέψει με τον Nick. Στην αρχή αρνήθηκε, αλλά μετά, για κάποιο λόγο ήρθε και το ζήτησε μόνη της. Σε κάποια φάση, ενώ χόρευαν, του είπε να σταματήσει να κοιτάζει τα πόδια της. Μετά, ο ίδιος μου εξομολογήθηκε, κάνοντας μια τεράστια γκριμάτσα “Δεν κοιτούσα τα πόδια της!”»
«Θυμάμαι ένιωσα ανακούφιση όταν έφυγα για το κολέγιο, που κατά κάποιον τρόπο θα ξέφευγα από όλην αυτή τη μαυρίλα.(μμ) Όμως, όσο μεγαλώνουμε, έχουμε έρθει πάλι κοντά.»
«Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο στους γονείς μου και το Nick για πρώτη φορά. Με το ζόρι έφτασε στην 25η σελίδα.» «Άρχισε να το σκίζει και δεν σταματούσε να κλαίει. Έφυγε από το δωμάτιο και αργότερα μου είπε πως πρέπει να το ζει αυτό κάθε μέρα και, μερικές φορές, του είναι πολύ δύσκολο να με ακούει να μιλάω για αυτό.»
«Έχουμε συζητήσει το λόγο που επέλεξα να μοιραστώ κάποιες από τις πιο σκληρές στιγμές του και το κατανοεί πλήρως.»
«Την πρώτη φορά που αποφάσισα να μοιραστώ την ιστορία μας, πριν φύγω για το φεστιβάλ που θα την έδειχνα, τους μάζεψα όλους και τους έδειξα την παρουσίαση στο laptop. Ο Nick με αγκάλιασε και μου είπε πως είναι περήφανος για μένα. Αλλά τώρα, με ρωτάει γιατί έγραψα κάποια πράγματα στο βιβλίο.»
«Ελπίζω, πως μέσα από το βιβλίο μου, θα νιώσετε την ένταση ανάμεσα στην αγάπη μου, την ελπίδα μου για τον Nick και την βαθιά θλίψη που έχω βιώσει όντας ο “υγιής” δίδυμος ολόκληρη τη ζωή μας.»