Έχω βαρεθεί να έχω δίκιο για (μερικά) ζητήματα. Εχω βαρεθεί να συμφωνούν τόσο πολλοί, αλλά ελάχιστοι (σχεδόν κανένας) να μη θέλει να βοηθήσει να διορθωθούν αυτα τα ζητήματα. Είμαστε οι πρωταθλητές στο πρωτάθλημα της θεωρίας… Μόνο που σ΄ αυτο το πρωτάθλημα δεν υπάρχουν πραγματικά ντέρμπι… παρα μόνο στημένα ματς.
Εχω τόοοοσα πολλά να γράψω για την ΕΡΤ, για τους πολιτικούς, για τους δημοσιογράφους, για την τρόϊκα… αλλά ξαφνικά διστάζω… ή μάλλον: δεν θέλω.
Τι νόημα έχει;
Γίναμε (όλοι μας) αναγνωσιολάγνοι (υπάρχει η λέξη;)
Γράφουμε, διαβάζουμε, κάνουμε αμα λάχει κανένα σχόλιο (θετικό, αρνητικό ή ενοχλητικό) και μετα συνεχίζουμε κανονικά τη καθημερινότητά μας…λες και το θέμα που διαβάσαμε (ή γράψαμε) είναι ένα ξέμπαρκο φυστίκι που απλώς χαψαμε και αμέσως το ξεχάσαμε.
Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα.
Η ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι απογοητεύθηκα.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα. Οι ίδιοι ανθρωποι κυβερνούν τα ίδια λαμόγια βασιλεύουν.
Τελικά η λατρεία μας για τη θεωρία είναι εντελώς καταστροφική.
Όλη η βρωμιά είναι κάτω από το χαλί. Ένα χαλί διάφανο… Τι περίεργο αλήθεια!
Ας μην θεωρητικολογώ λοιπόν και εγώ τώρα.
Διαβάστε μια ιστορία που έρχεται –τι χαρά!- να διαψεύσει όλα τα παραπάνω:
Εχω έναν καινούργιο φίλο… τον Ηλία Ντόβα…που έχει το:
Image mini football – Cafe – Παιδότοπος – Σουβλάκι – Γήπεδα 5Χ5
Γνωριστήκαμε πέρισυ το καλοκαίρι όταν η γυναίκα μου διοργάνωσε εκεί (το καλοκαίρι λειτουργεί ως παιδότοπος) τα τρίτα γενέθλια του site της. Μαζεύτηκαν εκατοντάδες μανούλες με τις οικογένειες τους… Ηταν υπέροχα και ο Ηλίας έτρεχε ευτυχισμένος και αποτελεσματικός λες και ήταν τα γενέθλια της δικής του κόρης.
Μας άρεσε πολύ. Το μέρος είναι δροσερό, είναι safe, δεν πληρώνουν μαμάδες και παιδιά είσοδο και τα σουβλάκια, μπιφτέκια, γυρος, παγωτά, καφέδες, μπύρες κ.λ.π. είναι εξαιρετικά και φτηνάααααα.
Πολλά βράδια πάμε οικογενειακώς… κανονίζουμε και με φίλους… τα παιδιά παίζουν μέχρι τελικής πτώσης με τα (κάθε χρόνο διαφορετικά) φουσκωτά, τα προσέχουν και τα διασκεδάζουν έμπειρες κοπέλες και το πιο σημαντικό: δεν μπορούν να βγούν από ΠΟΥΘΕΝΑ. (οποιος είναι γονιός καταλαβαίνει τι εννοώ!)
Τις προάλλες ρουφούσα απολαυστικά τον καφέ μου με τον Ηλία που μου έλεγε για το πρωτάθλημα τάβλι που διοργανώνει… Το μάτι μου ήταν καρφωμένο στο μοναδικό «ελάττωμα» του παιδότοπου.
Για να μπεί ή να βγεί κανείς στον χώρο του παιδότοπου πρέπει να ανέβει/κατέβει 3-4 σκαλάκια….
-Στην Ολλανδία δεν θα σου δίνανε καν άδεια…του είπα.
Με κοίταξε απορημένος.
-Πού είναι η ράμπα; Τι θα συμβεί αν ερθει ένας γονιός σε αναπηρικό καροτσάκι ή ακόμα χειρότερο ένα παιδί με κινητικά προβλήματα; Δεν είναι μόνο θέμα ασφάλειας, αλλά βασικά πολιτισμού.
Ο Ηλίας ρούφηξε μια γουλιά από τον καφέ του και σηκώθηκε.
Με άφησε αμανάτι.
-Λες να τσαντίστηκε; σκέφτηκα.
Επέστρεψε σε λίγο.
-Σε 10 λεπτά θα είναι εδώ.
-Ποιοι;
-Αυτοί που θα φτιάξουν τη ράμπα.
Εμεινα με ανοικτο το στόμα. Δεν μου΄χε ξανατύχει.
Πράγματι σε 10 λεπτά δυο κύριοι έπαιρναν μέτρα.
Σε δυο μέρες ήρθαν στο mail μου 3 φωτογραφίες.
Η ράμπα ήταν στη θέση της.
Προχθές πoυ πήγα ήταν και βαμμένη και στολισμένη…
Όχι δεν χάρηκα που είχα πει μια ακόμα θεωρία. Είμαι ενθουσιασμένος που κάποιος δεν έμεινε στη θεωρία, αλλά την έκανε αμέσως πράξη.
Αν το κείμενο είναι διαφημιστικό;
Φυσικά και είναι…. Όχι όμως εμπορικά, αλλά ως παράδειγμα.
Ναι, εκεί θα κάνουμε τα 4α γενέθλια μας στις 8 Ιουλίου το απόγευμα… Όσοι είστε γονείς, είστε καλεσμένοι…
Ελάτε να γνωριστούμε… όχι τοσο πολύ εμείς αναμεταξύ μας που έτσι κι αλλιώς ψιλο-γνωριζόμαστε…αλλά για να γωρίσετε τον Ηλία… Έναν από τους ελάχιστους Ελληνες που η θεωρία δεν κάνει πάρτι μόνο στο μυαλό του.
ΥΓ. Περίμενα πολλά χρόνια γι΄αυτη την ευκαιρία. Στην εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας έμενα στην περιοχή του Συντάγματος. Τότε λοιπόν η ΔΟΕ είχε υποχρεώσει ΟΛΟΥΣ τους καταστηματάρχες να βάλουν ράμπες… ακόμα και αυτούς που στο μαγαζί τους υπήρχε ενα μικρό τοσο δα χαμηλό σκαλοπάτι. Οταν τέλειωσαν οι Αγώνες, τις έβγαλαν ΟΛΟΙ… ή για να είμαι ισοπεδωτικός: η συντριπτική τους πλειοψηφία. Ρωτησα μερικούς που ήξερα, γιατί και ΟΛΟΙ μου απάντησαν: “Μα για να μην νομίζουν οι πελάτες ότι είμαστε μαγαζί για άτομα με ειδικές ανάγκες. Είμαστε φρικτοί… έτσι δεν είναι;