Καταδικασμένοι να προσφέρετε απλόχερα τα απλά, μα για άλλους να είναι σύνθετα.
Καταδικασμένοι να ψάχνετε το αληθινό, το γνήσιο, το αθώο.
Που; Που να το βρείτε σε αυτό τον κόσμο που το πάρε-δώσε κρατάει κάποιες βραδιές.
Που τα λόγια εξανεμίζονται σε μια στροφή του κεφαλιού.
Εσείς εκεί, να περιμένετε να πάρετε ότι δίνετε. Να περιμένετε και ο άλλος να είναι αυτό που φαίνεται, αυτό που λέει, αυτό που δηλώνει.
Επενδύετε σε ανθρώπους μπαλόνια, που στο πρώτο φύσημα πετάνε σε άλλα σύννεφα, που στην πρώτη βελόνα σκάνε.
Απογοητεύεστε για τον κόσμο που ζείτε, αναρωτιέστε αν έπρεπε να έχετε γεννηθεί σε άλλον αιώνα.
Για τους ρομαντικούς αυτού του κόσμου, μακάρι να ήταν κολλητικό το είδος σας, μακάρι να εξαπλωνόσασταν σαν ιός.
Είστε ρεαλιστές μη μας ακούτε. Ό,τι ξένο προς εμάς τείνουμε να το ονομάζουμε εξωπραγματικό. Το φυσιολογικό μεταλλάχθηκε σε κάτι εξεζητημένο, παράταιρο προς εμάς.
Είστε άνθρωποι, που ακόμη και αν περάσατε δύσκολα, ψάχνετε ακόμη το καλό.
Είστε άνθρωποι που η λογική σας δειλιάζει μπρος στο συναίσθημα.
Κλείστε τα αυτιά σας στις λάσπες μας και συνεχίστε αυτό που κάνετε.
Γράφει η Τάμι Γκεκτσιάν
enallaktikidrasi.com