Για εκείνους που σέρνονται σαν τα τρωκτικά πίσω στην τρύπα τους, αποφεύγοντας τις ευθύνες τους, δεύτερη ευκαιρία δεν έχει.
Είναι δείγμα ωριμότητας η ανάληψη ευθυνών. Δείγμα ανδρισμού για τους άντρες και γενναιότητας για τις γυναίκες.
Ίδιο νόμισμα δηλαδή με δύο όψεις.
Διότι η αλήθεια προϋποθέτει θάρρος και τόλμη.
Η παραδοχή της αλήθειας μας και των πράξεων μας προϋποθέτει “κότσια”, κοινώς λεγόμενα: η δύναμη και το θάρρος.
Αυτά κατακτώνται, όταν σφυρηλατούμε τον εαυτό μας στ’ αμόνι της εμπειρίας.
Όταν τον κατεργαζόμαστε με υπομονή και επιμονή να αντέχει στις δοκιμασίες των σχέσεων ειδικά και της ζωής γενικά.
Διαμορφώνουμε προσωπικότητα με ήθος,
όταν περνάμε αυτή την επίπονη διαδικασία, χωρίς να απομακρυνόμαστε από τις αξίες, με τις οποίες μας γαλούχησαν.
Άλλωστε αυτό σημαίνει να διατηρούμε την ανθρωπιά μας, παρά “τα τέρατα και τα σημεία” που συναντάμε στο δρόμο μας.
Τμήμα ζωοποιό αυτής είναι η αντιμετώπιση των άλλων με τον τρόπο που φερόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Με όλα τα ελαφρυντικά που εφευρίσκουμε και τις δικαιολογίες,
με όλα τα συγχωροχάρτια που υπογράφουμε εν μία νυκτί για τα σφάλματά μας.
Με όλη την αγάπη και την τρυφερότητα που αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας στα στραβοπατήματά του,
αρκεί να αντιλαμβανόμαστε πλήρως τις συνέπειες και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη τους.
Όσο η ωριμότητά μας αυξάνεται μέσα στην κλεψύδρα του χρόνου, τόσο η ανθρωπιά μας ατσαλώνεται και διατηρείται ακέραιη.
Πώς όμως να παινευτούμε ότι διαθέτουμε και τα δύο όταν, αφού κάνουμε τις επιλογές μας, εξαερωνόμαστε σαν το τζίνι και ταμπουρωνόμαστε μέσα στον κόσμο μας, αποφεύγοντας τις ευθύνες;
Πώς να κυκλοφορήσουμε ανάμεσα στους άλλους με το κεφάλι ψηλά, όταν την προηγούμενη μέρα λουφάξαμε, έχοντάς το μέσα στην άμμο χωμένο, όπως οι στρουθοκάμηλοι;
Χωρίς να έχουμε αρθρώσει ούτε έναν φθόγγο εξήγησης για την συμπεριφορά μας;
Λες και δεν διαπράξαμε σφάλμα,
λες και δεν είπαμε πολλά χωρίς να κάνουμε τίποτα,
λες και δεν αφήσαμε τον άλλον στα κρύα του λουτρού να μας περιμένει άσκοπα…
Πώς να κερδίσουμε το σεβασμό των άλλων, όταν η αναξιοπρέπειά μας υψώνει τείχη και μας απομονώνει σε μία εκούσια φυλακή;
Οι ευκαιρίες και ο σεβασμός κερδίζονται μόνο, όταν στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων και ας ματώσει λίγο ο εγωισμός και η περηφάνια μας.
Για εκείνους όμως, που βουτάνε στη θάλασσα της σιωπής με βαρίδια τις ενοχές τους,
χωρίς απολογία και συγγνώμη,
σωσίβιο δυστυχώς δεν έχει, ούτε δεύτερη ευκαιρία.
Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον)
.