Συγκλονίζει το τραγικό τέλος του Γιώργου από τη Βάρκιζα που παρασύρθηκε από αυτοκίνητο ενώ κυκλοφορούσε με αμαξίδιο και τα δυο σκυλάκια του.
Ο άτυχος άνδρας και τα κατοικίδιά του βρήκαν τραγικό θάνατο όταν έπεσε πάνω τους ένας 87χρονος.
Το θλιβερό γεγονός έχει σταθεί ως μία μεγάλη αφορμή για να μιλήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι είναι αναγκασμένοι να μετακινούνται στους σχεδόν απροσπέλαστους δρόμους της Αθήνας και όχι μόνο, με αμαξίδιο.
Η ιστορία του Γιώργου Χρηστάκη που ζει και μετακινείται με αμαξίδιο
Ο Γιώργος Χρηστάκης είναι κοινωνικός ψυχολόγος, χορογράφος, χορευτής σε αμαξίδιο και ιδρυτής της ομάδας χορού Δαγίπολη.
“Το κείμενο του Γιώργου Χρηστάκη, με αφορμή τον άδικο χαμό του 40χρονου Γιώργου στη Βάρκιζα.
Ένας νέος ανάπηρος άνθρωπος που χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο για τις μετακινήσεις του σκοτώθηκε χθες παρασυρόμενος από διερχόμενο αυτοκίνητο…
Τον παρέσυρε λέει υπερήλιξ γέροντας 85 και βάλε ετών…. Φυσικά η κοινή γνώμη συνεπικουρούμενη από την πολιτεία θα χρεώσει και θα ενοχοποιήσει αποκλειστικά τον εγκληματικά απρόσεκτο γέροντα…
Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα…
Ας αναρωτηθούμε γιατί το παλικάρι με το αμαξίδιο βρισκόταν στο οδόστρωμα ενός δρόμου ήπιας κυκλοφορίας όπως όλοι οι δρόμοι στις γειτονιές μας γύρω από τα σπίτια μας…. Ρε κοινωνία ρε πολιτεία έχετε απάντηση ; Να προσπαθήσω να σας δώσω μια, μιας κι εγώ κινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας…
Ε λοιπόν αγαπητή κοινωνία και πολιτεία ενώ ο πολύς κόσμος βαδίζει πάνω στα πεζοδρόμια γιατί εγώ αναγκάζομαι να κυλάω στο δρόμο μαζί με τα αυτοκίνητα… Ακόμη δεν καταλάβατε γιατί; Απλούστατα γιατί τα περισσότερα πεζοδρόμια είναι σχεδιασμένα για να τα διασχίζουν άτομα με τα πόδια… Υπάρχουν όμως κι άτομα που μετακινούνται με ρόδες… κι εδώ αρχίζει το ξύσιμο του κεφαλιού…
Γιατί αυτά τα άτομα δεν προβλέφθηκαν ανεμπόδιστες διαδρομές πάνω στα ίδια πεζοδρόμια ; Διαδρομές χωρίς δέντρα, κολώνες, παρκαρισμένα μηχανάκια, αυτοκίνητα και άλλα αντικείμενα διάσπαρτα πάνω σε απαράδεκτες και κακές πεζοδρομιακές κατασκευές που είναι αδύνατον να τις διασχίσει αναπηρικό αμαξίδιο, αλλά και γονείς με τα παιδικά καροτσάκια κλπ…… Αδιέξοδο λοιπόν… και τότε τι κάνεις προκειμένου να συνεχίσεις … Η πολιτεία και η κοινωνία σου επιβάλλουν την εγκληματική επιλογή, που άλλωστε είναι και η μ
οναδική που έχεις, να χρησιμοποιήσεις τους δρόμους που χρησιμοποιούν και τα αυτοκίνητα παίρνοντας το ρίσκο του ατυχήματος που στην περίπτωση του φίλου μας αποδείχθηκε μοιραίο.
Στο σκαμνί εδώ θα πρέπει να κάτσουν 2 ένοχοι… Πρώτα η αδιάφορη πολιτεία και μετά ο απρόσεκτος γέροντας…
Πόσα θύματα θα πρέπει να θρηνήσουμε για να γίνει αυτό αντιληπτό… Η ισότιμη συμμετοχή στα κοινά αποτυπώνεται στην πράξη, όχι στα λόγια… Όποιον και αν ρωτήσεις για το αυτονόητο δικαίωμα της μετακίνησης μέσα στην πόλη θα συμφωνήσει πως φυσικά αυτό είναι δικαίωμα όλων…
Ναι είναι δικαίωμα όλων όμως οι σχεδιασμοί της πολιτείας στην εφαρμογή τους ακυρώνουν για κάποιους συμπολίτες αυτό το δικαίωμα…
Φυσικά ο άτυχος φίλος είχε το αναφαίρετο δικαίωμα να βγάλει βόλτα τα σκυλάκια του. Τα εμπόδια που του επέβαλε η πολιτεία και η κοινωνία όμως του το αφαίρεσαν και μαζί με αυτό αφαίρεσαν και την ίδια του τη ζωή όπως και την ζωή του ενός από τα δύο σκυλάκια του… Γιατί φαίνεται πως οι ζωές των ανάπηρων και των κατοικιδίων τους για κάποιους δεν μετράνε…
Όμως πόσο λάθος είναι αυτό … όλες οι ζωές μετράνε το ίδιο και καμιά πολιτεία, καμιά κοινωνία δεν έχει το δικαίωμα να τις στερεί από καμιά, κανέναν και κανένα…
Αφύπνιση, αλληλεγγύη, ισότιμη συμμετοχή παντού… αν αγαπάμε τον άνθρωπο κι αν θέλουμε να ζήσουμε σε ανθρώπινες κοινωνίες χωρίς εμπόδια και διακρίσεις για όλες, όλους και όλα….
Ας βάλουμε φρένο όλοι μαζί σε αυτή την κατάντια… ας μην γυρνάμε πια το κεφάλι σε όλες αυτές τις ασχήμιες… ας στραφούμε ενάντια σε αυτές τις αδικίες… ας μην τις προσπερνάμε πια…”