Δώσε ουρανέ μου, μια βροχή να τα ξεπλύνει όλα.

– Γράφει η Σαντίνα Δεναξά

Να ξεχυθεί σα χείμαρρος ορμητικός πάνω στους δρόμους του κόσμου τούτου και τις πλατείες.
Να τα παρασύρει όλα στο διάβα της, συμπεριφορές και λάθη, παραλογισμούς κι ανηθικότητες.
Κανένα σκουπίδι να μην ρυπαίνει την όψη και την ομορφιά.

Όλες οι οσμές της αποσύνθεσης ν’ αντικατασταθούν απ’ την μυρωδιά της γης
που ρουφάει άπληστα κάθε σταγόνα ευεργεσίας.

Τα χέρια που μόλυνε η απληστία να καθαρίσουν με το αγίασμά σου.
Οι ρόζοι του εγωισμού να μαλακώσουν και να εξαφανιστούν.
Σταγόνες καλοσύνης στείλε, ν’ απαλύνουν την επιδερμίδα, για να είναι οι χειραψίες μας
πιο τίμιες και πιο σφιχτές.

Μια βροχή, ουρανέ μου, χωρίς έλεος, μια νέμεση δικαιοσύνης.

Να πάψει το παράπονο να καίει τα στήθια.
Εκείνο το επίμονο που ψιχαλίζει στα βλέφαρα της μοναξιάς.
Να ενωθεί με το κλάμα του ανθρώπου που χάνει ό,τι αγαπά.
Να ενωθεί με το δικό μου.
Να μπερδευτούν οι ήχοι μας και να καταλαγιάσουν τ’ αναφιλητά.

Ένα χάδι αθωότητας ζητάω, κρυστάλλινο και διαυγές.
Να μπορώ να διακρίνω μες τις ψυχές των άλλων.
Ο καπνός της υποκρισίας να διαλυθεί, να σταματήσει να μουτζουρώνει το χαμόγελό μου.

Μια βροχή δυνατή που δεν θ’ αφήσει υπολείμματα του χθες να σαπίζουν
και να μολύνουν άλλο την καρδιά μου.

Μια μπόρα που θα διεισδύσει σε κάθε μου κύτταρο και θα σπάσει τις αλυσίδες της σάρκας
που αγκιστρώνεται με λύσσα στο δόλωμα της αιώνιας αγάπης.

Μια καταιγίδα που θ’ αστράψει την αλήθεια μέσα στο σκοτάδι του μυαλού μου
και θα με γλιτώσει από τις μετωπικές συγκρούσεις με το παρελθόν.

Δώσε ουρανέ μου, συγχωροχάρτι για όπου αστόχησα.

Τόσο καιρό κρέμονται βαριά τα σύννεφα πάνω απ’ τη συνείδησή μου.
Το κακό που έκανα ταλαιπώρησε κυρίως εμένα.
Με τιμώρησα να στέκομαι ακοίμητη φρουρός σ’ ένα μνημείο που έθαψε βαθιά ο χρόνος.

Η βροχή σου θα’ ναι μια λύση.
Ένα τέλος στο αδιάλειπτο πήγαινε – έλα στην έρημο του πουθενά.

Θα είναι το χέρι που θα μου φέρει και πάλι το ουράνιο τόξο μέσα στην καρδιά.

Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον)