Η εξομολόγηση που ακολουθεί είναι αληθινή και είναι γραμμένη από την One Tough Spoonie. Προσπάθησα να βρω το όνομα της όμως ακόμα και στο επίσημο website της, είδα πως δεν το αναφέρει. Σεβόμενος την ανωνυμία που προφανώς θέλει να διατηρήσει, σταμάτησα την αναζήτηση. Άλλωστε πιο σημαντικό είναι το μήνυμα που θέλει να στείλει παρά το όνομα της, σωστά; Πριν τρία χρόνια διαγνώστηκε με Λύκο και όπως αναφέρει, πάσχει και από άλλες ασθένειες. Όταν βρέθηκε κλεισμένη στο σπίτι και σε ένα κρεβάτι λόγω των χρόνιων παθήσεων της, αποφάσισε ότι θέλει να εξακολουθήσει να βοηθά τους άλλους. Μοιράζεται τις ιστορίες της και είδε πως αυτό βοηθά και άλλους που τις διαβάζουν.
Όταν διάβασα τη συγκεκριμένη ιστορία της, με συγκλόνισε η φράση πως δεν είναι χρόνια άρρωστη από επιλογή. Σκέφτηκα αμέσως πόσες χιλιάδες κόσμος δεν γνωρίζει τίποτα για τις χρόνιες παθήσεις και χωρίς δεύτερη σκέψη κατακρίνει τους ασθενείς. Ως τεμπέληδες, ως άτομα που αποζητούν την προσοχή, ως υποκριτές. Η κοινωνία μας αν δε σε δει να κλαις και να υποφέρεις από κάτι, αν δεν το κάνεις τόσο οφθαλμοφανές, θεωρεί πως οι αόρατες ασθένειες δεν υπάρχουν καν. Πως είναι όλα στο μυαλό του «δήθεν ασθενή».
Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Ο καθημερινός και συνεχόμενος πόνος είναι ένα ατέλειωτο βασανιστήριο για εκατομμύρια ανθρώπους. Σε μεγάλο ποσοστό, δεν ξέρουν καν τι προκαλεί αυτό τον πόνο. Φαντάσου να έχεις ένα ξαφνικό πονοκέφαλο, που δεν λέει να φύγει με τίποτα για αρκετές ώρες. Και αυτό να συμβαίνει από την επόμενη μέρα, κάθε μέρα και καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ωρου. Πως θα ένιωθες; Δεν μπορείς να μπεις στη θέση των χρόνια ασθενών και θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό. Και να σταματήσεις να γίνεσαι κριτής των πάντων. Γιατί η κατάσταση είναι χειρότερη από έναν πονοκέφαλο!
Σας παρακαλώ, μην μπερδεύετε την ειλικρίνεια μου σχετικά με την ασθένεια μου, ως αρνητικότητα!
Η ζωή μας διδάσκει συνεχώς μαθήματα. Είτε είναι μαθήματα που θέλουμε είτε από αυτά που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμαστε. Πραγματικά είμαι από τους ανθρώπους που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο και μισογεμάτο. Δεν είμαι ούτε εξαιρετικά αρνητική ούτε θετική. Για να είμαι ειλικρινής, πάντα ήμουν στο ενδιάμεσο, γιατί βλέπω τη ζωή ως ζωή.
Είχα περισσότερες αρνητικές εμπειρίες παρά θετικές. Ξέρω όμως ότι αφοσιώνομαι περισσότερο στα αρνητικά αντί να εκτιμώ τα θετικά. Αυτό είναι κάτι που στο παρόν προσπαθώ να το αλλάξω και πιθανόν θα μου πάρει χρόνο μέχρι να το πετύχω. Όμως όταν μεγαλώνεις συνεχώς άρρωστη, με το να ψάχνεις πάντα για το τι δεν πάει καλά με σένα και σε ένα σπίτι γεμάτο δράμα, αυτό σου κοστίζει ακριβά στη ζωή σου.
Τώρα, που έχω περάσει τα 25 χρονιά ζωής, είμαι μπερδεμένη και συνεχώς ρωτάω τον εαυτό μου, γιατί; Τι έκανα για να αξίζω την αρρώστια μου; Πότε πήρα τη λάθος στροφή; Για πόσο καιρό θα πρέπει να παίρνω το μάθημα μου; Πως γίνεται να θεωρώ τον εαυτό μου ένα αρκετά καλό άτομο όμως κάποιες φορές νιώθω να με ακολουθεί και να με περικυκλώνει ένα μαύρο σύννεφο; Αναρωτιέμαι τόσο πολύ. Έχουν όλα όμως μια πραγματική απάντηση;
Λένε πως όλα συμβαίνουν για ένα λόγο, όμως γιατί αυτό;
Γιατί θα πρέπει κάποιος να ζήσει την ταλαιπωρία, ασχέτως με τι είδους βάσανο μπορεί να είναι αυτό; Δεν ξέρω γιατί με νοιάζει τόσο πολύ για αυτό, όμως με νοιάζει. Εκθέτω την καρδιά μου και νιώθω αληθινό πόνο για τους άλλους. Αυτό καταλήγει να μου προκαλεί ακόμα περισσότερο στρες το οποίο είναι ότι χειρότερο για τις αυτοάνοσες ασθένειες. Όμως δεν μπορώ να το σταματήσω.
Πιστεύω πως από όταν άρχισα να βλέπω τον κόσμο με τόσο ρεαλιστικό και διαφορετικό τρόπο, οι άνθρωποι κατέληξαν να με βλέπουν εντελώς λάθος και να νομίζουν ότι είμαι ένα αρνητικό άτομο. Όμως δεν είναι έτσι! Απλά είμαι ειλικρινής και ξέρω πως η ζωή μπορεί να είναι σκληρή, άσχημη και επώδυνη. Δεν είναι πάντα ουράνια τόξα και πεταλούδες. Αν με πετύχεις σε μια μέρα που το επίπεδο του πόνου μου είναι στο 7 ή και παραπάνω και με ρωτήσεις «πως είναι η μέρα σου» θα σου απαντήσω πως είναι χάλια. Γιατί είναι αυτό που είναι και αυτή είναι η αλήθεια.
Δεν πιστεύω στα ψέματα και στα προσωπεία.
Γιατί το να σου πω ότι όλα είναι υπέροχα, δεν βοηθάει κανέναν από εμάς. Ίσως να προτιμάς να ακούσεις κάτι άλλο, όμως δεν θα το έχεις αυτό από εμένα. Κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να βάλω τον καλύτερο εαυτό μου μπροστά. Διάφοροι μου έχουν πει πως δείχνω πολύ πιο θετική από όσο θα ήταν αυτοί στην κατάστασή μου. Για να ξέρεις όμως, λειτουργώ ως ένα «νορμάλ» άτομο παρόλο που συνεχώς πονάω ή έχω δυσφορία.
Πιστεύω ότι μου αξίζει η αναγνώριση που δεν τα παρατάω και που είμαι η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου. Γιατί το να τα παρατήσω θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Και δεν θα είχα να αντιμετωπίσω τη γνώμη των άλλων για μένα. Για αυτό σταματήστε να κρίνετε τους ανθρώπους που είναι ειλικρινείς ως αρνητικούς γιατί πιθανότατα δεν είναι. Απλώς η ζωή τους φέρθηκε με ένα συγκεκριμένο τρόπο και αυτό είναι που αισθάνονται. Και το πιο σημαντικό, μην υποτιμάτε κάποιον που περνάει από κάτι που απλά δεν το καταλαβαίνετε.
Είμαι χρόνια ασθενής, όχι από επιλογή. Για αυτό σας παρακαλώ, καταλάβετε ότι η ζωή είναι διαφορετική για μένα. Και δεν θα το ευχόμουν αυτό να συμβεί σε κανέναν άλλον. Και μπορεί σε σένα να μην ακούγεται πολύ θετικό, όμως για μένα, δεν δείχνω ψεύτικη. Οπότε όσο είμαστε σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή, αφήστε τους ανθρώπους να είναι αυτοί που είναι. Το να πεις σε κάποιον να είναι πιο θετικός, δεν θα τους κάνει ούτε χαρούμενους ούτε θα θεραπεύσει την αθεράπευτη ασθένεια τους!
Έρευνα – μετάφραση: Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: www.onetoughspoonie.com
*Αν θέλετε να μοιραστείτε την ιστορία σας με τους αναγνώστες του Newsitamea.gr επικοινωνήστε μαζί μου μέσω email: iliasvogiatzis@gmail.com