Δεν υπάρχουν πολλά να πεις για να προλογίσεις τα παρακάτω λόγια. Μία μαμά, ένας μπαμπάς και μία κόρη. Εξίσωση ισχυρή που μπορεί να νικήσει τους πάντες και τα πάντα. Ωστόσο, το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Η εξίσωση διαλύθηκε, ο μπαμπάς αποχώρησε, κι η μαμά με την κόρη έμειναν να διεκδικούν την ευτυχία. Δεν ξέρω αν τελικά τα καταφέρουν. Μέχρι στιγμής, εκείνα που τις δένουν είναι φτιαγμένα από ατσάλι κι ελπίζω να είναι πάντα έτσι…
«Όταν αποφασίσαμε να χωρίσουμε, παρά τις έντονες και δραματικές τελευταίες εβδομάδες, ποτέ δεν πίστεψα πως το διαζύγιο θα αφορούσε όχι μόνο εμένα αλλά και την κόρη μας. Κοντεύουν 6 χρόνια από τότε. Είσαι ήδη σε άλλη πόλη, μιλάμε δυο φορές το χρόνο, βλέπεις το παιδί μόνο Χριστούγεννα – Πάσχα – καλοκαίρι και δυστυχώς αισθάνομαι πως η ευθυνοφοβία σου έχει στερήσει από τη κόρη μας τον μπαμπά της.
Όταν με κατηγόρησες πως η ευθύνη για την δική σου απουσία είναι δική μου, θύμωσα – η πόρτα του σπιτιού μας είναι πάντα ανοιχτή κι ένιωσα αδικημένη. Ακόμα όμως, κι αν τα πράγμα ήταν έτσι, εάν ποτέ κάποιος με εμπόδιζε να δω την κόρη μου, θα έκανα τα πάντα για να μπορώ να την κοιτάζω κάθε μέρα, έστω κι από μακριά… Κανένα εμπόδιο δεν θα με κρατούσε μακριά της. Κανένα! Κι αυτή είναι η μεγάλη μας διαφορά.
Εκεί που θύμωσα περισσότερο, όμως, ήταν όταν έριξες την ευθύνη της δικής σου απουσίας στην μικρή. Όταν της έριξες το αβάσταχτο βάρος πως δεν περνά καλά μαζί σου και πως δεν θα της τηλεφωνείς. «Θα με παίρνεις εσύ όποτε θες για να μην νιώθεις ότι σε πιέζω, εντάξει;». Και στην αρχή ήταν εντάξει. Όλοι χαρούμενοι. Μα το παιδί είναι παιδί και αυτό που εισπράττει κάθε φορά που κάνετε 6 μήνες να μιλήσετε, είναι πως ο μπαμπάς της δεν την αγαπά. Κι όσο το νιώθει αυτό, τόσο δυσκολεύεται να σου τηλεφωνεί. Ένας φαύλος κύκλος με τον καιρό να περνά και την απουσία σου να παγιώνεται.
Η αλήθεια είναι πως ώρες ώρες νιώθω τόσο θυμωμένη μαζί σου που θέλω να έρθω να σε τραβήξω απ’ το μανίκι για να δεις την κόρη σου. Όμως γνωρίζω πως αυτή δεν είναι η δική μου δουλειά. Γνωρίζω, επίσης, πως αυτό δεν λύνει κανένα από τα προβλήματα. Και ειλικρινά, το ότι δεν είσαι εντάξει στις οικονομικές σου υποχρεώσεις (αλήθεια, πόσο καιρό έχεις να στείλεις λεφτά; Θαρρώ πως πάνε δύο χρόνια, σωστά;) το έχω πλέον συνηθίσει.
Κάνω τα πάντα για να μην λείψει τίποτα στην κόρη μας. Κάνω τα πάντα για να μην νιώσει πως στερείται αυτά που έχουν τόσο φυσικά τα άλλα παιδάκια. Έχει πολλά ενδιαφέροντα, είναι εξαιρετικά δραστήρια και αγαπά τις ξένες γλώσσες. Αδυνατώ να της πω όχι σε κάτι που αργότερα θα αποτελέσει εφόδιο για τη ζωή της. Κάνω τα πάντα για να είναι καλά και θα εξακολουθήσω να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, ακόμα κι αν εσύ, έπειτα από σχεδόν σαράντα χρόνια ζωής, δηλώνεις ανίκανος να συντηρήσεις το παιδί σου.
Δυστυχώς, όμως, όσο κι αν κάποιοι με αποκαλούν και μάνα και πατέρα, είμαι μονάχα η μαμά της. Ο δικός σου ρόλος είναι ανενεργός… Κι όσο κι αν ισχυρίζεσαι ότι προσπάθησες για να έχεις μία τακτική και ουσιαστική σχέση μαζί της, δεν έχεις κάνει αρκετά. Ο σωστός γονιός δηλώνει καθημερινά την παρουσία του, ακόμα κι αν το παιδί αρνείται να το δει… πόσο μάλλον η κόρη μας που όχι μόνο αρνείται, αλλά δηλώνει πάντα και παντού πως έχει τον καλύτερο μπαμπά.
Δεν έχεις προσπαθήσει αρκετά. Έχεις κάνει λάθη που προφανώς δεν έχεις διορθώσει ακόμα. Ίσως φταίει αυτό που μου είχες πει πριν ένα χρόνο στο τηλέφωνο, πως έχεις μετανιώσει που έκανες παιδί. Ή πως δεν νιώθεις την κόρη μας παιδί μας γιατί είναι μεγαλωμένη τελείως διαφορετικά από τα δικά σου πρότυπα.
Να σου θυμίσω, όμως, πως δεν ήσουν εκεί για να συμμετέχεις στο μεγάλωμά της. Δεν ήσουν εκεί να τη στηρίζεις και να της δίνεις συμβουλές. Για την ακρίβεια, δεν είσαι ποτέ εδώ. Κι όσο κι αν θες να ρίξεις τις ευθύνες σε μένα ή σε εκείνη για την δική σου απουσία, στο τέλος της ημέρας θα ξέρεις μέσα σου πως το σφάλμα είναι δικό σου. Όλο δικό σου. Ελπίζω, μόνο, να το δεις και να το καταλάβεις σύντομα για το καλό της κόρης μας.»
ΠΗΓΗ: mama365.gr