Απορώ μαζί σου
Ο χρόνος πέρασε βιολογικά αλλά δεν σε ωρίμασε στο ελάχιστο συναισθηματικά.
Στις ερωτικές σου σχέσεις επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη συντηρώντας έναν μεγαλοπρεπή εγωισμό.
Έναν εγωισμό που δεν χορταίνει με τίποτα. Καταπίνει με προθυμία τα πάντα: λεπτά συναισθήματα, δάκρυα ζεστά, τρυφερές υποσχέσεις, θρυμματισμένα σ’αγαπώ.
Κι εσύ εξακολουθείς να τον τρέφεις αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Απορώ μαζί σου.
Ντύνεσαι μια ψευδή σοβαροφάνεια.
Μιλάς μια γλώσσα παραδοσιακής ηθικής που αυτόματα σε βαφτίζει ” καλό παιδί ” και καθησυχάζει τις γυναικείες ανησυχίες.
Φροντίζεις, όμως, πρώτα να την επικαλύπτεις με μια στρώση γλυκομίλητου έρωτα.
Έρωτα σαθρού που στέκεται όλος στον αέρα.
Το βλέμμα σου μαγνητίζει και ξεγελάει σαν εκείνα τα καθρεφτάκια που λάμπουν υπερβολικά και σε ζαλίζουν. Σε αποπροσανατολίζουν.
Κι αυτός ακριβώς είναι ο στόχος σου.
Να μην ξέρει η γυναίκα δίπλα σου πού ακριβώς πατάει. Σε σταθερό έδαφος ή σε κινούμενη άμμο;
Τα βήματά σου ακολουθούν χρόνια τώρα τον ίδιο συνδυασμό του ένα – δύο.
Ένα μπροστά, δύο πίσω. ‘Ετσι δεν αφήνεις περιθώρια για πολλές επιλογές. Γιατί τα βήματά σου προσυπογράφουν τις πράξεις σου.
Πράξεις μισές, τυλιγμένες στην αιθαλομίχλη της αυριανής ολοκλήρωσής τους. Και τα θύματα περιμένουν ανυποψίαστα το θαύμα του κύρους σου.
Απορώ μαζί σου.
Εξαφανίζεις οτιδήποτε ενοχοποιητικό με την δεξιοτεχνία ταχυδακτυλουργού.
Πείθεις για την αθωότητα των προθέσεων και των ενεργειών σου σαν το άσπρο περιστέρι που πετάγεται ως δια μαγείας από το δακρύβρεχτο μαντίλι σου.
Πουλάς τόσο επιδέξια τον γοητευτικό σου εαυτό, χωρίς ποτέ να δίνεσαι απόλυτα σε καμιά. Σκορπίζεσαι σε ωραία μάτια, σαρκώδη χείλη, χυμώδη κορμιά.
Χάνεσαι μέσα στην πολύβουη αγορά των σχέσεων όπως το μικρό παιδί μέσα στο ζαχαροπλαστείο που ξελογιάζεται και δεν ξέρει ποιο γλυκό να πρωτοδιαλέξει.
Έχεις ήδη έτοιμη την επόμενη σχέση σου πριν λήξεις την τωρινή σου. Δεν έμαθες να περπατάς μπροστά χωρίς δεκανίκι. Δεν ξέρεις καν πώς είναι να στηρίζεσαι μόνος σου.
Στροβιλίζεσαι μ’ενθουσιασμό σ’αυτόν τον κύκλο των λαθών και των παθών σαν να χορεύεις ένα βαλς καταραμένο με διαφορετική ντάμα κάθε φορά.
Όταν όμως τελειώσει η μουσική, όταν η ορμή και το σωματικό σφρίγος σ’εγκαταλείψουν, θα έρθει η δική σου σειρά ν’απορήσεις με τον εαυτό σου.
Ν’αναρωτηθείς γιατί μετά από τόσα ταλέντα έμειναν η αγκαλιά κι η ζωή σου άδειες.
Σαντίνα Δεναξά (Λίκνον)