Ήμουν 16 ήταν 30. Παντρεμένος χωρίς παιδιά αλλά με μια κρίση στο γάμο του, χωρίς επιστροφή. Ήταν μαθηματικός και έκανε ιδιαίτερα στη μικρή μου αδερφή. Μπήκε στο σπίτι μου και ύστερα στη ζωή μου.
Ερωτευτήκαμε τρελλά αλλά κανείς δεν τολμούσε να το πεί. Πέρασαν μήνες ώσπου ένα βράδυ βρεθήκαμε στο ίδιο μπαράκι. Ζήτησε να βγούμε έξω να μιλήσουμε και η ιστορία μας ξεκίνησε εκεί. Όπως και ο πόλεμος…
Η διαφορά ηλικίας. Ο γάμος του. Οι σπουδές που δεν είχα κάνει ακόμα. Απ’ όπου κι αν το έπιανες ήταν λόγος να σε πιάσουν και να σε διαλύσουν. Το πρώτο καιρό το κρύψαμε καλά, συναντιόμασταν κρυφά, το έσκαγα από το σπίτι 3 το πρωί για να τον δω χωρίς να μας δεί κανείς. Κλειστή η κοινωνία και δεν συγχωρούσε.
Μας είδε ο πατέρας μου ενώ φιλιόμασταν και ο πόλεμος άρχισε. Ή εκείνος ή εμείς, έτσι μου είπαν οι γονείς μου. Και αφού διάλεξα το «εκείνος» και μάζεψα τα πράγματά μου, καθώς έφευγα από το σπίτι, ο πατέρας μου με ξεφώνιζε σε όλη τη γειτονιά. Π@ρνη, άχρηστη, ανάθεμα την ώρα που σε έκανα. Κατάρες ταπείνωση και ντροπή. Και γείτονες να με γιουχάρουν. Γιατί ερωτεύτηκα.
Μείναμε στο σπίτι ενός φίλου του. Σε όσα παιδιά έκανε ιδιαίτερα, οι γονείς τους, του ζήτησαν να μην ξανάρθει. Οι μέρες στο σχολείο περνούσαν αφόρητα.
Οι «φίλοι» μου περιορίστηκαν σε ένα γεια και οι καθηγητές εκείνη τη χρονιά με άφησαν μεταξεταστέα «Δεν έχεις ανάγκη εσύ, έχεις τον Μαθηματικό πες του να σου κάνει ιδιαίτερα» μου πέταξε κατάμουτρα ο καθηγητής της Φυσικής όταν του ζήτησα εξηγήσεις για το χαμηλό βαθμό τριμήνου ενώ είχα γράψει καλά. Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα κι εκείνος με παρηγορούσε.
Η σχέση μας αντί να πετάξει, σέρνονταν. Τα όνειρα για μακαρονάδες με dvd και βράδια με κρασάκι στη βεράντα, έγιναν απομόνωση στην αποθήκη, τηλεόραση σιωπηλά και ύπνος πλάτη με πλάτη. Δεν μπορούσαμε να χαρούμε αυτό που είχαμε. Ένα χρόνο μετά, έμενα έγκυος…
Λίγο πρίν γεννήσω βγήκε το διαζύγιό του. Τη μέρα που έφερα στο κόσμο τον γιο μας, ήρθε να μας δει η μητέρα μου. Και σιγά σιγά με τον καιρό και ο πατέρας μου. Παρά τις δυσκολίες τα πράγματα καλυτέρευαν. Ήρθαμε πάλι κοντά με τους γονείς μου και ο κόσμος άρχισε να ξεχνιέται.
Ήμασταν οικογένεια πια, με δόξα και τιμή και οι ίδιοι που μας έφτυναν τώρα μας υπολείπτονταν. Πόση υποκρισία!
Πρίν 2 χρόνια έβγαινα από το κατώφλι του σπιτιού μου σαν κυνηγημένη με τη γειτονιά να μου πετάει τσιγάρα και κουτάκια απ’ τα μπαλκόνια και 2 χρόνια μετά έβγαινα νύφη με τον ίδιο κόσμο να με χειροκροτάει και να μου πετάει λουλούδια. Ότι δηλαδή η αγάπη όλα τα νικά. Όλα, όλα;
Γίναμε οικογένεια, ο Γιώργος άρχισε πάλι τα ιδιαίτερα και εγώ φρόντιζα το σπίτι μας. Έστω κι αργά, έστω και με τη κούραση που φέρνει το μεγάλωμα ενός παιδιού, αρχίσαμε να ζούμε αυτό που νιώθαμε.
Τον έβλεπα και έλαμπα ολόκληρη. Ήταν ο κόσμος μου, ο άνθρωπος που άγγιξε τη καρδιά μου όσο κανείς, εκείνος που δεν ήθελε να πέφτουμε για ύπνο μαλωμένοι, που μου έβαζε αφρό στη μύτη τα πρωινά όταν ξυρίζονταν, που ενώ θήλαζα με τάιζε γιατί δεν είχα χέρια ούτε για να τραφώ, ο μόνος που ήθελα να με κάνει μητέρα. Και με έκανε ξανά.
Τα παιδιά μας μεγάλωναν, ο γιος μου 3 και η κόρη μου 1 έτους. Είπαμε μετά από όλα όσα περάσαμε, να αφήσουμε τα παιδιά για ένα τριήμερο στους παππούδες και να φύγουμε οι δυο μας, να ξεκουραστούμε, να το ζήσουμε.
Πάνω σε ένα μάθημα που έκανε, έπαθε ανακοπή. Η ζωή μου έπαθε ανακοπή. Τα όνειρά μας έπαθαν ανακοπή. Άφησε πίσω του δυο παιδιά κι έναν μεγάλο έρωτα στα 37 του χρόνια. Και τα ρούχα μου μαύρισαν.
Και το μυαλό μου γύρισε. Κατηγόρησα τους γονείς μου, το νησί, τον κόσμο, το σύμπαν όλο. Κανείς δεν ήθελε αυτό τον έρωτα και τα κατάφερε, και πέρασε το δικό του. Έτσι πίστευα. Αλλά η αγάπη δεν έσβησε, η αγάπη δεν έφυγε.
Η αγάπη είναι εδώ, στα πρόσωπα των παιδιών μου, στη συνέχεια του έρωτά μας, που άφησε πίσω του.Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε μα δεν ξεχνώ.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Είμαι απλά σε θέση να πω πως μπορώ να προστατέψω τα παιδιά μου, πως μπορώ να είμαι δίπλα τους μητέρα και πατέρας. Πώς μεγαλώνοντας, μπορώ να τους μάθω πως η αγάπη όλα τα νικά. Ακόμη και τον θάνατο!
Ιωσηφίνα