«Εχω ζαλάδες, πόνους στα μάτια, κάνω εμέτους ακόμη. Πριν από τρία χρόνια έπαθα καρκίνο στο στομάχι. Αλλά πάντα ήξερα ότι έχω τη δύναμη να αγωνιστώ, να σταθώ όρθια και να διεκδικήσω όσα στερήθηκα εγώ και τα παιδιά μου» προσθέτει.
Επειτα υπάρχουν οι συνεχιζόμενες γεννήσεις παιδιών με μαθησιακές και σωματικές αναπηρίες. Διακόσια παιδιά ως την ηλικία των 14 ετών κάνουν μαθήματα στο Τσινγκάρι. Είναι ένα ευχάριστο μέρος, γεμάτο χαρούμενες κουβέντες και παιδικές φωνές.
Δεν είναι όμως ένα κρατικό ίδρυμα. Και δεν δημιουργήθηκε με χρήματα από τις αποζημιώσεις του UCIL. Αν και το 1989 η Union Carbide Corporation (UCC), μια αμερικανική εταιρεία στην οποία ανήκε το UCIL κατά τη στιγμή της καταστροφής, πλήρωσε αποζημίωση 470 εκατ. δολαρίων στην ινδική κυβέρνηση, το ποσό ήταν πενιχρό σε σχέση με τα 3,3 δισ. δολάρια που είχε ζητήσει η Ινδία.