22:30 Μετάλλια στον Καιάδα

Διαβάστε ένα άρθρο (συμμετοχή στις “Γνώμες” του NEWS 247) για τους χρυσούς Παραολυμπιονίκες μας, που τους υποδεχθήκαμε με τιμές, λίγο πριν τους καταδικάσουμε στην εξαθλίωση

news247 Σεπτέμβριος 17 2012 11:30”                                                                                                 Δυστυχώς, με το που πατήσαμε το πόδι μας στην Ελλάδα, μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, βλέπουμε ότι εδώ έχουμε πολύ πιο δύσκολους αγώνες να δώσουμε και με πολύ χειρότερους αντιπάλους και θα ήθελα να πω …….

Οι δύο παραπάνω δηλώσεις έγιναν με διαφορά λίγων ημερών και ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται η συζήτηση για τις περικοπές επιδομάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες, περικοπές που αφενός θα λύσουν το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, αφετέρου θα γλυτώσουν την Πολιτεία από σημαντικά ποσά, μέσω του θανάτου των ανθρώπων αυτών.

Μόνο στην Ελλάδα, θα μπορούσε να γίνει η παραπάνω δήλωση αεροδρομίου περί «στήριξης των προσπαθειών» από μέλος μιας κυβέρνησης που πραγματικά, χωρίς να έχει σημασία ο λόγος (τρόικα, άδεια ταμεία, χρεοκοπία και ας επικαλεστούν ό,τι άλλο θέλουν), ρίχνει τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες στον Καιάδα (συνεχίζοντας φυσικά το έργο προηγούμενων κυβερνήσεων).

Ήδη, εδώ και πολύ καιρό, έχουν κοπεί τα κονδύλια που δίνονταν σε σχολές και κατασκηνώσεις, είδηση που ασφαλώς πέρασε στα  ψιλά.

Στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται, οι ανάπηροι και οι συνταξιούχοι θα μπορούσαν να λογίζονται ως “μονάδες” αντιπαραγωγικές και επομένως περιττές.

Δεν το ομολογεί κανείς, αλλά στην πράξη αυτό γίνεται. Σε αυτούς πρώτα εφαρμόζεται μια “οικονομική γενοκτονία”, η οποία φυσικά μας αφήνει αδιάφορους, αφού εν μέσω κρίσης έχουμε τα δικά μας προβλήματα.

Αν ήμασταν άνθρωποι, θα έπρεπε οι περικοπές αφενός στα άτομα με ειδικές ανάγκες και αφετέρου στους χαμηλοσυνταξιούχους, να αποτελούν τον πρώτο λόγο ξεσηκωμού και αντίστασης.

Θα έπρεπε απέναντι στην αναλγησία των κυβερνώντων που αδυνατούν να δουν τους ανθρώπους πίσω από τους αριθμούς, να υψώσουμε την αλληλεγγύη των πολιτών που μπορούν να κάνουν το αντίθετο.

Και εδώ αρχίζει η πραγματική τραγωδία για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, γιατί τον Καιάδα οι νεοέλληνες τον κουβαλάμε μέσα μας και η οικονομική κρίση, δίνει ένα πανίσχυρο άλλοθι σε αυτό που ισχύει εδώ και χρόνια.

Μην κοροϊδευόμαστε, πέρα από την αναλγησία της Πολιτείας, η στάση μας, απέναντι στους συνανθρώπους μας με κινητικές δυσκολίες ή νοητική υστέρηση ξεκινούσε από τα λίγα λεπτά συμπάθειας και οίκτου και κατέληγε στο “γάιδαρος είμαι, παρκάρω όπου θέλω”.

Την καθημερινότητα, την οποία αναφέρει ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης στην δήλωσή του, όλοι εμείς τους την κάναμε και την κάνουμε ακόμα κόλαση, όχι μόνο με τις ράμπες που δεν υπάρχουν, με το ό,τι παρκάρουμε σε θέσεις αναπήρων, με τις ευκαιρίες για δουλειά και προσφορά που δεν τους δίνουμε, αλλά και με τα φευγαλέα βλέμματά οίκτου (για αυτό που τους συμβαίνει) και χαράς (που δεν είμαστε στη θέση τους).

Μια κοινωνία που δεν ενηλικιώθηκε ποτέ, δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με σεβασμό και όχι οίκτο τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ούτε θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις ικανότητές τους και την ατσαλένια τους θέληση.

Εμείς επιτρέπουμε στα μέλη μιας κυβέρνησης από τη μια να καταδικάζουν ανθρώπους στην εξαθλίωση με μια υπογραφή και από την άλλη να τους υποδέχονται στο αεροδρόμιο σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Ας μοιραστούμε λοιπόν με τους υπουργούς μας το μετάλλιο υποκρισίας και ας παραδεχθούμε ότι η οικονομική κρίση και τα σκληρά μέτρα έδωσαν ένα σπουδαίο άλλοθι στην αδιαφορία μας απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Αδιαφορία που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, ανεξαρτήτως του πόσα χρήματα έχουμε στην τσέπη. Η συνειδητοποίηση της αθλιότητάς μας, ίσως αποτελέσει και το πρώτο βήμα για να φερθούμε με τον σεβασμό που πρέπει σε ανθρώπους που διδάσκουν τι σημαίνει να ξεπερνάς δυσκολίες και να παραμένεις αξιοπρεπής όταν όλοι και όλα είναι εναντίον σου.