Αχ, ρε μάνα: Μπορεί το χάσμα των ηλικιών να δείχνει μικρότερο, πέρασαν όμως τέσσερα χρόνια και κάποιες στιγμές είναι σαν να έφυγες χθες. Δεν ξέρω ανμε ακούς. Μητέρα, ελπίζω να με ακούς, να με βλέπεις, να με νιώθεις και να με αισθάνεσαι. Με σπρώχνει η ανάγκη, μητέρα.
Γιατρεύομαι από την έλλειψή σου. Θεωρώ πως είσαι ακόμα κοντά μου. Θεωρώ ότι βρίσκεται δίπλα μου. Είσαι δίπλα μου κάθε λεπτό. Αχ, ρε μάνα. Το αχ μου δίνει το δικκαίωμα να λέω πράγματα που δεν μπορώ να πω πια από μόνος μου.
Κάθε άσπρη τρίχα στο κεφάλι μου, με φέρνει ακόμη πιο κοντά σε εσένα. Δεν με παρηγορεί αυτό.
Αντιγράφω τις λέξεις, τις κινήσεις και τις αντιδράσεις σου από το παρελθόν. Φορώ το αγαπημένο σου πουκάμισο. Εκείνο, που βαρέθηκα και το έδωσα σε εσένα, επειδή σου άρεσε. Δεν υπάρχεις για να το φορέσεις. Έτσι, το συγκεκριμένο γύρισε ξανά σε εμένα.
Η μυρωδιά σου, τα έχουν διαπεράσει. Τα απορρυπαντικά και τα μαλακτικά δεν μπορούν να τη βγάλουν.
Δεν μπορώ πλέον να καθίσω στο σπίτι σου. Μπαίνω, κάνω τη δουλειά μου και βγαίνω. Δεν τόλμησα να επιχειρήσω να φτιάξω καν σπανακόπιτα, κουλουράκια και μελιτζάνες παπουτσάκια.
Αχ, ρε μάνα! Δεν σηκώνομαι πλέον για να χορέψω μπάλο. Ήταν ο χορός, που σου πήγαινε και που τον απογείωνες. Το κραγιόν σου, το Max Factor, που φέρει το νούμερο 74. Αχ, ρε μάνα. Δεν μου πάει. Θα ήθελα να ήσουν εδώ για να σου πω πως σε έχω ανάγκη και σε νοιάζομαι. Αχ, ρε μάνα.