Δεν υπάρχει καλούπι, ούτε ένα νούμερο να χωράει σε όλους, όταν μιλάμε για τα παιδιά μας. Αυτή δεν είναι άλλωστε όλη η ομορφιά; Είναι οι μοναδικοί εαυτοί τους, όλα τους ανθίζουν όταν έρχεται η σειρά τους.
Όλα έχουν διαφορετικές ανάγκες, τρόπους επικοινωνίας και ενδιαφέροντα. Τα τρία μου παιδιά όλα έχουν γεννηθεί περίπου την ίδια εποχή του χρόνου. Ήρθαν στο ίδιο σπίτι και στην ίδια κούνια. Ίδιοι γονείς, ίδια ρουτίνα και όλα είναι διαφορετικά. Δεν είναι σοκαριστικό.
Αυτό όμως που με σοκάρει είναι οι συγκρίσεις και οι επικρίσεις που αντιμετώπισα όταν το παιδί μου ήταν σχεδόν 2 χρονών και δεν μιλούσε ή δεν ανταποκρίνονταν όπως οι συνομήλικοι του. Θυμάμαι να κάθομαι σε μια συναυλία, που πραγματοποιούνταν σε εξωτερικό χώρο. Μαζί με το νεογέννητο μου, τον άντρα μου και φίλους.
Η συζήτηση ήταν η ακόλουθη.
Μέλος της οικογένειας φιλικού μας προσώπου, ρώτησε:
- Δεν μιλάει;
- Όχι ιδιαίτερα.
- Η εγγονή μου μπορεί να πει την αλφαβήτα και να συλλαβίσει το όνομα της. Είναι τόσο έξυπνη!
- Υπέροχα, αυτό είναι πολύ καλό για εκείνη.
Από μέσα μου προσευχόμουν να σταματήσει εκεί. Ήξερα που πήγαινε η κουβέντα. Ο σύζυγος μου σηκώθηκε για να ακολουθήσει το γιο μας, που περιπλανιόνταν στο χώρο.
- Δεν ακούει όταν του ζητάτε να επιστρέψει;
- Βλέπεις, είναι εξερευνητής και δυσκολεύεται σε ανοιχτούς χώρους.
- Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι: να τον βάλεις στη μέση του δρόμου, να φέρεις ένα έντομο ή ένα σαλιγκάρι. Να το πατήσεις μπροστά του και να του πεις πως αν τρέχει μακριά, θα καταλήξει έτσι.
Στο μυαλό μου παρακαλούσα να σταματήσει. Αντ’ αυτού απάντησα: αυτός είναι ένας τρόπος για να το κάνεις. Όμως όχι είμαστε καλά, θα φτάσει εκεί, θα το καταλάβει. Και μαντέψτε, το κατάλαβε. Του πήρε περισσότερο χρόνο; Ναι, χρειάστηκαν μήνες και χρόνια σκληρής δουλειάς, χειρουργική επέμβαση στο αυτί και λογοθεραπεία, όμως τα κατάφερε.
Ακόμα σκέφτομαι εκείνη την ημέρα.
Προφανώς δεν έχουν ιδέα πόσο με επηρέασαν με όσα είπαν. Όμως συνεχίζω να σκέφτομαι το πως ένιωσα τότε: ντροπιασμένη, ένοχη, λυπημένη, εξοργισμένη, θυμωμένη. Δυστυχώς ήταν μόνο μια από τις πολλές φορές που μου είπαν πόσο εύκολα θα μπορούσα να «φτιάξω τις καθυστερήσεις του» όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ χρειαζόμουν υποστήριξη. «Χρειάζεσαι κάτι ή κάνεις υπεροχή δουλειά» (με το γιο σου) ή τίποτα. Εάν δεν είναι υποστηρικτικό, σε παρακαλώ κράτησε το για τον εαυτό σου!
Συζητήσεις σαν αυτή, είναι ο λόγος που θα συνεχίσω να υποστηρίζω, να μιλώ ανοιχτά όταν άνθρωποι κάνουν δηλώσεις που δεν εξυπηρετούν εμένα, τα παιδιά μου ή την κοινότητα μας.
Δεν υπάρχουν παιδιά που να βγαίνουν από κουπατ(κόφτες για μπισκότα-cookie cutter, εννοώντας παιδιά που να βγαίνουν όλα το ίδιο). Και είμαι ευγνώμων για αυτό, ας θυμόμαστε να γιορτάζουμε την διαφορετικότητα και να βοηθάμε δίνοντας το χέρι μας. Όλοι προσφέρουμε διαφορετικές προοπτικές, πλευρές και εμπειρίες. Αυτό δεν είναι η ζωή ούτως ή άλλως;
Όταν ενηλικιώνεσαι, πρέπει να είσαι διαφορετικός. Οι επιχειρήσεις συνήθως αναζητούν για κάποιον που θα εμπλουτίσει την ομάδα, όχι να είναι όλοι το ίδιο. Παρόλα αυτά διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι θα πρέπει να ταιριάζουν όλα στο ίδιο κουτί, καθώς μεγαλώνουν. Ο γιος μου και τα αδέρφια του θα μεγαλώσουν και θα ξέρουν τη σημαίνει υπομονή, πραγματικά συναισθήματα, αγώνας και επιμονή.
Ο γιος μου έχει δουλέψει σκληρά για να καταφέρει αυτό που άλλοι το θεωρούν δεδομένο. Μπορεί να κάνει τα πράγματα λίγο διαφορετικά, όμως αυτό είναι που αγαπούν όλοι σε αυτόν. Ανυπομονώ να είμαι δίπλα του, να τον παρακολουθώ να αλλάζει το καλούπι.
Προς όλους τους γονείς, που τους έχουν πει για το πως να «φτιάξουν» τα παιδιά τους: πετάξτε τα κουπατ, σπάστε τα καλούπια και να ξέρετε πως βοηθάτε να διαμορφωθεί μια πιο ευγενική και σπουδαιότερη γενιά!
Μετάφραση, σύνταξη, επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr
Πηγή: JJ McLeod, Founder of Autism Embrace
Email επικοινωνίας : iliasvogiatzis@gmail.com