Άδα Σταματάτου: έχω καταλάβει ότι μόνο αν μιλάς για το πρόβλημα σου και δεν φοβάσαι να εκτεθείς, έχεις πιθανότητα να βρεις τη λύση του

Κατάφερε χρησιμοποιώντας το Facebook να αφυπνίσει ανθρώπους γύρω από την αναπηρία. Προβάλλει τη ζωή της και τη ζωή του γιου της, Γιάννη, ώστε να μάθουν όλο και περισσότεροι τι είναι ο αυτισμός και πως είναι να ζεις με αυτόν.

Δεν κρύβεται, δεν προσποιείται, δεν θέλει να γίνει ήρωας ούτε η ίδια, ούτε ο Γιάννης της. Θέλει με τον δικό της τρόπο να βοηθήσει στην αποδοχή της αναπηρίας στην Ελλάδα.

Η πορεία της από πέρσι που γνωριστήκαμε, είναι αξιοθαύμαστη και μοναδική. Αναρωτιέμαι μερικές φορές πότε τα προλαβαίνει όλα. Μητέρα 2 παιδιών, αθλητικές δραστηριότητες και κοινωνική δράση. Αυτή όμως είναι η Άδα, αυτό που θέλει θα το καταφέρει, όσο σκληρά και αν χρειάζεται να προσπαθήσει.

Της ζήτησα να μιλήσουμε ξανά, ήθελα να μάθω πόσα πράγματα άλλαξαν από πέρσι και παράλληλα να τη ρωτήσω όσα δεν προλάβαμε να συζητήσουμε στην πρώτη μας συνέντευξη. Δέχτηκε αμέσως και την ευχαριστώ που αφιέρωσε κομμάτι από τον πολύτιμο χρόνο της για τους αναγνώστες μας.

*Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη συνέντευξη με την κυρία Άδα Σταματάτου εδώ.

https://www.newsitamea.gr/2017/08/19/o-gios-mou-tha-mporouse-na-einai-san-to-gio-sou-i-ada-stamatatou-i-zoi-tis-me-ton-gianni-kai-i-zoi-meta-ton-aftismo-foto-kai-vinteo/

Ομιλία Tedx: πως σου φάνηκε σαν εμπειρία; Πως αντέδρασε το κοινό; Ένιωθες να ανοίγεσαι περισσότερο από ποτέ? Γιατί είναι διαφορετικά φαντάζομαι να δίνεις μια συνέντευξη και διαφορετικά να μιλάς εκτεθειμένη σε εκατοντάδες μάτια που βρίσκονται στον ίδιο χώρο.

Η εμπειρία μου στο Tedx University of Crete ήταν μοναδική! Κατ´ αρχήν είχα εντυπωσιαστεί με το ζήλο που έδειξαν οι φοιτητές να φτιάξουν το πρώτο Tedx στο πανεπιστήμιο τους, τον επαγγελματισμό τους, το πως μας καλοδέχτηκαν, το πόσο επαγγελματικά χειρίστηκαν και την παραμικρή λεπτομέρεια! Οι συνομιλητές μου μοναδικοί! Έκανα φιλίες ζωής και νιώθω ευλογημένη που τους γνώρισα.

Προσωπικά η ώρα που βγήκα στην σκηνή ήταν μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη! Λες από μέσα σου «τα ξέρω ..θα τα πω ..είναι η ζωή μου..» αλλά κανείς δεν σε προετοιμάζει για την σιωπή που έχεις γύρω σου στη σκηνή πάνω στο στρογγυλό κόκκινο χαλάκι…όλοι ακίνητοι να σε κοιτάνε στα μάτια…και ξαφνικά η φωνή σου μεγαφωνικά!!

Ήμουν βαθιά συγκινημένη και μιλούσα αργά ώστε να μην κλάψω. Ένας φίλος μου είπε ότι ήταν σαν να έμενα από βενζίνη. Θα ήθελα να το ξαναζήσω οπωσδήποτε αν μου δοθεί η ευκαιρία και να είμαι πιο εμψυχωτική! Μοναδική εμπειρία!

Έχουμε να μιλήσουμε ένα χρόνο περίπου και από τότε σε έχω δει και διαβάσει σε αρκετές συνεντεύξεις. Πιστεύεις ότι επιτέλους τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν να ασχολούνται με την αναπηρία σε βάθος; Είναι και το αναγνωστικό κοινό που διψά για αληθινές ιστορίες και δεν αντέχει άλλο τις ψεύτικες εικόνες;

Νομίζω όντως υπάρχει μια μικρή κίνηση στο διαδίκτυο προς την ενημέρωση για την αναπηρία σε κάθε μορφή της. Και χαίρομαι που κ εγώ με τη σελίδα μου έχω συνεισφέρει προς αυτή τη στροφή. Και εγώ εμπνεύστηκα από ανθρώπους που είχαν αντίστοιχες σελίδες στο ξένο διαδίκτυο και είπα «γιατί όχι και εμείς;»

Ακολουθώ πολλούς φίλους που ασχολούνται με τον αθλητισμό αν και με δυσκολίες κινητικές που τους θαυμάζω απεριόριστα και παίρνω δύναμη να συνεχίσω και εγώ στο δικό μου κομμάτι ως μητέρα αυτιστικού ενήλικα. Πιστεύω πως ο αθλητισμός σώζει ψυχές και μπορεί να σε βοηθήσει ψυχολογικά να ανταπεξέλθεις σε μια κακή περίοδο της ζωή σου.

Ακόμα κι αν κάποιος μπει στις σελίδες αυτές από περιέργεια μπορεί να εμπνευστεί, να πάρει κουράγιο και δύναμη ακόμα κι αν τα προβλήματα του είναι εντελώς διαφορετικά!
Υπάρχουν όμως ακόμα ταμπού στην Ελλάδα. Ο κόσμος φοβάται την αλήθεια ή την αποστρέφεται…

Οι λέξεις αναπηρία, καρκίνος, χημειοθεραπεία, ψυχοθεραπεία και άλλες είναι ακόμα σε πολλούς δύσκολες να τις ξεστομίσουν. Θέλουμε πολύ δουλίτσα αλλά έχει γίνει πρόοδος τα τελευταία 5 χρόνια σίγουρα! Και σίγουρα το διαδίκτυο είναι πολύ σωστό εργαλείο προς αυτή την αλλαγή.

Η μαμά Άδα, σταματάει να ανησυχεί ποτέ για τα δυο της παιδιά τώρα που έχουν ενηλικιωθεί; Γνωρίζω ότι ανησυχείς πάντα για το μέλλον του Γιάννη ούτως ή άλλως.

Στο δικό μου σπίτι είναι διαφορετικά τα πράγματα. Μεγάλωσα δύο παιδιά. Το ένα ενηλικιώθηκε και έφυγε για σπουδές. Το άλλο ενηλικιώθηκε και παραμένει μωρό που έχει την ανάγκη μου 24/7!

Για μένα ήταν πάντα δύσκολο γιατί μέσα στο σπίτι ήμουν δύο διαφορετικές μαμάδες. Η μαμά της κόρης μου, τυπικής ανάπτυξης. Και η μαμά του Γιάννη, αυτιστικού με βαριά νοητική υστέρηση.Με τα χρόνια έμαθα να αλλάζω τους ρόλους πολύ εύκολα και πολλές φορές τόσο γρήγορα περνώντας απλά από το ένα δωμάτιο στο άλλο.

Ανησυχώ πάντα και για τους δύο προσπαθώ όμως να μην εισβάλλω και εντελώς στον χώρο τους. Προσπαθούσα πάντα να τους κάνω ανεξάρτητους ακόμα και τον Γιάννη που με χρειάζεται πιο πολύ. Ακόμα και σε αυτόν δίνω ευκαιρίες να μου αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει χωρίς εμένα!! Έχω καταφέρει να έχω μια ευτυχισμένη οικογένεια που αγαπιόμαστε πολύ μεταξύ μας παρά τις τεράστιες δυσκολίες. Έχω θυσιάσει πολλά πράγματα σίγουρα αλλά δεν το μετανιώνω.

Το μέλλον του Γιάννη σ ´αυτή τη χώρα αν το σκεφτώ πάνω από 5 λεπτά θα ανοίξω μπουκάλι κρασί να βάλω ένα ποτήρι σίγουρα! Αυτή τη στιγμή δεν έχω βρει λύση τι θα γίνει ο Γιάννης όταν πεθάνω για να το πω όπως το σκέφτομαι ωμά. Αγωνίζομαι όμως για την αλλαγή στην Ελλάδα των ατόμων με αναπηρία νοητική. Τουλάχιστον θα πεθάνω και θα έχω προσπαθήσει ν ‘αλλάξω κάτι.

Είσαι δραστήριο πνεύμα και αυτό φαίνεται ακόμα και στη συμμετοχή σου στον αθλητισμό. Οι δραστηριότητες σου έχουν πολλαπλασιαστεί και ομολογώ σε θαυμάζω για τον μοναδικό τρόπο που καταφέρνεις και ελίσσεσαι από το μαραθώνιο στην κολύμβηση και στο τρίαθλο. Τι σκέφτεσαι και τι σου δίνει ενέργεια όταν κουράζεσαι ή νιώθεις εξάντληση?

Έχω σπουδάσει κλασσικό μπαλέτο και ρυθμική οπότε από 4 ετών είχα πολύ καλή σχέση με το σώμα μου και την καθημερινή άσκηση. Για μένα ήταν τρόπος ζωής ανέκαθεν η σωματική άσκηση. Μόνο όταν ασκούμαι νιώθω καλά.

Σίγουρα από το 2012 που άρχισα το τρέξιμο και τον τελευταίο χρόνο την κολύμβηση ανοιχτής θαλάσσης και το τρίαθλο σπριντ απόστασης έχω αλλάξει ακόμα περισσότερο σαν άνθρωπος. Παίρνω τεράστια δύναμη από την προπόνηση! Η σωματική κούραση σου δίνει ευεξία. Με κάνει και νιώθω καλύτερα πάντα!

Βγαίνω από το σπίτι ράκος και γυρνάω με καθαρό μυαλό! Είναι το μοναδικό πράγμα που μου δίνει δύναμη. Η άθληση με ανεβάζει ψυχολογικά. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα! Σε βγάζει από την κατάθλιψη! Επίσης λαμβάνοντας μέρος σε αγώνες κατάφερα να διαδώσω περισσότερο το μήνυμα μου για τον αυτισμό! Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μου ζητάνε να αγωνιστούν σε διάφορα αθλήματα με το λογότυπο του αυτισμού!!

 

Η σελίδα σας με τον Γιάννη αυξάνεται συνεχώς ως προς τον αριθμό μελών και για μένα αυτό σημαίνει πως το παράδειγμα σου γίνεται όλο και περισσότερο αποδεκτό, άξιο θαυμασμού και εκτίμησης. Εσύ τι έχεις αποκομίσει μέσα από την σελίδα, μετά την πρωταρχική σου διάθεση να μιλήσεις ανοιχτά για τον αυτισμό και όσα συνέβαιναν μέσα στο σπίτι σου;

Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ περίμενα ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια θα με ακολουθούν σχεδόν 40.000 άνθρωποι! Τη σελίδα την ξεκίνησα σαν θεραπεία για μένα για να βγω από την θλίψη. Σαν ημερολόγιο. Και φυσικά για να δει ο κόσμος πως μοιάζει στην πραγματικότητα ένας αυτιστικός ενήλικας.

Μέσω της έκθεσης του δικού μου γιου κατάφερα τον απλό κόσμο να αναγνωρίζει στο δρόμο τον αυτιστικό και να μου στέλνει μήνυμα που να γράφει «είδα ένα Γιάννη σήμερα»! Αυτό για μένα είναι δικαίωση! Αυτό ήθελα! Και όχι να με λένε ηρωίδα μάνα. Δεν κάνω κάτι διαφορετικό από κάθε μάνα! Βέβαια έχω πάρει και πολλά μηνύματα απίστευτου μίσους…γιατί εκθέτω το παιδί μου, γιατί το λέω ανάπηρο, γιατί δεν ντρέπομαι να κλαίω δημόσια.

Και απαντώ: Η σελίδα «η ζωή μου με τον Γιάννη» έγινε για την ενημέρωση και αποδοχή του αυτισμού». Η ζωή με ένα αυτιστικό παιδί είναι δύσκολη αλλά μπορεί να γίνει όμορφη με τα χρόνια. Θέλει κόπο. Σε πολλούς δεν αρέσει αυτό. Να λες τις δυσκολίες του παιδιού σου. Θέλουν να βλέπουν μόνο τα αριστεία!

Λοιπόν σε πολλές οικογένειες τα αριστεία δεν έρχονται ποτέ! Απλά ας μην την ακολουθούν. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να αντιμετωπίσω τη δική μου αλήθεια κι αυτή είναι ότι ο γιος μου διαγνώστηκε με βαρύ αυτισμό όταν ήμουν 30 και τα τελευταία 18 χρόνια ζω πάρα πολύ δύσκολα αλλά όμως αληθινά!

Αυτή είναι η ζωή μου. Και ακόμα κι αν λάβω 1000 μηνύματα μίσους τη σελίδα δεν θα την κλείσω γιατί πάντα θα θυμάμαι τα μηνύματα που μου γράφουν «σ ‘ευχαριστώ, μου έσωσες τη ζωή, μου έδωσες δύναμη να συνεχίσω, σ ´ευχαριστώ που μου δίνεις κουράγιο το παιδί μου μόλις διαγνώστηκε με αυτισμό, η ζωή θα είναι ωραία στο μέλλον παρά τις δυσκολίες»

Για αυτούς θα συνεχίσω για να τους βοηθήσω να δουν ότι η ζωή μ ´ένα διαφορετικό παιδί με τεράστιες δυσκολίες μπορεί να γίνει ευχάριστη. Γιατί αν τον κρύβω δεν θα καταφέρω τίποτα. Γιατί έχω καταλάβει ότι μόνο αν μιλάς για το πρόβλημα σου και δεν φοβάσαι να εκτεθείς έχεις πιθανότητα να βρεις τη λύση του.

Για μένα θα συνεχίσω γιατί μου κάνει καλό να μιλάω για το πρόβλημα μου, μόνο έτσι το ξεπερνάω. Και φυσικά θα συνεχίσω για τον Γιάννη για να μπορέσω να του προσφέρω ένα καλύτερο μέλλον! Θέλω και χρειάζομαι τη βοήθεια όλων για να τα καταφέρω αυτά.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση μας, θα ήθελα να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας το πρόσφατο κατόρθωμα του Γιάννη!

Για το τελευταίο πολύ σπουδαίο κατόρθωμα του Γιάννη! Από τον Οκτώβριο πάμε δύο φορές την εβδομάδα από μία ώρα σε μάθημα TAEKWONDO SPECIAL NEEDS. Δάσκαλος είναι ο Νικηφόρος Κοτρίδης, ο επίσημος εκπρόσωπος της διεθνούς ομοσπονδίας TAEKWONDO για ΑΜΕΑ στην Ελλάδα.

Ο Νικηφόρος επέμενε πάρα πολύ να του πάω τον Γιάννη στην ομάδα του! Εγώ δίσταζα γιατί με την εμπειρία μου ο Γιάννης δεν ακολουθούσε οδηγίες σε ομαδικά μαθήματα ποτέ και δεν μπορούσε να κοπιάρει ασκησιολόγιο. Έχουμε κατά το παρελθόν πάει σε πολλές ομάδες όπως ποδοσφαίρου, κολύμβησης και ο Γιάννης ή έκανε του κεφαλιού του ή έμενε στο μάθημα 5’ και φεύγαμε σαν κυνηγημένοι! Για χρόνια αυτό…

Στο μάθημα του Νικηφόρου τις 4 πρώτες φορές πήγαμε, είδε την αίθουσα με τα παιδιά και φύγαμε. Φίλαγε και αγκάλιαζε τον δάσκαλο του κάθε φορά όμως! Τον είχε κερδίσει από την πρώτη μέρα! Ώσπου την 5η φορά μπήκε στο μάθημα, στήθηκε στη σειρά και το έκανε όλο! Με τον δικό του τρόπο, με τα λαθάκια του όμως έβλεπα ότι ήθελε να γίνει ένα με την ομάδα, να ανήκει μαζί τους! Ήθελε να πηγαίνει πίσω από τους άλλους!

Αν μου το έλεγε κάποιος πριν 10 χρόνια ότι θα το καταφέρει αυτό θα γελούσα, γιατί παλιά ήταν ακατόρθωτο. Κι όμως ήρθε η στιγμή του Γιάννη που ωρίμασε, που πέρασε η τρομερά δύσκολη εφηβεία και ηρέμησε;; Δεν ξέρω…

Τώρα κάθομαι σε μια καρέκλα και τον παρακολουθώ και τρίβω τα μάτια μου. Και ο Γιάννης τόσο χαρούμενος που είναι ένα με την ομάδα αυτή! Θα ήθελα να παρακαλέσω όλους τους γονείς παιδιών ΑΜΕΑ να έχουν υπομονή και να μην το βάζουν κάτω. Πολλές φορές χρειάζεται απλά να περιμένουν πότε θα είναι έτοιμα τα ίδια τα παιδιά. Δώστε χρόνο και ευκαιρίες.

Αν θέλετε και εσείς να μαθαίνετε τα νέα του Γιάννη και της Άδας ακολουθήστε τη σελίδα τους Η ζωή μου με τον Γιάννη. 

Συνέντευξη – επιμέλεια: Βογιατζής Ηλίας

Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com