Η 15η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί Παγκοσμίως ως Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού, του εργαλείου συμβόλου και συμβολισμού της πληθυσμιακής ομάδας των ανθρώπων με προβλήματα όρασης…
Τροφοδοτώντας τις αρχικές μας σκέψεις με την αφετηριακή του χρήση ιστορικά, το λευκό μπαστούνι αποτέλεσε την πρακτική απάντηση αποκατάστασης των σφοδρών τραυμάτων, που άφησε στο πέρασμα του ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, με πρώτους χρήστες ενός καλαμιού παρεμφερούς μεγέθους τους τυφλωθέντες από «ατυχήματα» Βετεράνους του Αμερικάνικου στρατού και εμπνευστή αυτής της προσαρμογής τον Οφθαλμίατρο Richard Hoover.
Ο χαρακτήρας επομένως του εν λόγω καθημερινού εργαλείου υπήρξε διττός: αποκαταστατικός και επανενταξιακός.
Με την πάροδο των ετών το λευκό μπαστούνι αποτυπώθηκε συνειδησιακά στους Κοινωνούς ως στοιχείο σύμφυτο με την τυφλότητα αλλά και ως καθρέφτης της αυτόνομης και ανεξάρτητης διαβίωσης των ανθρώπων, που βιώνουν την ζώσα κατάσταση της απώλειας όρασης.
Ξεφυλλίζοντας κανείς το «Στίγμα» του Goffman, που πρώτος μελέτησε ενδελεχώς και σταχυοθέτησε τις ορολογικές αποχρώσεις αλλά και τις διεργασίες διαχείρισης αυτής της κατάστασης του ατόμου, που είναι αποκλεισμένο από την πλήρη κοινωνική αποδοχή, συναντά γλαφυρές περιγραφές στιγματισμένων ανθρώπων με απώλεια όρασης, χρηστών λευκού μπαστουνιού ως καταγραφές των προσπαθειών, που καταβάλουν ατομικά για τον έλεγχο των αρνητικών πληροφοριών της Κοινωνικής ταυτότητας τους.
Η θεώρηση του Goffman για τον Στιγματισμό κάθε Ομάδας αποκλίνουσας από το κανονικό αλλά και από κάθε τι που υπολαμβάνεται ή επιβάλλεται ως κανονικό υπήρξε το εφαλτήριο για την εξέλιξη και εμπέδωση σύγχρονων μορφών στιγματισμού, όπως αυτών που ανατροφοδοτούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και υπογράμμισης της αναγκαιότητας επαναπροσέγγισης του ως Καθολικής εμπειρίας, που αφορά το σύνολο της Κοινωνίας, η οποία στιγματίζοντας επιβεβαιώνει μια φανερή της δυσλειτουργία.
Η μετάβαση από το ατομικό στο κοινωνικό πρότυπο μεταχείρισης διαφόρων ομάδων περιθωριοποίησης δεν υπήρξε παράλληλη. Ειδικά σε ό,τι αφορά την Αναπηρία τα βήματα απόσχισης από την ολοκληρωτική ιατρική θεώρηση της άργησαν να πραγματοποιηθούν Διεθνώς… σε αρμονία με αυτήν την καθυστέρηση εισαγωγής νομοθετικά ενός Κοινωνιολογικού – Μικτού Προτύπου Κατανόησης επισημαίνεται πως επί τη βάση μιας εσωτερικής ανίχνευσης των επί μέρους υποομάδων ενδιαφέροντος, μορφών αναπηρίας παρατηρείται μια διαρκής και ως ένα βαθμό ανεξήγητη εμμονή στο Ιατρικό – Θεραπευτικό Μοντέλο Μεταχείρισης τους.