Η ζωή σου δίνει πολλές ευκαιρίες για να αλλάξεις πορεία σε ότι κάνεις. Μερικές φορές με τη μορφή μιας θαυμάσιας αλλαγής από εκεί που δεν την περιμένεις.
Κάποιες άλλες φορές με μια απροσδόκητη επιδείνωση σε ένα πρόβλημα υγείας. Όπως σας λέω συχνά μέσα από τα κείμενα μου, όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι. Σήμερα είμαστε αρτιμελής και αύριο κάτι έχει αλλάξει για πάντα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, το ξέρετε και ας μη θέλετε να το αποδεχτείτε μερικοί.
Το ζήτημα είναι αν θα το βάλετε κάτω, αν θα παραιτηθείτε ή αν θα αρπάξετε την ευκαιρία για την αλλαγή. Το να περάσει ένα άτομο σε κατάσταση αναπηρίας δε σημαίνει πως είναι και το τέλος. Έχεις την επιλογή να είσαι δυστυχής και να κλαις για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Έχεις όμως και μια καλύτερη επιλογή: να αποδεχτείς και να πας παρακάτω. Αποφασίζεις αν θα σε φάει η μιζέρια, όπως συμβαίνει σε πολλούς, ή αν θα περάσεις στο επόμενο στάδιο.
Ξαναέχτισε μόνος τη ζωή του αξιοποιώντας τα χέρια του.
Ο Ρίτσαρντ(Richard Kirk) από το Πόρτσμουθ της Αγγλίας, σήμερα είναι 43 χρόνων. Εργάζονταν στο χώρο των κατασκευών για 25 χρόνια. Πριν από τέσσερα χρόνια κατέρρευσε παρόλο που έδειχνε να είναι υγιής. Πέρασε δυο καρδιακές ανακοπές, επεσε πέντε μέρες σε κώμα και προσβλήθηκε από σήψη. Υπόμεινε χειρουργείο για την καρδιά του, υπέφερε από πνευμονία και έχασε σχεδόν ολοκληρωτικά την όραση του.
Οι μέρες του στην οικοδομή είχαν τελειώσει, ήταν όμως αποφασισμένος να μην τα παρατήσει λόγω της αναπηρίας του. Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει μια νέα καριέρα και άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα μασάζ. Ο ίδιος δηλώνει τα εξής: επειδή ήμουν αρκετά καλός με τα χέρια μου, σκέφτηκα να πάω σε ένα κολλέγιο και να κάνω κάτι διαφορετικό με αυτά. Όπως το μασάζ, που έτσι μπορώ να τα συσχετίσω και να φτιάξω κάτι μέσα από αυτό. Όταν έκανα αίτηση για το μάθημα ήμουν πολύ νευρικός.
Σκεφτόμουν αν όντως μπορώ να το κάνω. Όμως είπα στον εαυτό μου αν δεν δοκιμάσεις δε θα μάθεις ποτέ. Τα χέρια μου είναι τα μάτια μου. Η τύφλωση νομίζω μου δίνει ένα αβαντάζ, το γεγονός ότι μπορώ να νιώσω το σώμα κάποιου με άλλο τρόπο. Σε αντίθεση με κάποιον που βλέπει και μπορεί να χάσει κάποια σημεία. Στην τάξη οι υπόλοιποι μαθητές είναι περίπου στα μισά χρόνια του Ρίτσαρντ. Όμως στο κολλέγιο είναι εντυπωσιασμένοι με την πρόοδο του.
Δεν είμαστε οι ικανότητες μας, ούτε η αναπηρία μας.
Η δασκάλα του Κάριαν (Carrianne Bungay) δηλώνει: αισθάνομαι ιδιαίτερα περήφανη για τον Ρίτσαρντ, η δουλειά του είναι εξαιρετική. Είναι ένα δύσκολο επάγγελμα για τον καθένα. Οπότε για τον ίδιο που ήρθε και πηρέ αυτή την πρόκληση παρά τα προβλήματα όρασης είναι εκπληκτικό.
Ο Ρίτσαρντ είναι πλέον στο δρόμο του για να πάρει το πτυχίο του ως θεραπευτής μασάζ. Σκοπεύει να μετατρέψει το γκαράζ στο σπίτι του σε επαγγελματικό χώρο. Με αυτό τον τρόπο θα ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση και θα έχει μια πλήρης απασχόληση.
Εντόπισα την ιστορία του Ρίτσαρντ στο BBC news και σας την μεταφέρω σε ελεύθερη μετάφραση γιατί πιστεύω πως είναι ένα υπέροχο παράδειγμα.
Ενθάρρυνσης, δύναμης και αυτοπεποίθησης. Απόδειξη πως δεν είμαστε ούτε οι ικανότητες μας ούτε η αναπηρία μας. Μάθαμε μεγαλώνοντας να κάνουμε κάτι με αυτό που είμαστε καλοί. Ή με ότι μας έπεισαν πως θα είναι καλύτερο για εμάς.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να πλεύσουμε σε μια εντελώς διαφορετική ρότα. Αρκεί να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να ανακαλύψει όλα όσα μπορεί να κάνει.
Η αναπηρία μπορεί να γίνει η ευκαιρία σου να βρεις όλα όσα μπορείς να κάνεις με διαφορετικό τρόπο. Που ποτέ πριν δε δοκίμασες, είτε από συνήθεια, είτε γιατί δε βγήκες από τη σιγουριά σου. Προσωπικά πιστεύω πως γεννιόμαστε με πολλά ταλέντα και οφείλουμε να δοκιμάζουμε πράγματα που μας ικανοποιούν, μας κάνουν χαρούμενους.
Η αναπηρία δεν είναι το τέλος, ποτέ δεν ήταν. Είναι μια νέα αρχή, όπως κάθε αρχή είναι δύσκολη και μας φαίνεται βουνό. Μέχρι να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα που ζούμε.
Ελεύθερη μετάφραση, σύνταξη και επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας
Email: iliasvogiatzis@gmail.com
Πηγή: www.bbc.com