Υπό έγκριση η αλεμτουζουμάμπη στην υποτροπιάζουσα διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση

H Επιτροπή Φαρμακευτικών Προϊόντων για Ανθρώπινη Χρήση (CHMP) του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (EMA) γνωμοδότησε θετικά για την έγκριση της αλεμτουζουμάμπης για την θεραπεία ενήλικων ασθενών με υποτροπιάζουσα διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση (RRMS) με ενεργή νόσο, η οποία ορίζεται σύμφωνα με κλινικά ή απεικονιστικά χαρακτηριστικά.Η αλεμτουζουμάμπη είναι ένα μονοκλωνικό αντίσωμα που στοχεύει επιλεκτικά το CD52, μία πρωτεΐνη που βρίσκεται σε αφθονία στην επιφάνεια των Τ και Β κυττάρων. Η θεραπεία με αλεμτουζουμάμπη έχει ως αποτέλεσμα την εξάλειψη των Τ και Β κυττάρων της κυκλοφορίας τα οποία θεωρούνται υπεύθυνα για τη ζημιογόνα φλεγμονώδη διαδικασία στην ΠΣ. Η αλεμτουζουμάμπη έχει ελάχιστη επίδραση σε άλλα κύτταρα του ανοσοποιητικού. Η άμεση αντιφλεγμονώδης δράση της αλεμτουζουμάμπης ακολουθείται από ένα διακριτό πρότυπο επαναποικισμού των Τ και Β κυττάρων που συνεχίζεται σε βάθος χρόνου και το οποίο επανισορροπεί το ανοσοποιητικό σύστημα με τέτοιο τρόπο που δυνητικά περιορίζει την δράση της ΠΣ.

Επιπλέον, η CHMP γνωμοδότησε θετικά για τον χαρακτηρισμό της τεριφλουνομίδης ως Νέα Δραστική Ουσία (Νew Αctive Substance designation: NAS). Νωρίτερα μέσα στην χρονιά, η CHMP είχε εκδώσει θετική γνωμοδότηση για την έγκριση της τεριφλουνομίδης για την θεραπεία ενήλικων ασθενών με υποτροπιάζουσα διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση (ΠΣ).

Η τεριφλουνομίδη είναι ένας ανοσοτροποιητικός παράγοντας με αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Παρότι ο ακριβής μηχανισμός δράσης της τεριφλουνομίδης δεν είναι πλήρως κατανοητός, μπορεί να περιλαμβάνει μία μείωση του αριθμού των ενεργοποιημένων λεμφοκυττάρων στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ).

Η τεριφλουνομίδη υποστηρίζεται από ένα εκτενές κλινικό πρόγραμμα με περισσότερους από 5.000
συμμετέχοντος σε 36 χώρες το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα που έχουν γίνει με
οποιαδήποτε θεραπεία για την ΠΣ. Μερικοί ασθενείς στις μελέτες επέκτασης έχουν λάβει φάρμακο μέχρι και για 10 χρόνια. Ο φάκελλος κατάθεσης της τεριφλουνομίδης στην Ευρώπη, περιλαμβάνει στοιχεία αποτελεσματικότητας από τις μελέτες TOWER (Teriflunomide Oral in people With relapsing remitting multiplE scleRosis) και TEMSO (TEriflunomide Multiple Sclerosis Oral).

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναμένεται να εκδώσει την τελική απόφαση για την άδεια κυκλοφορίας της αλεμτουζουμάμπης και της τεριφλουνομίδης τους επόμενους μήνες.

Η θετική γνωμοδότηση της CHMP για την έγκριση της αλεμτουζουμάμπης βασίστηκε στα δεδομένα από τις μελέτες CARE-MS I και CARE-MS II, στις οποίες η αλεμτουζουμάμπη ήταν σημαντικά πιο αποτελεσματική από την ιντερφερόνη βήτα-1α (44 mcg) τρεις φορές την ημέρα υποδορίως, ως προς την μείωση του ρυθμού υποτροπών. Στην CARE-MS II, η επιδείνωση της αναπηρίας επιβραδύνθηκε σημαντικά στους ασθενείς που έπαιρναν αλεμτουζουμάμπη έναντι ιντερφερόνης και είναι σημαντικό το ότι οι ασθενείς που έπαιρναν αλεμτουζουμάμπη είχαν σημαντικά περισσότερες πιθανότητες για βελτίωση της ήδη εγκατεστημένης αναπηρίας.

Η αλεμτουζουμάμπη έχει ένα καινοτόμο δοσολογικό σχήμα χορήγησης το οποίο συνιστάται σε δύο ετήσιες συνεδρίες. Η πρώτη συνεδρία της αλεμτουζουμάμπης χορηγείται ενδοφλεβίως σε πέντε συνεχόμενες ημέρες και η δεύτερη συνεδρία χορηγείται σε τρεις συνεχόμενες ημέρες, 12 μήνες αργότερα.

Το κλινικό πρόγραμμα ανάπτυξης της αλεμτουζουμάμπης συμπεριελάμβανε δύο τυχαιοποιημένες μελέτες Φάσης ΙΙΙ οι οποίες συνέκριναν την αλεμτουζουμάμπη με την ιντερφερόνη βήτα-1α 44 mcg τρεις φορές την ημέρα υποδορίως σε ασθενείς με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα ΠΣ που είχαν ενεργή νόσο και είτε δεν είχαν λάβει άλλη θεραπεία προηγουμένως (CARE-MS I) ή είχαν υποτροπιάσει κατά την διάρκεια προηγούμενης θεραπείας (CARE-MS II), καθώς και μία φάση επέκτασης των μελετών η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη. Μία μεγάλη τυχαιοποιημένη μελέτη Φάσης ΙΙ είχε βάλει τα θεμέλια για το πρόγραμμα της Φάσης ΙΙΙ.

Τα αποτελέσματα για την ασφάλεια ήταν παρόμοια και στις δύο μελέτες CARE-MS I και CARE-MS II. 

Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες που σχετίστηκαν με την αλεμτουζουμάμπη ήταν αντιδράσεις σχετιζόμενες μετην έγχυση, συμπεριλαμβανομένου του πονοκέφαλου, εξανθήματος, πυρετού, ναυτίας και κνίδωσης. Οι λοιμώξεις ήταν συχνές και στην ομάδα της αλεμτουζουμάμπης και στην ομάδα της ιντερφερόνης. Οι πιο συχνές λοιμώξεις της αλεμτουζουμάμπης συμπεριελάμβαναν λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού και του ουροποιητικού συστήματος, λοιμώξεις από ερπητοϊό και γρίπη. Οι περισσότερες αντιδράσεις που σχετίζονταν με την έγχυση ήταν ήπιας έως μέτριας σοβαρότητας και ανταποκρίθηκαν στις καθιερωθέντες αγωγές.

Τόσο στην CARE-MS I όσο και στην CARE-MS II, η επίπτωση σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών ήταν παρόμοια μεταξύ των δύο θεραπευτικών ομάδων. Όπως έχει αναφερθεί και στο παρελθόν, αυτοάνοσες διαταραχές ήταν πιο συχνές στους ασθενείς που έλαβαν αλεμτουζουμάμπη, πρωτίστως αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα που παρατηρήθηκε στο 36 % περίπου των ασθενών κατά την μακροχρόνια παρακολούθησή τους. Αυτοάνοση θρομβοπενική πορφύρα παρατηρήθηκε στο 1.4 % των ασθενών σε αλεμτουζουμάμπη κατά την μακροχρόνια παρακολούθηση, ενώ 0.3 % εμφάνισαν σπειραματονεφρίτιδα. Οι αυτοάνοσες διαταραχές ανιχνεύθηκαν πολύ σύντομα μετά την έναρξη τους μέσω ενός προγράμματος παρακολούθησης και γενικά αντιμετωπίστηκαν με τις καθιερωμένες αγωγές.

Ένα εκτενές πρόγραμμα διαχείρισης των κινδύνων έχει προταθεί για να υποστηρίξει την έγκαιρη
ανίχνευσα και αντιμετώπιση των ανεπιθύμητων ενεργειών.