Συστηματικό ερυθηματώδη λύκο : βιώνω κοινωνικό αποκλεισμό, αδιαφορία…

Είμαι 28 χρονών. Για πρώτη φορά στέκομαι μπροστά σου φίλε! Ζητώ την προσοχή σου, την κατανόησή σου. Ζητώ για μια στιγμή να γίνουμε «εμείς», όχι άλλο «εγώ», όχι άλλη μοναξιά.  Στα 15 μου διαγνώστηκα με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο (ΣΕΛ). Μια αυτοάνοση ασθένεια που προσβάλλει το ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα το ίδιο σου το σώμα να στρέφεται εναντίον σου. Ο ΣΕΛ ανήκει στην οικογένεια των ρευματοπαθειών, όπως είναι η κατά πλάκας σκλήρυνση, η σκληροδερμία, η ρευματοειδής αρθρίτιδα κ.α. Στη δική μου περίπτωση, κινησιακά αλλά και διάφορα άλλα προβλήματα που προκύπτουν από τον ΣΕΛ, προκαλούν δυσκολία στο να αντιμετωπίσω τους τρελούς ρυθμούς τις κοινωνίας.  Δυσκολία ακόμη και στη μετακίνηση, αφού δεν μας αναγνωρίζεται το δικαίωμα πρόσβασης στους προκαθορισμένους χώρους για άτομα με αναπηρίες.

Σε ποιον να απευθυνθώ φίλε; Στους ιδιοτελείς πολιτικούς και στα δήθεν οργανωμένα σύνολα που για κακή τους τύχη υπάρχουμε; Εσένα για να σε βρω, να σου μιλήσω, πού πρέπει να απευθυνθώ φίλε; Είσαι μέρος τις δικής μου κοινωνίας; Είναι όλοι αυτοί; Είμαστε ένα; Μήπως δεν είμαι αρκετά παραγωγική ή σημαντική να με ακούσουν; Έστω, να μου δώσουν μια ευκαιρία στη ζωή; Η δυσκολία εξεύρεσης εργασίας λόγω κινησιακών δυσκολιών, το πάγωμα προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, σε συνδυασμό με την υψηλή ανεργία στον ιδιωτικό, απειλούν πλέον κάθε ίχνος αξιοπρέπειάς μας.

Το γραφείο εργασίας και οι υποφορείς, προφασιζόμενοι την οικονομική κρίση, αποποιούνται των ευθυνών τους και παίρνουν τον ρόλο τοκογλύφου. Το γραφείο ευημερίας έχει ήδη προχωρήσει στην αποκοπή μεγάλου αριθμού δημοσίων βοηθημάτων με πρόφαση την κατοχή ιδιόκτητης περιουσίας, αφού ακόμα και το σπίτι που μένεις γι’ αυτούς θεωρείται μορφή πολυτέλειας. Ζητώντας, με αυτό τον τρόπο, από τον λήπτη την άμεση δέσμευση οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου, αδιαφορώντας για τα εισοδηματικά κριτήρια της κάθε περίπτωσης. Αν με «ακούς» σε χρειάζομαι! Θέλω να σταθείς δίπλα μου! Να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Για μένα, για σένα, για ακόμα έναν φίλο. Για την κοινωνία που θα ζήσουμε και θα παραδώσουμε. Για ένα κράτος πρόνοιας, όπως αυτό που μας έχουν υποσχεθεί. Μη με αφήνεις άλλο μόνη μου! Θέλω κι εγώ να ζήσω!