Εκτός Δημοσίου 12 ΑμεΑ στα ΧΑΝΙΑ
«Μετά από αυτήν την απορριπτική απόφαση ψάχνω προμηθευτή να μου δώσει χαρτομάντιλα ώστε να τα πουλάω για να μπορώ να ζήσω». Ο Λεωνίδας Τζωρτζάκης είναι ένα από τα 12 ΑμεΑ που είχαν προσληφθεί ως συμβασιούχοι τον Απρίλιο του 2005 στην τότε Νομαρχία Χανίων. Εκτοτε με ασφαλιστικά μέτρα ή με νέες συμβάσεις παρέμειναν στην υπηρεσία αρκετοί εξ αυτών ως το 2010. Πλέον, όμως, μετά από δικαστική απόφαση που εκδόθηκε πρόσφατα και οι 12 χάνουν τις θέσεις τους και είναι υποχρεωμένοι να αναζητήσουν και πάλι εργασία.
«Είμαι ένα από τα 12 άτομα που προσλήφθηκαν στις 5 Απριλίου του 2005 με 18μηνη σύμβαση με Α.Σ.Ε.Π. σε διαφορετικές Υπηρεσίες της τότε Νομαρχίας. Εργαστήκαμε μέχρι τον Οκτώβριο του 2006, στη συνέχεια κάναμε ασφαλιστικά μέτρα με αποτέλεσμα να πάρουμε παράταση μέχρι τον Φεβρουάριο του 2007. Τον Φεβρουάριο του 2007 απολυθήκαμε -χωρίς να πληρωθούμε ποτέ για τους 5 μήνες εργασίας μας.
Με νέα σύμβαση εργάστηκα και πάλι για Υπηρεσία της Νομαρχίας από τον Μάιο του 2008 έως τον Σεπτέμβρη του 2009», μας αναφέρει ο Λεωνίδας Τζωρτζάκης, ένας εκ των ΑμεΑ που είχε προσληφθεί ως συμβασιούχος. Πληρωνόταν με 424 ευρώ τον μήνα για 4ωρη εργασία και ήλπιζε στον διορισμό σε μόνιμη θέση στο Δημόσιο.
«Καλύπταμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες και πιστεύω ότι προσφέρουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Δυστυχώς, η απόφαση του Δικαστηρίου που έγινε τον Μάρτιο και ανακοινώθηκε στις αρχές Αυγούστου ήταν απορριπτική και έτσι βρισκόμαστε στον δρόμο και με δικαστική απόφαση. Με βάση την εμπειρία μου με δύο 18μηνες συμβάσεις μέσω Α.Σ.Ε.Π., με βάση την αναπηρία μου που είναι 80% εφ? όρου ζωής ήλπιζα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Δυστυχώς το Δικαστήριο είχε άλλη άποψη», λέει ο Λεωνίδας.
Πριν από τρία χρόνια είχε απευθυνθεί προσωπικά στον ίδιο τον τότε υπουργό Εργασίας κ. Λοβέρδο θέλοντας να ενημερώσει γι? αυτές τις περιπτώσεις. «Ημουν απελπισμένος το καλοκαίρι του 2010 καθώς ήμουν σε πολύ κακή οικονομική κατάσταση. Πήρα τα χαρτιά μου και πήγα στην ελληνική Βουλή και στο γραφείο του υπουργού.
Παρακάλεσα τον γραμματέα του να τον ενημερώσει. Πήγα Παρασκευή και το πρωί του Σαββάτου, όταν έμπαινα στο σπίτι μου, με πήρε τηλέφωνο ο γραμματέας του και μου είπε ότι ο υπουργός είδε τα χαρτιά μου και μου είπε ότι εκείνη τη χρονιά θα προκηρύσσονταν θέσεις για το Δημόσιο μέσω Ο.Α.Ε.Δ. Ομως δεν είδαμε ποτέ τέτοια προκήρυξη. Δεν πήγα για ρουσφέτι, δεν θέλω ρουσφέτι. Θέλω απλά να αναγνωριστούν τα δικαιώματά μας ως ΑμεΑ και ως άνθρωποι που μπορούμε να προσφέρουμε», τονίζει ο συνομιλητής μας.
Τώρα ο Λεωνίδας λαμβάνει 300 περίπου ευρώ από την Πρόνοια κάθε μήνα, ωστόσο, ο ίδιος δεν θέλει τη σύνταξη από την Πρόνοια, αλλά μια μόνιμη εργασία. «Μπορεί να έχω υψηλό βαθμό αναπηρίας, αλλά μπορώ να δουλέψω και να προσφέρω. Στο Μηχανολογικό που εργαζόμουν κατέστρεφα 400 πινακίδες σε ένα 4ωρο, εργάστηκα ως χειριστής υπολογιστή, έχω κάνει πολλά σεμινάρια. Ομως τώρα μας αναγκάζουν να βγούμε στο πεζοδρόμιο, δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να εργαστούμε», επισημαίνει.
Ο Λεωνίδας τραυματίστηκε σοβαρά τον Δεκέμβρη του 1999, όταν το τιμόνι του μηχανακιού που επέβαινε μπλέχτηκε με άλλο μηχανάκι.
Βρέθηκε στο πεζοδρόμιο και κτύπησε στο κεφάλι. Ωστόσο, κέρδισε τον αγώνα της ζωής, επέζησε, κατάφερε να επανέλθει στη ζωή του σε μεγάλο βαθμό. Οσο για το εργασιακό του μέλλον, όπως και πολλών άλλων παιδιών, φαντάζει αβέβαιο στη σύγχρονη Ελλάδα.