Διαγνώστηκα με μελαγχρωστική αμφιβληστροπάθεια σε ηλικία 14 ετών. Ωστόσο, δεν συνειδητοποίησα τη βαρύτητα της διάγνωσης και δεν εμφάνισα προβλήματα όρασης μέχρι σχεδόν την ηλικία των 20. Τότε άρχισα να πληροφορούμαι πως αποτελούσα παράδειγμα για τους άλλους.
Τότε και για πολλά χρόνια αργότερα, ούτε που με ένοιαζε στ’ αλήθεια. Το θεωρούσα ως κάτι χαριτωμένο, ως κομπλιμέντο όσον αφορά στην ικανότητά μου να επιμένω και να συνεχίζω. Όμως, όταν έμαθα πως υπάρχουν άτομα που θεωρούνται παράδειγμα για τους άλλους απλώς και μόνο εξαιτίας της αναπηρίας τους και καθώς μου είχαν πει και εμένα πολλές φορές πως αποτελούσα παράδειγμα για τους άλλους ακόμη και όταν απλώς διασκέδαζα, άρχισα να έχω μία λίγο διαφορετική θεώρηση της κατάστασης.
Υπάρχουν άτομα που θεωρούν ως παράδειγμα προς μίμηση κάποιο άλλο άτομο απλώς και μόνο επειδή έχει κάποια αναπηρία. Το γεγονός και μόνο ότι ζουν είναι ο μοναδικός λόγος που θεωρούνται παράδειγμα.
Δεν αποτελώ παράδειγμα μόνο και μόνο επειδή είμαι τυφλή και πάσχω από μελαγχρωστική αμφιβληστροπάθεια. Οι περισσότεροι θα συνέχιζαν να ζουν εάν έπασχαν από κάτι τέτοιο. Το ότι υπομένω αυτό που πρέπει για να συνεχίσω να έχω τη ζωή που θέλω, το ότι παρακολουθώ μαθήματα προσανατολισμού και κινητικότητας και το ότι χρησιμοποιώ προσαρμόσιμα μέσα τεχνολογίας δεν σημαίνει ότι αποτελώ παράδειγμα. Έκανα ό,τι έπρεπε για να επιβιώσω.
Δεν με ενοχλεί εάν πιστεύετε πως η στάση μου απέναντι στην αναπηρία, η προσπάθεια που καταβάλλω για την ευαισθητοποίηση του κόσμου πάνω σε αυτήν και οι υπέροχες ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί και έχω εκμεταλλευτεί με κάνουν να αποτελώ παράδειγμα προς μίμηση. Το γεγονός όμως ότι απλώς συνεχίζω να ζω ως άτομο με αναπηρία, όχι, δεν με κάνει να αποτελώ παράδειγμα για τους άλλους.
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου και εικόνας – themighty.com