Το «πάγωμα» των συντάξεων έως το 2022, αλλά και το μη… ξεπάγωμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τον Σεπτέμβριο του 2018 και μετά, εμπεριέχουν δύο ξεχωριστές τροπολογίες, που κατέθεσε νωρίτερα το υπουργείο Εργασίας
Σε μια προσπάθεια να αρθούν οι δυσκολίες για την ολοκλήρωση της β’ φάσης της αξιολόγησης, ενόψει του κρίσιμου Eurogroup της 15ης Ιουνίου, η κυβέρνηση επιχειρεί να «κλείσει τα μέτωπα» με τους δανειστές, ικανοποιώντας τις βασικές απαιτήσεις τους σε εργασιακά και στο ασφαλιστικό.
Σε πρώτη φάση το «πάγωμα» των νέων συντάξεων που είχε ήδη θεσμοθετηθεί να ισχύσει έως το 2021, θα διατηρηθεί και το 2022. Αυτό πρακτικά σημαίνει δημοσιονομικό όφελος για την Κοινωνική Ασφάλιση στα επίπεδα των 250 εκατ. ευρώ. Παράλληλα, στην ίδια τροπολογία το υπουργείο Εργασίας επιχειρεί να «δέσει νομικά» τις περικοπές που έρχονται το 2019.
Δικαιολογεί τις παρεμβάσεις στο νόμο Κατρούγκαλου (ν.4387/2016) με επιχειρήματα που άπτονται τις διεθνούς νομολογίας. Έτσι επιδιώκει να «θωρακίσει» τις μειώσεις στη συνταξιοδοτική δαπάνη κατά 1% του ΑΕΠ που συμφωνήθηκε να πραγματοποιηθούν το 2019 και μεταφράζονται σε περικοπές στις συντάξεις, έως 18% μέσω της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς.
Πιο ασαφές είναι το τοπίο σε σχέση με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Η τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή μπορεί να ξεκαθαρίζει ότι μέχρι τη λήξη του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής διατηρείται το ισχύον πλαίσιο, δεν αποσαφηνίζει όμως τι θα συμβεί μετά την ολοκλήρωσή του.
Σε κάθε περίπτωση η αναφορά που είχε ενοχλήσει τους θεσμούς και ειδικά τον Πολ Τόουμσεν στην αιτιολογική έκθεση που συνόδευσε προ ημερών το πολυνομοσχέδιο (ν.4472/17), έχει αφαιρεθεί…
Αυτό σημαίνει ότι επικυρώνεται πώς μέχρι να τελειώσει το τρέχον πρόγραμμα παραμένει υπό αναστολή η επεκτασιμότητα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Επίσης, με ίδιο χρονικό όριο, παραμένει η πρωτοκαθεδρία των επιχειρησιακών, έναντι των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.