Ερχόμαστε από μια χώρα μικρή. «Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο» –κατά τον Νομπελίστα ποιητή μας Γεώργιο Σεφέρη– «που δεν έχει άλλο αγαθό, παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου».
Ωστόσο, βαθιά ριζωμένη στην παράδοση του λαού αυτού είναι η αγάπη του για την ανθρωπιά και το αίσθημα της δικαιοσύνης. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ ότι η πολιτιστική αλλά και πνευματική μας αυτή παράδοση, καθώς εξελίσσεται μέσα στην Ιστορία, υπερβαίνει και αυτή την έννοια της μεσότητας, δηλαδή, του μέτρου του Αριστοτέλη, ως την ύψιστη ανθρώπινη αρετή και εκτινάσσεται στη χριστιανική ακρότητα της αγάπης άνευ όρων, στο «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν», στο «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».
Αυτή η αγάπη και τα βιώματά μου με οδήγησαν να διώξω τον φόβο και τον όποιο ενδοιασμό είχα ως νεαρός κληρικός πριν από 22 χρόνια, όταν και τοποθετήθηκα στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, και να ανοιχτώ προς τα παιδιά που κινδύνευαν, προς τα «παραβατικά» παιδιά, όπως τα αποκαλούσαν οι άλλοι. Όλοι τα έβλεπαν επιφανειακά, ως καταδικασμένα, εγώ όμως τα έβλεπα όχι όπως ήταν, αλλά τι θα μπορούσαν να γίνουν με αγάπη, στήριξη και σωστή καθοδήγηση.
Τα έβλεπαν σαν κάρβουνα που δεν χρησίμευαν πουθενά και εγώ σαν ακατέργαστα διαμάντια, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Αυτό που κάνει κάποιον ηγέτη είναι να παίρνει το ρίσκο και να πιστεύει στο εγχείρημά του, όσο δύσκολο και να είναι. Θα μπορούσα να αναφέρω πως όλη η ιστορία και η πορεία της Κιβωτού του Κόσμου είναι μια νίκη της αγάπης, της προσφοράς, της θυσίας και της αφοσίωσης απέναντι στον φόβο, στην αβεβαιότητα και στις αντίξοες συνθήκες.
Γνώριζα πως έμπαινα σε έναν επίπονο και δύσκολο αγώνα, αλλά η πίστη μου στον Θεό και τον συνάνθρωπο με έκανε να συνεχίσω και να επιμείνω με υπομονή στις δύσκολες στιγμές. Αν κάνει κάποιος την αρχή στην αγάπη, τότε χιλιάδες θα ακολουθήσουν. Έτσι συνέβη και με εμένα και την Κιβωτό, σήμερα και μετά από 22 χρόνια χάρη στην ευλογία του Θεού και την αγάπη του κόσμου, που με ακολούθησαν και μας ακολουθούν, ώστε να δημιουργηθεί όλο αυτό το οικοδόμημα.
Δεν θα είχε συμβεί τίποτε απ’ όλα αυτά, αν κάθε φορά στις δυσκολίες τα παρατούσα. Μέσα στην κρίση, πέρα από κάθε λογική που έλεγε πως θα μπορούσα να ανοίξω παραρτήματα ανά την Ελλάδα στην ακριτική Πωγωνιανή, στην Κόνιτσα, στη Χίο και στον Βόλο, η επιμονή και η αγάπη για τα παιδιά ήταν αυτή που έκανε το υπέρλογο, και κάθε τέτοιο άνοιγμα στεφόταν με επιτυχία – παράγοντας και έργο. Στο ερώτημα λοιπόν φόβος ή αγάπη απαντώ, παρών. Στους φόβους μου απαντώ με το «παρών» μου. Καθαρό και απαλλαγμένο απ’ αυτόν.
Ανήκω στη μαχόμενη Εκκλησία, στον κλήρο της πρώτης γραμμής, των χαρακωμάτων της κοινωνίας μας και θα μάχομαι για την υπεράσπιση και ενδυνάμωση των ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο και ανάγκη. Να καθοδηγώ τα παιδιά και όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας και μας ακολουθούν, να αποτελούν μια μικρή Κιβωτό, να γίνουν ενεργοί πολίτες στην κοινωνία μας και σιγά σιγά να την αλλάξουμε προς το καλύτερο. Στην κοινωνία μας και τώρα υπάρχει κρίση, όχι μόνο οικονομική.
Υπάρχει κρίση ηθική θα έλεγα, κρίση αξιών. Και εάν θέλουμε να βελτιώσουμε την κοινωνία μας, να την ομορφύνουμε, θα πρέπει ο καθένας να ξεκινήσει από τον εαυτό του. Όταν ο καθένας μας πάρει τη σωστή θέση που του αναλογεί στο παζλ (της οικογένειας, της εργασίας και της κοινωνίας), τότε όλη η εικόνα θα αλλάξει. Όταν ο καθένας μας ανάψει το κεράκι της αγάπης του θα διώξει το σκοτάδι και δεν θα το καταριέται απλώς.
Εν κατακλείδι και στον τομέα της ηγεσίας, της διοίκησης και της ανάπτυξης το μυστικό της επιτυχίας είναι η πίστη στους στόχους που βάζουμε και η αγάπη και η θυσία του ηγέτη που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να διώχνουν κάθε εμπόδιο που παρουσιάζεται.
Επίσης, θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη της ομάδας, στην αγαστή συνεργασία και στη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών της. Έτσι χτίζεται η φιλοσοφία της οικογένειας στην ομάδα εργασίας και η στάση αυτή παράγει εν πρώτοις υγιείς σχέσεις στον ηγέτη και στα μέλη της ομάδας του, ενισχύοντας την αίσθηση του ανήκειν στα μέλη της, που δυνητικά θα οδηγήσει στην επίτευξη των στόχων, στην υγιή και αειφόρο ανάπτυξη, όπως η ελιά που εικονίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου, η οποία παράγει καρπούς στο διηνεκές…
Απόσπασμα από το βιβλίο «Grow – Ιστορίες Management & Ηγεσίας» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
ΠΗΓΗ: enallaktikidrasi.com