Είμαι σε μια ηλικία που έχω κουραστεί να δίνω δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους και να απογοητεύομαι.
Πλέον δεν αρκούμαι σε λόγια. Θέλω πράξεις. Γιατί οι πράξεις κάνουν τη διαφορά.
Πολλές φορές δεν θυμόμαστε τα ακριβή λόγια ανθρώπων που μας έχουν πληγώσει αλλά το πώς μας έκαναν να αισθανθούμε μένει χαραγμένο μέσα μας παντοτινά. Έτσι και εγώ θέλω ανθρώπους που με τις πράξεις τους να με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα.
Αν με αγαπούν, θέλω να μου το δείχνουν. Αν με νοιάζονται πραγματικά, να επικοινωνούν μαζί μου. Αν με θέλουν στη ζωή τους να βρίσκουν χρόνο για μένα. Αν με εκτιμούν, να μου φέρονται με σεβασμό.
Έχω ακούσει λόγια ευγνωμοσύνης από ανθρώπους που μετέπειτα δεν μπήκαν στον κόπο να μου κάνουν ένα τηλεφώνημα για να δουν αν είμαι καλά ή όταν έμαθαν ότι είχα κάποιο πρόβλημα, αδιαφόρησαν. Έχω ακούσει λόγια συμπάθειας από ανθρώπους που αποσκοπούσαν στο να με εκμεταλλευτούν στο έπακρo.
Έχω ακούσει λόγια βαθιάς εκτίμησης από ανθρώπους που με έθαβαν πισώπλατα. Έχω ακούσει ότι είμαι ξεχωριστή από ανθρώπους που μου ρουφούσαν την ενέργειά μου και στο τέλος εξαφανίστηκαν.
Φτάνει πια. Ως εδώ. Κουράστηκα να εκφράζω τα αισθήματά μου με πράξεις δίχως την ανάλογη ανταπόκριση. Κι αυτό δεν είναι δείγμα ενός εγωιστή ανθρώπου αλλά ενός πληγωμένου ανθρώπου που δεν αντέχει την αχαριστία και έχει αποφασίσει πλέον να θέσει όρια. Γιατί έχει καταλάβει τι αξίζει.
Γιατί θα πρέπει λοιπόν συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από αυτό που αξίζω; Μήπως έφτασε η στιγμή για αναρωτηθείς και εσύ για τον εαυτό σου;
ΠΗΓΗ: enallaktikidrasi.com