Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικηφόρος, κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης, γεννήθηκε στο χωριό Σηρικάρι του Νομού Χανίων Κρήτης.
Σε πολύ μικρή ηλικία στερήθηκε και τούς δύο γονείς του. Όταν έγινε δεκατριών ετών, ο παππούς του τον έστειλε να εργαστεί σ’ ένα κουρείο στα Χανιά. Στην εργασία αυτή τον αγαπούσαν όλοι, επειδή ήταν όμορφος, έξυπνος και κοινωνικός.
Όμως η ζωή του επεφύλασσε ένα πολύ δύσκολο και οδυνηρό άθλημα, πού άρχισε τότε, με την εμφάνιση την πρώτων σημαδιών της νόσου του Χάνσεν, της γνωστής Λέπρας.
Για να μη τον αντιληφθούν οι αρχές και τον κλείσουν στο άνυδρο νησί της Σπιναλόγκας, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών έφυγε για την ᾿Αλεξάνδρεια.
Εκεί γνωρίστηκε με την ανθούσα τότε ῾Ελληνική παροικία και με αρχιερείς του Πατριαρχικού θρόνου και όλοι αυτοί αγάπησαν πολύ τον καλό Νικόλαο.
Μετά από λίγα χρόνια, πού τα σημάδια της νόσου έγιναν πολύ εμφανή, έπρεπε και από εκεί να φύγει. Να πάει, όμως, που; Κανένα δεν γνώριζε πουθενά.
Τότε ένας ᾿Αρχιερεύς, πού ο Νικόλαος του εμπιστεύθηκε το πρόβλημά του, τον έστειλε στο λεπροκομείο τής Χίου, κοντά στον Πατέρα Άνθιμο, τον μετέπειτα Άγιο Άνθιμο.
Μετά τρία χρόνια, ο Άγιος Άνθιμος τον έκειρε μοναχό, με το όνομα Νικηφόρος. Κοντά στον Πατέρα Άνθιμο, ο Πατήρ Νικηφόρος έφθασε σε μεγάλα μέτρα αρετής.
Όταν έκλεισε το λεπροκομείο τής Χίου, ο Πατήρ Άνθιμος τον έστειλε στον Αντιλεπρικό Σταθμό των Αθηνών με συστατική επιστολή, στην οποία έγραφε στον Πατέρα Ευμένιο, πού υπηρετούσε εκεί, να προσέξει «τον θησαυρό πού του στέλνει η Παναγία», διότι έχει πολλά να ωφεληθεί από αυτόν.
Εκεί ο Πατήρ Νικηφόρος πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ο Πατήρ Ευμένιος τον φρόντισε με πολλή αγάπη και τον είχε ως πνευματικό του πατέρα.
.