Πονάς ε;
Κοίτα να το συνηθίσεις.
Είπε το μαχαίρι στην πληγή.
Και εκείνη το συνήθισε.
Συνηθίζεται ο πόνος. Μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο γίνεται φίλος, κολλητός, αδελφός. Και όταν τον χάνεις, τον ψάχνεις κιόλας μην σου φύγει. Φοβάσαι μήπως και αυτός σε εγκαταλείψει. Έτσι κοιμάσαι σε άδεια στρώματα, τρως μόνη σου, ξενυχτάς μόνη σου και ίσως μιλάς και μόνη σου. Όχι ότι δεν έχεις άνθρωπο να μιλήσεις, αλλά να.. Ποιος θα σε καταλάβει καλύτερα;
Έτσι γίνεσαι η σκιά του εαυτού σου. Ο λερωμένος καθρέφτης της ύπαρξης σου. Περνάς ποτάμια και βρέχεσαι, στεγνώνεις σε ήλιους με πριόνια στα δόντια, καίγεσαι από πυρετό βράδια ολόκληρα φωνάζοντας..
Γιατί;
Κανένας δεν είναι ξύπνιος να σου απαντήσει, κανένας δεν ευκαιρεί να ασχοληθεί μαζί σου. Προσεύχεσαι στον Θεό να σου πάρει τον πόνο, να σε λυτρώσει.
Ξυπνάς πεθαμένη και κοιμάσαι με αγκάθια στην καρδιά. Η αδικία, η προδοσία, σε τρυπάει σαν σφαίρα από άκρη σε άκρη. Μα εσύ εκεί, μάρτυρας του εαυτού σου, κατάδικος της ζωής σου.
Έτσι περνάει ο καιρός ώσπου μία μέρα ξυπνάς και είσαι καλύτερα. Ξεγελιέσαι, νομίζοντας ότι θα καταρρεύσεις πάλι, αλλά προς έκπληξη σου, στέκεσαι όλη μέρα στα πόδια σου, δουλεύεις, προσφέρεις, συζητάς, μην σου πω ότι κάνεις και το πιο τολμηρό πράγμα για σένα. Γελάς.
Ναι ναι, παραδέξου το.
Γέλαγες όταν έκεινος ο γοητευτικός συνάδελφος, από το διπλανό γραφείο σου ζήτησε να βγείτε. Έλα σε είδα μην κρύβεσαι, ήθελες και εσύ να γελάσεις, είχες ξεχάσει τον ήχο της χαράς. Γυρνώντας σπίτι έπιασες τον εαυτό σου να κοιτάς το κινητό σου, όχι για να δεις εάν σε πήρε απλά κανείς, αλλά για να δεις εάν σου έστειλε μήνυμα εκείνος. Θες να σου πω και το πιο συνταρακτικό; Χαμογέλασες στην σκέψη του.
Μην κρύβεσαι. Έρωτας λέγεται, θυμάσαι; Αλλά που να θυμάσαι. Είχες χρόνια απαγορέψει στον εαυτό σου να νιώσει όμορφα.
Τώρα λοιπόν είσαι υγιής και λαμπερή. Τώρα πατάς πάλι στα πόδια σου μόνη σου, μπορείς να κάνεις μικρά βήματα πάλι, μπορείς και μεγαλύτερα.
Ώσπου ο νόμος του Μέρφι εφαρμόζεται και σε εσένα. Γυρίζοντας ένα βράδυ το βλέμμα σου την ώρα που σχόλαγες, βλέπεις εκείνον που σε πλήγωσε θανάσιμα.
Τα χάνεις. Τρέχεις να κρυφτείς, θέλεις να εξαφανιστείς, παρακαλάς να γίνεις αόρατη. Έρχεται προς το μέρος σου με το βλέμμα κατεβασμένο και τα μάτια του υγρά. Σε κοιτάζει όπως ποτέ ξανά. Όμως τώρα πια ξέρεις. Δεν τον κοιτάζεις όπως παλιά και το δικό σου βλέμμα έχει χάσει την λατρεία που του είχες. Επίσης ξέρεις να επιβιώσεις. Έγινες μια άλλη, μια ξένη που τον κοιτάζει ειρωνικά.
Επιτέλους μπόρεσες και τον κοίταξες όπως του αξίζει. Σαν άνθρωπο, όχι σαν τον Θεό που τον είχες.
Μέσα σου τα πάντα φωνάζουν φύγε, το μυαλό σου ουρλιάζει, τα πόδια σου αρχίζουν και τρέμουν. Η καρδιά σου έχει πετρωσει πιά. Δεν νιώθεις τίποτα. Μόνο θλίψη.
Φεύγοντας παίρνεις μια τελευταία βαθιά ανάσα, περήφανη για σένα και σχηματίζεις τον αριθμό του κινητού του ανθρώπου σου. Ναι, αυτός πιά είναι ο άνθρωπος σου, όλα τα άλλα είναι φαντάσματα του παρελθόντος.
Δεν χρειάζεται πια τίποτα να φοβάσαι.
Νίκησες.
Πονάς ε;
Κοίτα να το συνηθίσεις.
Είπε η πληγή στο μαχαίρι.
Και εκείνο το συνήθισε.
Μπέττυ Κούτσιου
.