Τα μάτια που έμειναν άγρυπνα δίπλα στους εφιάλτες σου, να τα κοιτάς κατάματα.

Τα μάτια που έλιωσαν τα χιόνια σου, να τα κοιτάς κατάματα.

Να είσαι ήλιος που τα χαιδεύει με τις αχτίδες του.

Να είσαι ουρανός που φερουγίζουν οι ελπίδες τους ανεμπόδιστες.

Τα μάτια που έμειναν άγρυπνα δίπλα στους εφιάλτες σου, να τα κοιτάς κατάματα.

Να εκτιμάς τη θυσία τους.

Να διαβάζεις τις σκιές πίσω από τα βλέφαρά τους.

Να τα φιλάς τις στιγμές που θα ξεκουράζονται στων ονείρων την χώρα.

Τα μάτια που δεν προσκύνησαν σύμφερον κι ευκολίες, να τα κοιτάς κατάματα.

Να σέβεσαι το φως που τα ιερουργεί.

Να προσεύχεσαι στην δύναμη της αγάπης που τα τροφοδοτεί.

Να στέκεσαι ευλαβικά στης αλήθειάς τους την λάμψη.

Τα μάτια που ναυάγησαν στου έρωτά σου τις ακτές, να τα κοιτάς κατάματα.

Να τα σώζεις κάθε βράδυ από βέβαιο θάνατο μεταγγίζοντάς τα με τρυφερότητα και θέρμη.

Να τ’ ανασταίνεις με του ερχομού σου τις ειδήσεις.

Ν’ ανάβεις φωτιά και να τα στεγνώνεις από της αμφιβολίας τα παγωμένα χέρια.

Τα μάτια που ράγισαν οι καθρέφτες της ψυχής τους, να τα κοιτάς κατάματα.

Κι ας σε κόβουν οι προσδοκίες τους που δεν εκπληρώθηκαν.

Κι ας ματώνεις.

Να τα θεραπεύεις με υπομονή και πίστη.

Γιατί τα μάτια που πνίγηκαν απ’ το ίδιο τους το κλάμα,

που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους για να χάνονται μέσα στον δικό σου

είναι ο δρόμος σου.

Είναι το μονοπάτι σου για τ’ αστέρια εκεί που δεν υπάρχει προδοσία και ψέμα.

Γι’ αυτό μην χαμηλώνεις το βλέμμα και στάσου στο ύψος τους.

Σαντίνα Δεναξά ( Λίκνον)

.