Η πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει πως η άνοια είναι μια ασθένεια που εμφανίζεται αποκλειστικά στην τρίτη ηλικία. Και μόνο σε προχωρημένη ηλικία. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλές έρευνες που αφορούν την άνοια και διαπιστώθηκε η ύπαρξη της Άνοιας Πρώιμης έναρξης. Δηλαδή η άνοια που ξεκινά να εμφανίζει συμπτώματα πριν από το 65ο έτος της ηλικίας του ανθρώπου.
Δεν είναι αποτέλεσμα της γήρανσης του ατόμου, ούτε έχουν διευκρινιστεί ακόμα οι αιτίες που την προκαλούν. Η διάγνωση σε νεαρή ηλικία είναι δύσκολη καθώς τα συμπτώματα στην αρχή δείχνουν αμελητέα. Όλα αυτά που θεωρούμε μικρά καθημερινά λάθη, για μια μερίδα του πληθυσμού μπορεί να είναι πρώιμες ενδείξεις για την εμφάνιση της ασθένειας.
Όταν επαναληπτικά ένα άτομο ξεχνά τα κλειδιά του, που πάρκαρε το αυτοκίνητο, τι ακριβώς αναζητούσε ένα λεπτό πριν. Μικρές λεπτομέρειες που δεν αργούν να χειροτερέψουν. Το άτομο ξεκινά να ξεχνά τοποθεσίες, ονόματα, διευθύνσεις, ακόμα και τον τόπο κατοικίας του.
Η άνοια είναι μη αναστρέψιμη και δεν υπάρχει θεραπεία, παρά τις επίμονες προσπάθειες της επιστημονικής κοινότητας παγκοσμίως. Όσο όμως πιο άμεσα γίνει η διάγνωση, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει το άτομο να καθυστερήσει, με την κατάλληλη αγωγή, την επιδείνωση των συμπτωμάτων.
Φροντιστές στην Αυστραλία.
Η Αυστραλία είναι μια από τις λίγες χώρες παγκοσμίως που διαθέτει ένα οργανωμένο σύστημα φροντίδας για τα άτομα με άνοια. Όσο ο ασθενής είναι ακόμα στα πρώτα στάδια της νόσου και μπορεί να αντεπεξέλθει στις προσωπικές του ανάγκες, παραμένει στο σπίτι. Πάντα με τη βοήθεια του φροντιστή του.
Φροντιστής μπορεί να θεωρηθεί ένα άτομο που θα αναλάβει πλήρως την εξυπηρέτηση του ασθενή. Συνήθως είναι ο/η σύζυγος, το παιδί, ένας συγγενής ή ακόμα και κάποιος φίλος του πάσχοντα. Αν δεν υπάρχει συγκεκριμένο άτομο να φροντίσει τον ασθενή, τότε το κράτος σε συνεργασία με φορείς, θα αναλάβει την φροντίδα του.
Σχεδόν 3 εκατομμύρια Αυστραλοί φροντίζουν αυτή τη στιγμή τους αγαπημένους τους. Και για μερικούς από αυτούς, ο ρόλος αυτός ξεκινά από την παιδική ηλικία.
Πόσο δύσκολο είναι όμως για έναν 11χρονο να φροντίζει τον πατέρα του;
Ο 11χρονος Τζέικομπ Τζέιμς (Jacob James) φροντίζει τον πατέρα του Πιτ (Pete James) που έχει Άνοια Πρώιμης Έναρξης. Μάλιστα δείχνει να το διασκεδάζει! Η οικογένεια του ζει στα περίχωρα του Σύδνεϋ.
Ο ίδιος μιλώντας σε συνέντευξη στο ABC είπε: “Αυτό που μου αρέσει στον μπαμπά μου είναι ότι είναι πάντα εδώ για μένα. Με ακούει σε ότι έχω να πω. Σε περιόδους ανάγκης, όταν τον χρειαζόμαστε θα είναι πάντα εκεί για να μου δώσει φιλιά και αγκαλιά.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αγαπώ τον μπαμπά μου τόσο πολύ. Ναι, ξεχνά πράγματα, αλλά είναι ακόμα ο μπαμπάς μου. Δεν πρόκειται να αλλάξει τον τρόπο που του μιλάω ή τον τρόπο με τον οποίο μιλάει.”
Μαζί περνάνε πολύ χρόνο. Ο πατέρας του έχει φροντίσει να του μάθει όλη τη μουσική από τις δεκαετίες του 70’ – 80’ – 90’. Ακούνε παρέα Eurythmics, Pink Floyd, Sky Hawks, Eagles, Guns N’ Roses.
Η γυναίκα του Κάθυ(Cathy James) είναι αυτή που παρατήρησε πρώτη ότι ο άντρας ξεκινούσε να ξεχνά. “Ο Πιτ είναι ο βράχος μου, είμαστε μαζί 33 χρόνια. Είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, γελάμε μαζί. Ακόμα, όταν μπαίνει στο ίδιο δωμάτιο με εμένα, έχω τον ίδιο ενθουσιασμό.
Τρία χρόνια πριν ξεκίνησε να ξεχνά διάφορα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε όμως ήταν σαν να ξέραμε τι έρχονταν. Μέχρι τη δύσκολη στιγμή της διάγνωσης: Άνοια Πρώιμης Ανάπτυξης. Σε μια τέτοια ηλικία, μια διάγνωση σαν αυτή, αλλάζει τη ζωή τη δική του και ολόκληρης της οικογένειας”.
Ο Πιτ με τη σειρά του προσπαθεί να μείνει αισιόδοξος. “Συνέχισε να χαμογελάς, είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις. Είναι απλά μια δίνη αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι μου. Όλα τα πράγματα που μπορούσα να κάνω χωρίς να σκέφτομαι, τώρα χρειάζομαι βοήθεια.
Ο γιος μου με βοηθά έξω με ότι πρέπει να κάνω. Ότι κάνω, είναι εκεί για να με βοηθήσει. Φροντίζει να είμαι στην ώρα μου. Αν χαθώ, αν χάσω το τηλέφωνό μου ή χάσω τα κλειδιά μου, είναι πάντα εκεί για να με βοηθήσει. Είναι ένας εκπληκτικός νέος άντρας”.
Η καθημερινότητα του Τζέικομπ.
Ο Τζέικομπ κάθε πρωί θα σηκωθεί νωρίς, θα ετοιμαστεί, θα πάρει το πρωινό του. Μετά φροντίζει να είναι όλα έτοιμα για τον μπαμπά του. “Θα βεβαιωθώ ότι ο μπαμπάς πηγαίνει να δουλέψει πριν από τις 8πμ, γιατί πρέπει να έχει φύγει μέχρι εκείνη την ώρα . Οι ρόλοι μας αλλάξαν. Τον φροντίζω τώρα εγώ αντί να με φροντίζει.
Αλλά εδώ και πολλά χρόνια, ο μπαμπάς μου το έκανε με άριστο τρόπο. Το σκέφτομαι σαν να τον «πληρώνω πίσω» για όλα τα καλά πράγματα που έκανε για μένα. Είναι πραγματικά μια διασκέδαση που φροντίζω τον μπαμπά. Πραγματικά το απολαμβάνω. Μου αρέσει να βάζω ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του”!
Μικρότερος, και πριν μάθει τι είναι η άνοια, εκνευρίζονταν που ο πατέρας του ξεχνούσε. “Παίζαμε και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ξεχνούσε. Αυτό με θύμωνε μέχρι που η μητέρα μου, μου εξήγησε. Από τότε έχω ζητήσει πολλές φορές συγνώμη που του έβαζα τις φωνές χωρίς να ξέρω τι συνέβαινε. Λυπάμαι πολύ. Μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι δεν γνώριζα, αλλά του φώναζα επειδή δεν θυμόταν κάποια πράγματα”.
Η μητέρα και σύζυγος συμπληρώνει: “έπρεπε να κάνουμε ένα πράγμα και στη συνέχεια να περιμένουμε, να το τελειώσουμε και να κάνουμε το επόμενο. Δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για το τι συμβαίνει αύριο ή τι συμβαίνει σε μια ώρα, είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει τώρα.
Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να βεβαιωθούμε ότι ο Πιτ ξέρει πάντα ότι είναι τόσο αγαπητός και ότι είναι οικογένεια. Και αυτό είναι που κάνουμε και πάντα θα βεβαιωθώ ότι είναι εντάξει.
Ορισμένες μέρες είναι πιο σκληρές από άλλες για τον Τζέικ. Πρέπει να πει τώρα στον δικό του μπαμπά, «μπαμπά, είναι εντάξει, μην ανησυχείς για αυτό». Με εκπλήσσει συνέχεια πως ένα μικρό αγόρι μπορεί και το κάνει αυτό”.
Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ.
Έρευνα, σύνταξη και μετάφραση: Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: www.abc.net.au
Αν θέλετε να μοιραστείτε τις ιστορίες σας μαζί μας επικοινωνήστε μέσω email: iliasvogiatzis@gmail.com