Μονογονέας μητέρα αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεχε να φροντίζει χωρίς βοήθεια την ανάπηρη κόρη της.
Μια ανύπαντρη μητέρα αυτοκτόνησε επειδή δεν μπορούσε να φροντίσει την κόρη της που ήταν καθηλωμένη σε αναπηρική καρέκλα, αφού δεν είχε καμία υποστήριξη από την κοινότητά της.
Η 33χρονη Jane Kavanagh, φρόντιζε μόνη της τη 15χρονη κόρη της που έχει αυτισμό και πάσχει από μια κατάσταση η οποία επηρεάζει τον συντονισμό των μυών της.
Όμως, παρά το γεγονός ότι ζούσε μόνη της με τα δύο της παιδιά, η κα Kavanagh δεν είχε καμία βοήθεια από το κράτος, ούτε είχε κάνει τις ανάλογες προσαρμογές στο σπίτι της.
Σε ένα σημείωμα μου άφησε στους γονείς της, τον Alan και την Irene Farrar, η κα Kavanagh έγραψε: “Δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο να φύγω από αυτή τη ζωή, Μισώ τον εαυτό μου.”
“Τους τελευταίους μήνες θέλω όλη την ώρα να πεθάνω, κάθε μέρα.”
Αργότερα βρέθηκε κρεμασμένη σε ένα μπαλκόνι από τους γείτονές της, στο σπίτι της στο Rochdale, όπου εγκατέλειψε τα παιδιά της.
Μόλις 24 ώρες πριν από το θάνατό της, στις 21 Απριλίου, η κα Kavanagh, η οποία έπαιρνε αντικαταθλιπτικά, κάλεσε ένα γιατρό και του είπε ότι είχε σκέψεις αυτοκτονίας – αλλά εκείνος της έκλεισε ραντεβού 12 ημέρες αργότερα.
Μετά το θάνατό της, μια εξέταση του ιστορικού της στο πρόγραμμα περιήγησης στο διαδίκτυο, έδειξε ότι η 33χρονη έψαχνε τρόπους να φύγει από τη ζωή.
“Η Jane ήταν 19 ετών όταν γέννησε το πρώτο της παιδί και είχε κάποια δυσκολία στο να βρει βοήθεια από το κράτος για να φροντίσει τη παιδί της,” είπε κλαίγοντας η κα Farrar.
“Το μεγαλύτερο παιδί της διαγνώστηκε με αυτισμό, αλλά χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να το δεχτούν οι αρχές.”
“Η Jane δεν ελάμβανε βοήθεια τα σαββατοκύριακα ή τα βράδια. Δεν της προσφέρθηκε καμία παροχή. Η άλλη κόρη της είχε κάποια βοήθεια από τον μπαμπά της.”
“Ήθελε βοήθεια τα πρωινά, στο να τα πλύνει και να τα ντύσει και να είναι έτοιμα για σχολείο.”
“Φρόντιζε δύο παιδιά μόνη της. Στην αρχή παρέμεινε μαζί μας όμως το σπίτι μας δεν ήταν κατάλληλο για ένα ανάπηρο παιδί.”
“Στη συνέχεια της προσέφεραν ένα μπανγκαλόου, αλλά εκεί δεν υπήρχε αρκετός χώρος για όλους.”
“Δεν υπήρχε τίποτα για την κόρη της, καμία προσαρμογή στο μπάνιο, τα υπνοδωμάτια ήταν επάνω, ούτε καν υπήρχε ράμπα για τις σκάλες.”
”Έζησε τους τελευταίους 15 μήνες σε αυτό το ακίνητο. Έχασε πολύ βάρος και αρκετές φορές ήταν μες το άγχος και έλεγε πως θα κατέληγε σε ψυχιατρείο.”
“Ανησυχήσαμε για την κατάστασή της, έπινε πολύ. Είχε επίσης οικονομικά προβλήματα.”
“Στις 21 Απριλίου τα παιδιά της ήταν εδώ κι εκείνη είχε βγει με φίλους και υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψει στις 20:00. Δεν επέστρεψε. Την περιμέναμε. Η κόρη της την κάλεσε, αλλά το τηλέφωνό της ήταν κλειστό.”
“Τώρα έχουμε τα ίδια προβλήματα που είχε η Jane. Η κόρη της χρειάζεται συνεχή φροντίδα όλο το 24ωρο.”
“Νιώθουμε κατεστραμμένοι. Γνωρίζαμε ότι είχε οικονομικές δυσκολίες, αλλά δεν είχαμε ιδέα πόσο άσχημα ήταν… Πήγα στην τράπεζα την ημέρα που πέθανε και διαπίστωσα ότι είχε μεταφέρει χρήματα σε διαφορετικούς ανθρώπους τους τελευταίους έξι μήνες.”
Μιλώντας μετά την ακρόαση, ο κ. Farrar δήλωσε: “Νιώθουμε εντελώς μόνοι. Το επόμενο βήμα είναι να βρούμε τις σωστές προσαρμογές στο σπίτι για την εγγονή μας. Τώρα καταλαβαίνουμε τι έπρεπε να κάνει η Jane και πόσο δύσκολο ήταν για ‘κείνη…”
ΠΗΓΗ: www.diaforetiko.gr