Τρεις ιστορίες παιδιών με βαριά αναπηρία που ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης!!
Ο Σαρμπάστ, η Ελχάμ και ο Χάσεν ζούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και περιγράφουν την ζωή τους και τις δυσκολίες τους που έχουν ζώντας κάτω από αυτές τις συνθήκες!
Ο Σαρμπάστ και ο πατέρας του Λόγκμαν
Ο Σαρμπάστ κατάγεται από την Δαμάσκο της Συρίας και είναι 13 χρονών. Όταν ήταν 3 χρονών προσβλήθηκε από μια ασθένεια και εξαιτίας αυτής είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει τα πόδια του.
Τον περασμένο Οκτώβριο έπρεπε ο ίδιος και η οικογένεια του να μεταφερθούν σε στρατόπεδο προσφύγων, ο πατέρας του έπρεπε να το μεταφέρει στην πλάτη του για πάνω από 3 χιλιόμετρα για να διασχίσουν τα σύνορα. O Λόγκμαν πατέρας του Σαρμπάστ, λέει ότι όταν ήταν στην Δαμασκό ο Σαρμπάστ πήγαινε στο σχολείο μόνος του με την χρήση αναπηρικού αμαξιδίου, τώρα εδώ στο στρατόπεδο που μεταφέρθηκαν λόγο των συνθηκών που επικρατούν βγαίνει έξω μια φορά το μήνα, ο πατέρας του λέει ότι ντρέπεται αλλά ο Σαρμπάστ υποστηρίζει ότι είναι καθαρά επιλογή του!
Το όνειρο του Σαρμπάστ είναι να θεραπευτεί και να γίνει πιλότος . Αλλά στην πραγματικότητα ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και ο πατέρας του γνωρίζουν τις διαστάσεις του προβλήματος.
Ο Σαρμπάστ είναι ένα από τα επτά παιδιά της οικογένειας που βρίσκεται στο στρατόπεδο. Η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο στη Δαμασκό. Ο πόλεμος ήταν κοντά, δεν υπήρχε αρκετή τροφή, και όλοι ήταν φοβισμένοι γιατί δεν ήθελαν να φύγουν από το σπίτι τους.
Ο Σαρμπάστ λέει ‘Δεν ήμουν χαρούμενος όταν έφτασα στο στρατόπεδο Ντομίζ ήταν τρέλα, και τα πλήθη, και θα έπρεπε να ζούμε με μια άλλη οικογένεια για τους δύο πρώτους μήνες. Είχαν πάρα πολλά παιδιά, και κάθε μέρα ρωτούσα τον πατέρα μου πότε θα πάμε πίσω στη Συρία. Δεν πίστευα ότι θα μείνω εδώ. Στο στρατόπεδο μένω πάντα στο σπίτι και ασχολούμαι με τον υπολογιστή μου. Μερικές φορές παίζω παιχνίδια, αλλά μου αγόρασαν και εκπαιδευτικά προγράμματα ώστε να μπορώ να μου μάθουν αγγλικά. Βλέπω Νασιονάλ Τζιογράφικ στην τηλεόραση, γιατί θέλω να μάθω για τα πάντα. Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν πήγαινα στο σχολείο στη Συρία και είχα φίλους εκεί, αλλά έπρεπε να αφήσω τα πάντα πίσω.
Δεν θέλω να πάω στο σχολείο εδώ, επειδή είναι πάρα πολύ δύσκολο για την οικογένειά μου να με πάει αλλά και να με πάρει από το σχολείο και να με φέρει πίσω στο σπίτι. Αλλά θέλω να πάω σχολείο. Ονειρεύομαι να πάω στην Ευρώπη να θεραπευτώ, και να είμαι με μορφωμένους ανθρώπους. Έλεγξα στο διαδίκτυο για την θεραπεία για την κατάστασή μου σε δυτικές χώρες και είναι εύκολο για τους γιατρούς να διορθωθεί. Μπορεί να είναι δύσκολο για τους γιατρούς εδώ, αλλά όχι στη Δύση. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω πιλότος.
Η Ελχάμ είναι 8 ετών και η μητέρα της είναι η Νιουσίν
Η Ελχάμ ζει με τους γονείς της και τα τρία αδέλφια, ηλικίας 2 έως 10 ετών. Και αυτή ζει στο στρατόπεδο προσφύγων Ντομίζ για τους Σύριους πρόσφυγες στο βόρειο Ιράκ. Η Ελχάμ δεν μπορεί να περπατήσει ή να μιλήσει. Δεν μπορεί να καθίσει, να φάει ή να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα χωρίς βοήθεια. Η αναπηρία της εμφανίστηκε τρεις ημέρες μετά τη γέννησή της, όταν ασθένησε, λέει η μητέρα της Νιουσίν.
‘Θα ήταν καλύτερα στη Συρία,” λέει η μητέρα της. Στη Συρία, η Ελχάμ έκανε φυσικοθεραπεία και ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή, και τα δύο την βοήθησαν πάρα πολύ. Εδώ είναι πάντα άρρωστη και έχει περισσότερες κρίσεις. Είναι πάντα αδύναμη. Προσπάθησα να πάρει κάποια φάρμακα αλλά δεν ήταν αυτά που χρειαζόταν. Εδώ δεν μπορούμε να αγοράσουμε ούτε τις πάνες της. Το παιδί μου βασανίζεται στο στρατόπεδο.’
Όλη την ώρα της συνομιλίας με την μητέρα της, η Ελχάμ ήταν σιωπηλή και στην αγκαλιά της Νιουσίν. Τα άλλα παιδιά της οικογένειας ήταν παιχνιδιάρικα και χαρούμενα.
‘Θέλω να δώσω μεγαλύτερη προσοχή και στα άλλα τρία παιδιά μου, ’λέει η Νιουσίν. “Αλλά η Ελχάμ παίρνει όλο το χρόνο μου καθώς θέλει μεγάλη φροντίδα. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα είναι σε θέση να φροντίσει τον εαυτό της, ακόμη και να φάει μόνη της. Χρειάζεται μεγαλύτερος κόπος για να κρατήσω το σπίτι καθαρό εδώ στο στρατόπεδο. Μόνο η Γκουλιστάν η κόρη μου που είναι 10 ετών με βοηθάει. Το σπίτι μας στη Δαμασκό ήταν ωραίο, δεν μου αρέσει εδώ. ‘
Χάσεν 7 ετών, και η μητέρα του Αμπλέχ
Ο Χάσεν είναι ένα ζωντανό παιδί. Αυτός δεν μπορεί να περπατήσει, ή να μιλήσει, και είναι πολύ αδύνατο, αλλά μπορεί να κουνά τα χέρια του, κάνει θορύβους όπου η μητέρα του Αμπλέχ μπορεί να καταλάβει, τώρα ερμηνεύει για εμάς τις κινήσεις του Χάσεν: ‘Αυτός είνα ιαπογοητευμένος που δεν μπορεί να μιλήσει, θέλει να έρθει μαζί σας για να εξερευνήσετε το στρατόπεδο.’
Έφτασαν στο προσφυγικό καταυλισμό Ντομίζ πριν από εννέα μήνες, και ο Χάσεν έχει χάσει πολύ βάρος. ’Εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε το κόστος για την αγορά γάλακτος, και ο ίδιος δεν μπορεί να φάει, μόνο να πιεί. Στη Συρία, του μαγείρευα τα πάντα, του έκανα χυμούς, καρύδια με μέλι, αλλά εδώ δεν υπάρχουν χρήματα για κάτι τέτοιο ’ λέει χαρακτηριστικά η Αμπλέχ. Μας δείχνει μια φωτογραφία ενός πολύ παχουλού, υγιέστερου αγοριού πριν να έρθουν στο στρατόπεδο.
Ο Χάσεν κάνει μορφασμούς, και έτσι μπορεί και συνομιλεί με την μητέρα του. ’Ένας ψυχολόγος μου είπε ότι αυτό ήταν μια μορφή έκφρασης, ο ίδιος δεν μπορεί να μιλήσει με το συνηθισμένο τρόπο αλλά το κάνει έτσι.’
Όπως και πολλοί άλλοι κάτοικοι μακράς διαρκείας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ντομίζ , έχουν ένα μικρό σπίτι από τούβλα αντί για σκηνή που είχαν στην αρχή. ‘Οι άνθρωποι από την κοινότητα υποδοχής, Ντοχούκ της έδωσαν τα χρήματα για να έχουν το μικρό σπίτι με τούβλα’ αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η Αμπλέχ έχει άλλο ένα παιδί, είναι τριών χρόνων, και είναι και πέντε μηνών έγκυος στο τρίτο της παιδί. Ο σύζυγός της έχει τραυματιστεί στην σπονδυλική στήλη και δεν μπορεί να δουλέψει πια. ‘Είμαστε από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις εδώ’ λέει.
Μυλωνά Ανδριάνα
Πηγή: Ξένος τύπος