H ίδια η γλώσσα μάς οδηγεί. Συν-χωρώ. Ο ορισμός της συγχώρεσης προκύπτει από την ίδια την ετυμολογία της λέξης. Συν + χωρώ σημαίνει «δίνω χώρο». Δίνω χώρο στην ελεύθερη σκέψη, έτσι ώστε αυτή να μπορέσει να χωρέσει και άλλες απόψεις πέρα από τη δική μου, δηλαδή δίνω περιθώρια σε δύο ή περισσότερες ενδεχόμενες ερμηνείες που αφορούν το ίδιο γεγονός. Αυτό δεν προϋποθέτει ότι οφείλω να ενστερνιστώ την αντίθετη άποψη, σημαίνει όμως να την κατανοήσω, να συγκλίνω με αυτήν, να μπω στη θέση του απέναντι. Η κατανόηση και η ενσυναίσθηση των σκέψεων και των συναισθημάτων του άλλου δεν σχετίζεται με τη συνέχεια, που μπορεί να είναι η απόρριψη της δικής του ερμηνείας για το γεγονός ή ακόμη και η διακοπή των σχέσεων μαζί του. Η έννοια της συγχώρεσης πολλές φορές παρεξηγείται και αλλοιώνεται απ’ όσους προσπαθούν να την εφαρμόσουν, γι’ αυτό και η εφαρμογή της ίσως είναι δύσκολη.
Τι φέρνει ο καθένας στο μυαλό του στο άκουσμα της λέξης «συγχώρεση»; Η συγχώρεση ορίζεται στο μυαλό πολλών ανθρώπων ως «άφεση αμαρτιών» ή «αυταπάρνηση και παραίτηση από κάθε προσωπική επιθυμία». Όταν κάποιος πληγώνεται από τη συμπεριφορά κάποιου αγαπημένου του προσώπου θεωρεί ότι προκειμένου να τον συγχωρέσει πρέπει να ξεχάσει το συμβάν και να γίνουν όλα όπως πριν.
Μήπως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη συγχώρεση; Αν το ψάξουμε, η κατανόηση του άλλου αποφέρει οφέλη για τον ίδιο μας τον εαυτό. Η ανάμνηση του γεγονότος και της οδύνης που μας προκάλεσε και η διαρκής ενασχόληση με αυτό, η διαιώνιση των αρνητικών συναισθημάτων και σκέψεων και η τοποθέτησή μας στο ρόλο του θύματος διαταράσσει τη δική μας ψυχική υγεία και γαλήνη, μας προκαλεί σκέψεις εκδίκησης και συνεπάγεται φόβο, αγωνία, άγχος και συμπτώματα κατάθλιψης. Ενώ η διαδικασία της συγχώρεσης μας αποφορτίζει τον πόνο που βιώνουμε και απαλύνει τη συναισθηματική απειλή έως να την αφανίσει.
Πληρότητα
Η συγχώρεση δεν απαιτεί προσωπική ταπείνωση. Απαιτεί πληρότητα, αυτογνωσία, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Να στραφούμε προς τον ίδιο μας τον εαυτό για να αντικρίσουμε κατάματα τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες του, ώστε να προωθήσουμε μέσα μας την κατανόηση για τις αδυναμίες του άλλου. Η ικανότητα να συγχωρούμε τους άλλους εξαρτάται από το πόσο ειλικρινείς είμαστε με τον εαυτό μας. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι το κουράγιο κάποιου να είναι πιστός στις πεποιθήσεις του, να εμμένει σ’ αυτές αλλά το θάρρος να αλλάξει αυτές τις πεποιθήσεις.
Τα αρνητικά συναισθήματα περιλαμβάνουν θλίψη, εγκατάλειψη, αδικία ή θυμό. Μια απλή νοητική επεξεργασία μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι δεν προστατεύουμε τον εαυτό μας. Η συγχώρεση δεν προϋποθέτει την έλλειψη αξιοπρέπειας από μέρους μας, αλλά μας βοηθά να ξεφύγουμε από την απολυτότητα και τον περιορισμό του πνεύματος. Αν διαιωνίσουμε τα αρνητικά συναισθήματα που σχετίζονται με το πρόσωπο που μας έβλαψε μόνο επιπλέον βλάβη και μειονεκτήματα θα κερδίσουμε. Αν υπερβούμε το επώδυνο βίωμα, μας αγαπάμε, μας φροντίζουμε, μας προστατεύουμε, και κοιτάμε μπροστά το μέλλον μας. Η συγχώρεση είναι τρόπος επιβίωσης.
Το Καλό αναδύεται τελικά σαν κάτι μεγαλύτερο και ισχυρότερο απ’ το Κακό και αυτό μας χαρίζει τόλμη, χαρά και ανακούφιση.
Μια μάνα στο Ιράν
Η Samereh Alinejad από το Ιράν δεν είχε καμία πρόθεση να συγχωρέσει το δολοφόνο του γιου της.
Ο Abdollah μαχαιρώθηκε και σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή στο δρόμο, το Φθινόπωρο του 2007, όταν ήταν μόλις 18. Γνώριζε το δολοφόνο του, τον Balal. Οι δυο τους έπαιζαν μαζί ποδόσφαιρο. Ο Abdollah ήταν ο δεύτερος γιος που έχανε η Alinejad, αφού ο νεότερος γιος της πέθανε σε δυστύχημα με μοτοσικλέτα όταν ήταν 11 χρονών. Χαμένη στη θλίψη της, ήταν αποφασισμένη ότι ο Balal θα έπρεπε να κρεμαστεί.
Όμως καθώς η ημερομηνία της εκτέλεσης του Balal πλησίαζε, ο Abdollah εμφανίστηκε στη μητέρα του σε μια σειρά από έντονα όνειρα.
«Δέκα μέρες πριν γίνει η εκτέλεση, είδα το γιο μου σε ένα όνειρο, ζητώντας μου να μην πάρω εκδίκηση, αλλά δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να συγχωρήσει το δολοφόνο», είπε στην «Guardian». «Δυο βράδια πριν από την εκτέλεση, τον είδα πάλι στο όνειρό μου, όμως αυτή τη φορά αρνήθηκε να μου μιλήσει, μόνο με κοιτούσε».
Τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Τρίτης, η Alinejad ήταν έξω από τις πύλες των φυλακών Nour, ανάμεσα στο πλήθος που συγκεντρώθηκε για την εκτέλεση του Balal.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν αναγκαστεί να αφήσει την τελευταία του πνοή, ο Balal ικέτευσε για έλεος. «Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με», φώναξε, «έστω για τη μητέρα και τον πατέρα μου». Το πλήθος παρακολουθούσε τη σκηνή με αγωνία. Τα μάτια όλων ήταν καρφωμένα στη μάνα.
Τότε η μοίρα του Balal πήρε μια αναπάντεχη τροπή. Η Alinejad ανέβηκε σε ένα σκαμνί, και αντί να σπρώξει την καρέκλα του, τον χαστούκισε. «Ύστερα από αυτό, αισθάνθηκα ότι η οργή εξαφανίστηκε από την καρδιά μου. Ένιωσα σαν το αίμα στις φλέβες μου να άρχισε να ρέει και πάλι», είπε. «Ξέσπασα σε δάκρυα και φώναξα το σύζυγό μου για να αφαιρέσει τη θηλιά».
Η Kobra, η μητέρα του Balal, ξέσπασε σε αναφιλητά, και διέσχισε το φράχτη που χώριζε το πλήθος από την περιοχή της εκτέλεσης, αγκάλιασε την Alinejad και έσκυψε για να φιλήσει τα πόδια της – μια χειρονομία σεβασμού και ευγνωμοσύνης. «Δεν της επέτρεψα να το κάνει, πήρα το χέρι της και την σήκωσα όρθια… Ήταν απλά μια μητέρα σαν κι εμένα στο κάτω κάτω».
Βρίσκοντας τον εαυτό της ξαφνικά μια φιγούρα έμπνευσης για τους ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, η Alinejad ελπίζει πως η τραγωδία της θα βοηθήσει άλλους ανθρώπους να διδαχτούν απ’ αυτήν:
«Να μην κουβαλούν μαχαίρια οι νέοι άνθρωποι όταν βγαίνουν έξω. Όταν σκοτώνουν κάποιον, δεν σκοτώνουν μόνο το εν λόγω πρόσωπο… Ταυτόχρονα πεθαίνουν και οι μητέρες και οι πατεράδες τους…», λέει.
Αφού συγχώρησε τον Balal, η Alinejad ένιωσε την ψυχή της γαληνεμένη, για πρώτη φορά από τότε που πέθανε ο γιος της. «Το να χάνεις ένα παιδί, είναι σαν να χάνεις ένα κομμάτι από το σώμα σου. Όλα αυτά τα χρόνια, αισθανόμουν σαν ένα κινούμενο νεκρό σώμα», είπε. «Όμως τώρα, νιώθω πιο ήρεμη, νιώθω ότι ζω ειρηνικά. Νιώθω ότι η εκδίκηση έχει φύγει από την καρδιά μου».
H μακροθυμία ενός χωρικού
Πριν από δεκαετίες και μετά τη λήξη του Εμφυλίου, σε κάποιο ελληνικό χωριό έγινε ένας φόνος, για πολιτικούς μάλλον λόγους και εξαιτίας του μεγάλου φανατισμού, που επικρατούσε εκείνη την εποχή.
Κατηγορήθηκε, λοιπόν, κάποιος χωρικός, ο Πέτρος και με τις μαρτυρίες πέντε συγχωριανών του δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση.
Ο κατηγορούμενος όμως ισχυριζόταν συνεχώς ότι ήταν αθώος. Κλείσθηκε σε αγροτικές φυλακές, αλλά μέρα-νύχτα διαλαλούσε και μονολογούσε ότι ήταν αθώος. Κανένας δεν τον πίστευε. Εν τω μεταξύ προσευχόταν, στοχαζόταν και μελετούσε. Άλλαξε τελείως διαγωγή τόσο πολύ, που όλοι οι συγκρατούμενοί του και βαρυποινίτες άρχισαν να τον σέβονται και να του φέρονται φιλικά.
Έτσι πέρασαν 19 χρόνια. Κατόπιν, λόγω της καλής και αρίστης διαγωγής και επειδή έκανε και στις τότε αγροτικές φυλακές, όπου μειωνόταν η ποινή, αποφυλακίσθηκε. Ήταν πλέον 50 ετών. Στο χωριό όμως δεν έγινε δεκτός, διότι τον πίστευαν όλοι για φονιά και κυρίως οι συγγενείς του φονευμένου. Μετακόμισε λοιπόν σε μια γειτονική πόλη και έκαμε τον εργάτη, τον οικοδόμο και κυρίως τον μαραγκό, δουλειά που έμαθε στη φυλακή.
Ύστερα από μερικά χρόνια, στο χωριό όπου έγινε ο φόνος, κάποιος αρρώστησε βαριά με φοβερούς πόνους σε όλο του το σώμα. Η επιστήμη με τους γιατρούς και τις κλινικές εξετάσεις, στάθηκε αδύνατον να τον βοηθήσει.
Έτσι, μια βραδιά στο σπίτι του, αφού επέστρεψε από το νοσοκομείο, σ’ αυτήν την οδυνηρή κατάσταση, άρχισε να κραυγάζει μέσα στους αβάσταχτους πόνους του ότι αυτός ήταν ο φονιάς και με τους 4 ψευδομάρτυρες, τους οποίους εξαγόρασε με μεγάλα χρηματικά ποσά, κατηγόρησαν τον Πέτρο, που συμπτωματικά περνούσε από εκείνο το σταυροδρόμι, την ώρα που έγινε ο φόνος.
Φώναξαν τον αστυνόμο του τμήματος του χωριού, υπέγραψε την ομολογία του κατονομάζοντας και τους 4 ψευδομάρτυρες και συνεργούς του. Ποια νομική διαδικασία ακολουθήθηκε μετά, δεν γνωρίζουμε. Η ομολογία του όμως έκανε πάταγο στο χωριό, προκαλώντας σύγχυση, ταραχές και πολλές κατάρες, οι οποίες βάραιναν τον φονιά. Παρά ταύτα, η ψυχή του φονιά δεν έφευγε. Κι αυτός εξακολουθούσε να κραυγάζει.
Ο Πέτρος, όπως ήταν επόμενο, το έμαθε. Δεν κίνησε όμως καμιά διαδικασία για την αποκατάσταση της τιμής του με αναθεώρηση της δίκης, με μηνύσεις κατά των ενόχων και άλλων ενδίκων νομίμων μέσων. Αλλά τι έκανε; Πήγε στο σπίτι του φονιά!… Οι πάντες πάγωσαν. Οι περισσότεροι χωρικοί, όταν τον είδαν να περνάει μέσα από το χωριό, από την ντροπή τους κρύφτηκαν. Πάγωσε και ο φονιάς όταν τον αντίκρισε, και με γουρλωμένα τα μάτια από την έκπληξη και τη φρίκη, τον άκουσε να του λέει: «Γιώργο, σε συγχωρώ με όλη μου την καρδιά». Τον αγκάλιασε, τον φίλησε και έφυγε, ενώ κάποια δάκρυα κρυφά έτρεχαν από τα μάτια του.
Όμορφο συναίσθημα
Το να συγχωρείς και να ξεχνάς δεν είναι μόνο όμορφο συναίσθημα αλλά και καλή συμβουλή για την υγεία. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζεται σε ένα άρθρο που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Psychological Science».
Στο άρθρο επισημαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να συγχωρήσουν εκείνους που τους πλήγωσαν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο θυμός τους ξεσπά τελικά στο ίδιο το σώμα τους.
Ορισμένες δε έρευνες έχουν ήδη καταδείξει ότι τα άτομα που θυμώνουν εύκολα ή είναι εχθρικά και αγχώδη διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να παρουσιάσουν καρδιαγγειακά προβλήματα.
Στο πλαίσιο της έρευνας οι μελετητές εξέτασαν 71 άνδρες και γυναίκες που είχαν πρόσφατα μια εμπειρία προδοσίας από κάποιο μέλος της οικογένειάς τους, το σύντροφο ή ένα φιλικό τους πρόσωπο. Στη συνέχεια, οι μετέχοντες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα εξέφρασε, βάσει συγκεκριμένου κειμένου, την οδύνη της για το γεγονός και τις σκέψεις της για το πώς θα έπρεπε να τιμωρηθούν εκείνοι που την πλήγωσαν.
Αντίθετα, η άλλη ομάδα, επίσης βάσει συγκεκριμένου κειμένου, εξέφρασε την ευσπλαχνία της απέναντι στο πρόσωπο που την πείραξε και αναγνώρισε ότι και η ίδια είχε στο παρελθόν προδώσει κάποιον.
Αποφάνθηκαν λοιπόν οι ερευνητές ότι, όταν οι συμμετέχοντες εξέφραζαν αρνητικά συναισθήματα, ο καρδιακός παλμός τους και η πίεση αυξανόταν, ενώ σημείωναν εντονότερη νευρική δραστηριότητα. Μολονότι δεν γνωρίζουμε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτών των αντιδράσεων στην υγεία, οι ερευνητές υποστηρίζουν πως συνδέονται με καρδιαγγειακά προβλήματα.
Έτσι, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται το να μάθουμε να συγχωρούμε όσους μας πλήγωσαν και μας αδίκησαν, θα μας κάνει και καλύτερους ανθρώπους και περισσότερο υγιείς.
Γι’ αυτό:
1. Προσπαθήστε να τοποθετήσετε με λόγια σωστά και άρτια το τι ακριβώς σας ενόχλησε και γιατί. Στη συνέχεια, εκμυστηρευτείτε τη δυσάρεστη εμπειρία σε κάποιον φίλο.
2. Υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι θα κάνετε ό,τι ακριβώς πρέπει για να νιώσετε καλύτερα. Η συγχώρεση είναι για εσάς, όχι για αυτούς που σας πλήγωσαν.
3. Η συγχώρεση δεν σημαίνει πάντα ότι θα τα βρεις με το άτομο που σε πλήγωσε. Αυτό που πραγματικά θέλετε και θα πετύχετε είναι η εσωτερική σας γαλήνη.
4. Όταν νιώθετε πίεση από στενοχώρια ή από κάποια αδικία που σας έγινε, προσπαθήστε να χαλαρώσετε. Πάρτε βαθιές αναπνοές, σκεφτείτε κάτι που σας φτιάχνει το κέφι και δείτε την κατάσταση από απόσταση.
5. Για την ακρίβεια, δείτε την κατάσταση από τη σωστή προοπτική της. Αναγνωρίστε ότι η κακή σας κατάσταση και το άγχος προέρχονται από τα πληγωμένα συναισθήματα και τις αρνητικές σκέψεις που έχετε τώρα, και όχι τόσο από αυτό που έγινε πριν από δύο μέρες ή πριν από δέκα χρόνια.
6. Σταματήστε να περιμένετε από τους άλλους να σας δώσουν αυτό που έχετε ανάγκη. Για να μη σας το έχουν δώσει μέχρι τώρα, δε θα σας το δώσουν ποτέ.
7. Ψάξτε να βρείτε νέους τρόπους που θα σας αποφέρουν θετικότητα και θα σας ωθήσουν να βγείτε από το αρνητικό πεδίο σκέψεων που σας χαλάει την καθημερινότητα.
8. Συγχωρήστε. Να θυμάστε ότι αυτός που έχει αδικήσει βρίσκεται σε μειονεκτική θέση και δεν έχει το κουράγιο να το αντιμετωπίσει. Τη δύναμη την έχετε εσείς, γιατί η συγχώρεση είναι δύναμη, είναι μεγαλείο ψυχικό και πνευματικό.
Όταν συγχωρούμε, η ψυχική και σωματική μας υγεία δυναμώνει.