Ο όρος ρευματοπάθεια ή χρόνιο ρευματικό νόσημα αναφέρεται γενικά σε παθήσεις που προσβάλλουν κατά κύριο λόγο το μυοσκελετικό σύστημα.
Μια χρόνια άσηπτη φλεγμονή του συνδετικού ιστού που υπάρχει άφθονος στο σύστημα αυτό, οδηγεί στην εκδήλωση χρόνιας αρθρίτιδας ή μυοσίτιδας ή ενθεσίτιδας που αποτελούν τις κυρίαρχες εκδηλώσεις των ρευματικών παθήσεων. Για την κοινή γνώμη, οι ρευματοπάθειες συνδέονται με τη μεγάλη ηλικία. Η αντίληψη αυτή δεν είναι σωστή, γιατί αρκετές από τις ρευματοπάθειες που προσβάλλουν τους ενήλικες προσβάλλουν επίσης και τα παιδιά. Για παράδειγμα υπολογίζεται ότι σε κάθε 10 ενήλικες με ρευματοειδή αρθρίτιδα αντιστοιχεί περίπου ένα παιδί με Νεανική Ιδιοπαθή Αρθρίτιδα.
Η Νεανική Ιδιοπαθή Αρθρίτιδα συγκαταλέγεται στα δέκα συχνότερα χρόνια νοσήματα των παιδιών και είναι περίπου το ίδιο συχνή όπως ο σακχαρώδης διαβήτης και η επιληψία. ΄Αλλες χρόνιες ρευματοπάθειες που προσβάλλουν τα παιδιά είναι κυρίως ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, η δερματομυοσίτιδα, ορισμένα σύνδρομα αγγειίτιδας, το σκληρόδερμα, η μικτή νόσος του συνδετικού ιστού ή το σύνδρομο επικάλυψης κ.ά.
Οι χρόνιες ρευματοπάθειες στα παιδιά και κυρίως η χρόνια αρθρίτιδα είναι ένα πρόβλημα με κοινωνικές προεκτάσεις, αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για μακροχρόνια αρρώστια που ταλαιπωρεί ψυχικά, σωματικά και οικονομικά όλη την οικογένεια. Τα περισσότερα ρευματοπαθή παιδιά χρειάζεται να παίρνουν φάρμακα επί χρόνια ή και να κάνουν συνεχώς φυσικοθεραπεία ή να παρακολουθούνται συνεχώς και από άλλους ειδικούς π.χ. οφθαλμίατρο, ορθοπεδικό κ.λ.π. Έτσι, η χρόνια ρευματοπάθεια στα παιδιά απαιτεί ένα συνεχή αγώνα των γονιών, του παιδιού και των θεραπευτών του, ώστε η αντιμετώπιση της αρρώστιας να γίνει ολοκληρωμένα και σωστά. Μόνο έτσι θα προληφθούν σοβαρές επιπλοκές και μελλοντικές μόνιμες αναπηρίες.
Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις, η αρρώστια κάποτε θα υποχωρήσει, αλλά θα αφήσει πίσω της «ένα άτομο με ειδικές ανάγκες».
Πολλές από τις ρευματοπάθειες των ενηλίκων δεν υπάρχουν στα παιδιά, αλλά και ορισμένες ρευματοπάθειες των παιδιών δεν υπάρχουν στους ενήλικες.
• Η ίδια η πάθηση μπορεί να έχει διαφορετική κλινική εικόνα, πορεία και έκβαση στα παιδιά, απ’ ότι στους ενήλικες.
• Ορισμένα από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στις ρευματοπάθειες των ενηλίκων δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιούνται στα παιδιά.
• Η σπουδαιότερη ιδιαιτερότητα είναι, ότι η προσβολή του μυοσκελετικού συστήματος σ’ έναν αναπτυσσόμενο οργανισμό, όπως είναι ο παιδικός, έχει σοβαρές συνέπειες στη συνολική σωματική του αύξηση και ανάπτυξη δεξιοτήτων και ακόμη περισσότερο στην ψυχική και συναισθηματική του διάπλαση και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του
• Όποιος γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες αυτές, αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της έγκαιρης διάγνωσης και της εξαρχής σωστής αντιμετώπισης μιας χρόνιας ρευματοπάθειας στα παιδιά. Αλλά, ενώ η έγκαιρη διάγνωση είναι θέμα ειδικών γνώσεων και εμπειρίας του γιατρού που θα εξετάσει πρώτος το παιδί, η σωστή αντιμετώπισή της είναι μια πολύπλοκη διαδικασία.
Πολλές φορές απαιτεί τη συνεργασία άλλων ειδικοτήτων και πάντα και πάνω απ’ όλα απαιτεί την ικανότητα προσέγγισης, κατανόησης και συνεργασίας με το άρρωστο παιδί. Μ’ ένα παιδί που ζει μ’ ένα συνεχή πόνο στα μέλη που του χρειάζονται όσο τίποτα άλλο σ’ αυτή την ηλικία τα χέρια και τα πόδια του, για να μπορεί να τρέξει, να παίξει και να αθληθεί, όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας του.
ΠΗΓΗ: www.paa.gr , mothersblog.gr