”Ραγίζει” καρδιές ο πατέρας: ”Κοιτούσα τα μηχανήματα για να βρω τις απαντήσεις… Θα ζούσε η κορούλα μου”;
Η Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ) είναι ένα τρομακτικά πολύπλοκο μέρος. Θυμάμαι το βράδυ που έφτασα εκεί με την κόρη μου. Είχε γεννηθεί πέντε εβδομάδες νωρίτερα, αγωνιζόταν για να αναπνεύσει και να επιβιώσει μέσα στη θερμοκοιτίδα, συνδεδεμένη με αμέτρητα σωληνάκια. Φτάσαμε στη ΜΕΝΝ τις πρώτες πρωινές ώρες, ενώ η σύζυγός μου συνέχισε να αναρρώνει σε γειτονικό νοσοκομείο και ενώ οι γιατροί οδηγούσαν τη μικρή μου στην αίθουσα όπου θα περνούσε τις δύο πρώτες εβδομάδες της ζωής της, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν: «Μακάρι τα κορίτσια μου να είναι εντάξει».
Θυμάμαι έντονα να κάθομαι σε εκείνο το δωμάτιο, ακούγοντας τα μηχανήματα και κοιτώντας τις οθόνες για να βρω τις απαντήσεις που έψαχνα. Ήταν οδυνηρό. Αλλά όσο καθόμουν ανήμπορος σε εκείνο το δωμάτιο, να περιμένω τη γυναίκα και την κόρη μου για να αναρρώσουν, έμαθα πολλά…
Δεν θέλησα να προστατεύσω περισσότερο τίποτα άλλο στη ζωή μου από την κόρη μου…Από το πρώτο δευτερόλεπτο που γεννήθηκε και την είδα να αγωνίζεται για να αναπνεύσει, ένιωσα αυτή την απίστευτη ανάγκη να κάνει ό,τι καλύτερο για εκείνη, για να την προστατεύσω, για να την σώσω. Στεκόμουν από πάνω της και απλά ευχόμουν να μπορούσα να αναπνεύσω εγώ για εκείνη για να την κάνω καλά. Αυτό το συναίσθημα που με διέκρινε και τις δύο εβδομάδες στη ΜΕΝΝ δεν έφυγε ποτέ και με ακολουθεί από τότε.
Η ζωή της κόρης μου είναι έξω από τον έλεγχό μου…Αυτή η απογοητευτική σκέψη ήρθε σε μένα βλέποντας την κόρη μου στη ΜΕΝΝ. Το γεγονός δηλαδή ότι η ζωή της κόρης μου δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι υπό τον έλεγχό μου. Ως πατέρας θέλω να είμαι σε θέση να την βοηθήσω, να την προστατέψω, να της εγγυηθώ την επιτυχία και την ευτυχία της και να είμαι σε θέση να κάνω τα πάντα να συμβούν όπως στα παραμύθια. Αλλά ακόμα και στο πιο θεμελιώδες επίπεδο της ζωής -εκείνο της υγείας- δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω για να εγγυηθώ την επιτυχία της. Αυτό έγινε οδυνηρά σαφές σε μένα βλέποντας τον αγώνα της και συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω για να την βοηθήσω.Ήταν μια μάχη που έπρεπε να παλέψει μόνη της, όμως με όλη την αγάπη που μπορούσαμε να της δώσουμε εγώ και η σύζυγός μου.
Είναι λογικό να βρίσκεσαι σε απόγνωση…»Η ανασφάλεια δεν είναι αδυναμία», αυτό συνήθιζα να λέω επανειλημμένα στον εαυτό μου στις πρώτες εβδομάδες της ζωής της κόρης μου. Είναι λογικό να μην μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Είναι λογικό να αφήνεις τα πράγματα να πάρουν μόνα το δρόμο τους, αλλά σίγουρα δεν είναι εύκολο. Το να μην είμαι σε θέση να βοηθήσω ή να διορθώσω το πρόβλημα μου είχε προκαλέσει έντονη απογοήτευση και θυμό. Αλλά με τον καιρό έμαθα (και ακόμα μαθαίνω) ότι το να νιώθω αβοήθητος και να μην μπορώ να ελέγξω τα πράγματα δεν με κάνει αδύναμο.Είναι μια μάχη και συνεχίζω ακόμα να αγωνίζομαι.
Τα παιδιά είναι ανθεκτικά…Είδα μια αποφασιστικότητα στην κόρη μου και μια θέληση για να παλέψει από την πρώτη κιόλας μέρα. Όταν γεννήθηκε και ενώ εξακολουθούσε να προσπαθεί να αναπνεύσει, μου έσφιξε το δάχτυλο και ένιωσα τη δύναμη να ξεχειλίζει από μέσα της. Δεν ήξερα ότι ένα νεογέννητο μπορεί να έχει τόση δύναμη…Μαχόταν μέσα από κάθε εμπόδιο στη ΜΕΝΝ για να αποδείξει στις νοσοκόμες και τους γιατρούς ότι ήταν ανθεκτική στον πόνο, όπως ακριβώς και η μητέρα της. Αυτή η εσωτερική δύναμη και η αντοχή είναι τα χαρακτηριστικά που θα κάνω ό,τι μπορώ για να τη βοηθήσω να τα καλλιεργήσει σε όλη τη ζωή της. Με αυτή τη δύναμη, που δεν θα είμαι σε θέση να ελέγξω, η μικρή μου θα είναι μια χαρά…
Θα ήθελα να αναγνωρίσω το γεγονός ότι η ιστορία μας δεν είναι τόσο δύσκολη ή επικίνδυνη όσο οι ιστορίες άλλων οικογενειών που πέρασαν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στη ΜΕΝΝ και ότι είμαστε απίστευτα ευλογημένοι και τυχεροί που τώρα η κορούλα μας είναι καλά στην υγεία της. Δεν έχει σημασία τι πρόκληση ή εμπόδιο αντιμετωπίζει κάθε οικογένεια, οι γονείς ανησυχούν για το μωρό τους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Όμως, αυτές οι δύο εβδομάδες μου έμαθαν πολλά περισσότερα για το δεσμό μου με την κόρη μου από οτιδήποτε άλλο μέχρι στιγμής…