Η γιαγιά στο παράθυρο χαιρέταγε κάθε μέρα μέχρι που συνέβη αυτό.. Μια ιστορία που θα σε συγκινήσει!
Μια μικρή χειρονομία που σήμαινε τόσα πολλά.
Κάθε μέρα το σχολικό νούμερο 7 από το σχολείο του Άρλιγκτον περνάει μπροστά από το σπιτάκι της Λουίζ. Και καθημερινά η 93χρονη Λουίζ είναι στο παράθυρο και χαιρετάει τα παιδιά καθώς περνάει το σχολικό.Αυτή η μικρή ιεροτελεστία παιζόταν μέχρι τέλους για 5 χρόνια και η Λουίζ έγινε κάτι σαν θρύλος στα παιδιά. Αυτά άρχισαν να την αποκαλούν ‘’η γιαγιά στο παράθυρο’’ και όλοι στο σχολικό αδημονούσαν να της ανταποδώσουν το φιλικό νεύμα.
Όμως ένα πρωί τα παιδιά σήκωσαν τα χέρια τους να χαιρετήσουν και μια απογοήτευση απλώθηκε στο σχολικό ,επειδή ανακάλυψαν κάτι τρομακτικό. Η Λουίζ δεν βρισκόταν στο παράθυρο.
Τα παιδιά ανησύχησαν τόσο πολύ ώστε η καλή τους οδηγός, Κάρολ, ξεκίνησε με σκοπό να ανακαλύψει το λόγο που απουσίαζε η Λουίζ. Μόλις έμαθε ότι είχε πάθει εγκεφαλικό και ήταν στο νοσοκομείο, πόνεσε η καρδιά όλων. Η Κάρολ παρέδωσε ένα μπουκέτο λουλούδια στην Λουίζ εκ μέρους των μαθητών.
Ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο,η Κάρολ πέρασε την ώρα της μιλώντας με τον εδώ και 53 χρόνια άντρα της ,τον Ντέιβ, ο οποίος είχε ανακαλύψει πόσο σημαντική είχε γίνει η πρωινή αυτή ιεροτελεστία για τη Λουίζ.Είπε χαρακτηριστικά:’’Ήταν τα πάντα για εκείνη αυτός ο χαιρετισμός.Είναι κάτι που προσμένει κάθε μέρα.’’
Το επόμενο πρωί καθώς το λεωφορείο πέρασε από μπροστά από το σπίτι της Λουίζ,ενώ η γλυκειά γιαγιά δεν ήταν εκεί ,υπήρχε μια ταμπέλα με ένα’’ευχαριστώ’’ που γλύκαινε την καρδιά.’’Αυτό το ευχαριστώ με έκανε να χαμογελάσω.Μας δείχνει πόσο σημαντικοί της είμαστε,’’είπε η Σεγιάν από το σχολικό.
Επειδή η Λουίζ θα νοσηλευόταν για λίγο ακόμα,τα παιδιά ήθελαν να της κάνουν κάτι ιδιαίτερο για να της δείξουν πόσα σήμαινε και γι’αυτούς.Έβγαλαν μια πανοραμική φωτογραφία του σχολικού με όλα τα παιδιά να χαιρετούν στα παράθυρα. Η Κάρολ παρέδωσε στη Λουιζ στο νοσοκομείο τη φωτογραφία.
Ο λαιμός της Λουίζ λόγω του εγκεφαλικού έχει ακόμα παραλυσία πράγμα που τη δυσκολεύει να μιλήσει.Ήταν όμως τόσο συγκινημένη από το δώρο που κατάφερε να πει:’’Μου λείπουν κι εμένα.Προσπαθώ να γίνω καλύτερα.’’
Αυτή η γλυκειά κυρία αναμένεται να γυρίσει σπίτι της μετά από λίγες μέρες. Υποσχέθηκε ότι, μόλις επιστρέψει, θα ξανακάτσει στο παράθυρο να συνεχίσει τον τελετουργικό της χαιρετισμό που ήταν τόσο σημαντικός για όλους.
Ένα από τα παιδιά η Αξτίν είπε:’’Η Κάρολ μας είπε ότι πολλές φορές η Λουίζ δεν θυμάται το όνομα της κόρης της αλλά πάντα θυμάται να χαιρετήσει τα παιδιά στο σχολικό.Αυτό είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα.’’
Απλώς αυτό αποδεικνύει ότι οι χειρονομίες, που συχνά βλέπουμε ως μικρές ,μπορούν να έχουν μια μεγάλη επίδραση σ’εμάς τους γύρω.Μια απλή ευγένεια μπορεί να έχει μεγάλη σημασία.
Μ. ΣΟΦΙΑ