Μας έχουν βάλει να ζούμε σε ένα βάζο και προσπαθούν να μας πείσουν ότι το καπάκι του… είναι ο ουρανός!
Έχω μια έντονα χαραγμένη στη μνήμη μου, παιδική ανάμνηση: όταν τα καλοκαίρια πήγαινα στη γιαγιά μου, στο χωριό, έπιανα πεταλούδες και τις έκλεινα σε ένα βάζο, στο οποίο είχα από πριν ανοίξει τρύπες (για να διοχετεύεται οξυγόνο) κι είχα τοποθετήσει λίγη ζάχαρη για να τρέφεται το έντομο.
Όταν έπειτα από λίγες ώρες, ξεβίδωνα το καπάκι, προκειμένου να την ελευθερώσω, η πεταλούδα όλως παραδόξως, αδυνατούσε να βγει, περιοριζόταν απλά στο να φτερουγίζει. Είχε “εθιστεί” στη μικρή φυλακή της και δεν εδύνατο να “δει” ότι παραπέρα υπήρχε η διέξοδός της.
Όταν γαλουχείς τα άτομα μιας κοινωνίας, με περιορισμούς έναντι της ελεύθερης σκέψης, της παιδείας κι εν γένει δεν τα προτρέπεις να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, διεισδύοντας σε θεσμοθετημένα/ κατεστημένα/ παγιωμένα/ δεδομένα “γεγονότα”, τότε εξασφαλίζεις τους αυριανούς “στρατιώτες”, του τρισάθλιου συστήματός σου, που προωθεί τη μαζοποίηση και την προβατοποίηση…
Κρατάτε ορθάνοιχτα μάτια και μυαλό, η πεταλουδίτσα οφείλει πρώτα στον εαυτό της κι έπειτα στην κοινωνία της να εμπιστευτεί τα φτερά της και να αποδράσει από το κελί της!!!”
Της Ελένης Σαββίδου.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr , www.awakengr.com