2.191 ημέρες
Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 2015 στις 10 μ.μ έκλεισες 6 χρόνια.6 χρόνια από την τελευταία φορά που είδα το προσωπό σου.6 χρόνια ισοδυναμούν με 2.191 μέρες από την τελευταία φορά που μπόρεσα να κρατήσω το χέρι σου.6 χρόνια ισοδυναμούν με 52.584 ώρες οι οποίες μερικές φορές έχουν πετάξει ενώ άλλες περνούσαν πολύ αργά.6 χρόνια ισοδυναμούν με 3.155.040 λεπτά από τα τελευταία λεπτά που πέρασα στο πλευρό σου περιμένοντας το γραφείο τελετών να σε πάρει να σε ετοιμάσει.6 χρόνια ισοδυναμούν με 189.302.400 δευτερόλεπτα από κείνα τα τελευταία αγωνιώδη δευτερόλεπτα που έχουν για πάντα σφηνώσει στις αναμνήσεις μου.Τα 6 χρόνια ισοδυναμούν με περίπου 37.860.490 αναπνοές από την τελευταία αναπνοή που αποσπάστηκε από τα αδύναμα πνευμόνια σου.Τα 6 χρόνια ισοδυναμούν με περίπου 220.752.480 χτύπους καρδιάς από την τελευταία φορά που ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος σου απελπισμένα για να ακούσω άλλο ένα παλμό καρδιάς να μου πει ότι δεν με είχες αφήσει ακόμα.Τα 6 χρόνια ισοδυναμούν με περισσότερα δάκρυα απ’όσα μπορώ καν να εκτιμήσω,6 χρόνια και ακόμα περνάνε.
Είχα ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αυτή η θλίψη και που μου λέγανε ότι πρέπει να το ξεπεράσω και να συνεχίσω τη ζωή μου.Στα μάτια τους, τα 6 χρόνια ήταν αρκετός καιρός για να τελειώσω με το θρήνο.Είχα ανθρώπους να μου λένε όοτι πρέπει να αρχίσω να βγαίνω ραντεβού.Κανένα από αυτά τα άτομα δεν έχουν χάσει το ταίρι τους.Κανένα από τα άτομα αυτά δεν έχει ιδέα πόσο βαθιά είναι η πληγή στην καρδιά που έχει κομματιαστεί από τον πρόωρο θάνατο κάποιου με τον οποίο υποτίθεται ότι θα γερνούσα μαζί.Δεν μπορούσαν καν να καταλάβουν τον ογκώδη σωρό από μαξιλάρια στην άδεια πλευρά του κρεβατιού σου,ή το λευκό θόρυβο που παίζεται όλο το βράδυ για να καλυφθεί η ησυχία που δεν περιέχει πια την αναπνοή ή το ροχαλητό σου.Ναί,μου λείπει ακόμα και το ροχαλητό.
Κανείς τους δεν μπορεί να κατανοήσει την αγωνία των 365 ημερών ανάμεσα στο πρώτο χειρουργείο για να αφαιρεθεί ο καρκίνος από τον εγκέφαλο σου και τη μέρα που μας άφησες όλους πίσω.Αν δεν έχεις δει το σύντροφό σου να πεθαίνει κάθε φορά,δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβεις.Όσοι έχουν ζήσει αυτόν τον εφιάλτη ,δεν μου έχουν πει ποτέ να το ξεπεράσω και να συνεχίσω τη ζωή μου.Καταλαβαίνουν τα δάκρυα τα οποία μοιάζουν να ξεκινούν στις βαθύτερες εσοχές της ψυχής.Καταλαβαίνουν τις ικεσίες και τις παράλογες διαπραγματεύσεις με το Θεό να σε στείλει πίσω ,ώστε να προσπαθήσω πιο σκληρά να βρω θεραπεία για τον αθεράπευτο καρκίνο εγκεφάλου που σε έκλεψε μακρυά από μας τόσο νωρίς.
Κατανοούν τα λεπτά που περνάνε αργά για πάντα και τα χρόνια που φεύγουν τόσο γρήγορα.Κατανοούν τη σιωπή που είναι εκκωφαντική.Δεν κρίνουν,μόνο κατανοούν.Ανοίγουν την αγκαλιά τους και με κρατούν σφιχτά ,ενώ βουλιάζω σε μια ακόμη λακούβα.
Η θλίψη δεν είναι φτιαγμένη με τρόπο ώστε να ξεπερνιέται. Η θλίψη είναι ένα ταξίδι.Η θλίψη φέρνει ακαταστασία.Η θλίψη είναι προσωπική.Με την μεγάλη αγάπη έρχεται και η μεγάλη θλίψη.Έχω ακούσει να λένε ότι,όταν χάσεις τους γονείς σου ή τα αδέλφια σου,τότε έχεις χάσει το παρελθόν σου.Όταν χάσεις ένα παιδί, τότε χάνεις το μέλλον σου.Όταν χασεις το σύζυγό σου,τότε χάνεις το παρόν σου,το εδώ και τώρα σου.Είμαι πολύ τυχερή που έχω ακόμα τους γονείς και τα αδέλφια μου και που ακόμα έχω όλα μου τα παιδιά..Το παρελθόν και το μέλλον μου είναι ανέπαφα. Το παρόν μου λείπει και θα συνεχίσει να μου λείπει μέχρι οι αναπνοές μου και οι χτύποι της καρδιάς μου να γίνουν ανάμνηση και να πάω να βρω το σύζυγό μου και τους παππούδες μου, και από εκείνη τη στιγμή να μην χωρίσουμε ποτέ ξανά.
Μέχρι εκείνη τη μέρα θα συνεχίσω να μετράω τα χρόνια,τις μέρες,τις ώρες,τα λεπτά,τα δευτερόλεπτα,τους παλμούς της καρδιάς και τις ανάσες που σημαίνουν το πέρασμα κάθε λεπτού στο χρόνο.
Μ.ΣΟΦΙΑ