«Ένας άνθρωπος με αναπηρία δεν έχει αυτομάτως πρόβλημα»..Δέσποινα Ασλανίδου
Μια ζωή ολόκληρη προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες της για την υποστήριξη των ατόμων με αναπηρίες και την ισότιμη συμμετοχή τους στα πολιτιστικά δρώμενα, ως πρόεδρος της Very Special Arts (VSA) Hellas, της Ελληνικής Εταιρείας Καλλιτεχνικών Προγραμμάτων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, μιας μη κερδοσκοπικής εταιρείας που βραβεύτηκε πρόσφατα για το έργο της.
Οταν ήρθαμε σε επαφή, τα μέλη της μουσικοθεατρικής ομάδας της VSA Hellas (Very Special Arts) είχαν μόλις επιστρέψει ενθουσιασμένοι από την Αίγινα, όπου βρέθηκαν για μια παράσταση που ανέβασαν, το μιούζικαλ Ωραία μου Κυρία, με ηθοποιούς, μουσικούς, χορευτές από άτομα με διαφορετικές αναπηρίες, πλαισιωμένους από επαγγελματίες εθελοντές, που καταχειροκροτήθηκαν.
Μάλιστα, κάποιοι από τους ηθοποιούς με σύνδρομο Down είχαν συμμετάσχει πριν μερικά χρόνια στην εκπληκτική παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή Bella Venezia και θεωρούν κανονική δουλειά τους την ενασχόληση με την υποκριτική στη VSA Hellas. «Είχαν μεγάλη άνεση και ένιωσαν πολλή ικανοποίηση για αυτό που έκαναν» επισημαίνει χαρούμενη η κα Ασλανίδου, πρόεδρος αυτής της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης, κοινωνική λειτουργός και ειδική παιδαγωγός. Η παράσταση θα συνεχίσει την πορεία της και σε σχολεία, αφού «ένας από τους βασικούς στόχους είναι η ευαισθητοποίηση και η εξοικείωση των μαθητών με το κομμάτι “αναπηρία”» λέει η κα Ασλανίδου. Η ίδια είχε πάντα «κλίση» προς τις κοινωνικές υπηρεσίες και ως μέλος του οδηγισμού. Σπούδασε στην Αθήνα και στη Γενεύη με δάσκαλο το μεγάλο παιδαγωγό φιλόσοφο Jean Piaget και για πολλά χρόνια δούλεψε ως υπεύθυνη του παιδαγωγικού τμήματος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών.
Ανακάλυψε τη διεθνή οργάνωση Very Special Arts (που έχει ιδρύσει από το 1974 η αδελφή του John Kennedy, Jean, και απλώνεται πλέον σε 60 χώρες), όταν συμμετείχε πριν από τριάντα χρόνια ως μέλος της Εταιρείας Σπαστικών σε ένα διεθνές κάλεσμα στην Ουάσινγκτον. «Μαγεύτηκα από τις δυνατότητες της τέχνης στους ανθρώπους με αναπηρία» θυμάται. «Δεν είχα πλέον να κάνω με παιδάκια, με τα οποία δούλευα μέχρι τότε και προσπαθούσα να βρω τρόπο να επικοινωνήσω για να μάθουν πράγματα, αλλά με συναδέλφους, συνεργάτες, ενήλικες και πολύ καλύτερους από μένα σε θέματα τέχνης, γενικότερης μόρφωσης και εμπειριών στη ζωή και λόγω της αναπηρίας και της ωριμότητάς τους».
Και δεν είναι θέμα προσωπικής περισσής «δύναμης» το να μπορείς να προσφέρεις full time δουλειά σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο, όπως υποστηρίζει η ίδια, που δουλεύει αφιλοκερδώς καθημερινά, κανονικό οκτάωρο. «Πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με το χώρο της αναπηρίας και να μη με θλίβει η κατάσταση των ατόμων αυτών. Αντίθετα, να προσπαθώ να χτίσω πάνω σ’ εκείνο που μπορούσαν να κάνουν και να το ενδυναμώνω τόσο στους ίδιους όσο και στις οικογένειές τους. Και παρότι τα βήματα είναι μικρά σε σχέση με αυτά που κάνουν τα δικά μου παιδιά, η χαρά και η ικανοποίηση είναι πάρα πολύ μεγάλες. Δεν μπορεί να είσαι παιδαγωγός και να μη χαίρεσαι με το παραμικρό που έχει πετύχει κάποιο άτομο στα χέρια σου… Φαίνεται ότι παίρνω περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι δίνω και γι’ αυτό είμαι εδώ τόσα χρόνια» λέει.
Ένας ενιαίος ζεστός χώρος 120 τ.μ. στου Ζωγράφου, ένα παλιό σχεδιαστήριο για υφάσματα, αγοράστηκε το 1992 από τα έσοδα μιας ευρηματικής καλλιτεχνικής δράσης των μελών, ανακαινίστηκε ώστε να είναι προσβάσιμος σε άτομα με αναπηρίες, αλλά και ευχάριστος, για να φιλοξενεί σήμερα τα γραφεία και τις δραστηριότητες της VSA Hellas ή αλλιώς «Ελληνικής Εταιρείας Καλλιτεχνικών Προγραμμάτων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες» – όλες δωρεάν.
«Ο στόχος μας είναι δημιουργικός, όχι θεραπευτικός» επισημαίνει η κα Ασλανίδου. «Εδώ έρχονται τα μέλη επειδή τους αρέσει, όχι επειδή έχουν ένα πρόβλημα. Ένας άνθρωπος με αναπηρία δεν έχει αυτομάτως πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι κοινωνικό, δημιουργείται από τους γύρω, ο ίδιος μπορεί να μην το αισθάνεται. Εδώ χαίρεται, περνάει καλά και νιώθει ικανός μέσα από κάποια καλλιτεχνική δράση, η οποία παράλληλα τον εκπαιδεύει, τον καταξιώνει, κάτι που έρχεται από μόνο του, αβίαστα, χωρίς να είναι εκπαιδευτικό το πρόγραμμα. Θέλουμε να περνάνε όμορφα και να νιώθουν καταξιωμένοι από αυτό που οι ίδιοι δημιουργούν, χωρίς να κρίνονται για τα σωστά και τα λάθη». Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα μέλη γιορτάζουν τα γενέθλια και τις ονομαστικές τους γιορτές εκεί» λέει χαμογελώντας η κα Ασλανίδου.
Το μήνυμα που θέλουν να περάσουν είναι ότι «οι άνθρωποι με αναπηρία δεν αρκούνται και δεν πρέπει να αρκούνται στο να τρώνε και να κοιμούνται καλά, να ντύνονται ζεστά και να έχουν μια υποτυπώδη εκπαίδευση» επισημαίνει και προσθέτει πως «η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, οι δυνατότητες να εκφραστούν μέσα από καλλιτεχνική δράση είναι μεγάλες. Για κάποια από τα μέλη μας αυτό το δίωρο είναι η ζωή τους. Είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις την ευτυχία που εκφράζουν, όταν παίρνουν το χειροκρότημα ή το γέλιο για την ατάκα τους, το τραγούδι ή το χορό τους από τους ίδιους τους συναδέλφους, λάμπουν».
«Διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν πολλά νέα άτομα που ασχολούνται με τον εθελοντισμό. Δεν χρειάζεται να είσαι μεγάλος σε ηλικία και ευκατάστατος για να δώσεις εθελοντικό χρόνο και αυτό με ενθουσίασε» λέει.
protothema.gr