Βιώνοντας μια γλυκιά πραγματικότητα….
Κλήθηκα από την συγκεκριμένη σελίδα και για χάρη ενός πολύ αγαπημένου μου φίλου να ξεκινήσω να γράψω ή αν θέλετε να παραθέσω τις γνώσεις,τις σκέψεις και την εμπειρία μου μέχρι τώρα σχετικά με την ειδική αγωγή. Δε γνωρίζω αν είμαι η αρμόδια να γράψω κάτι σχετικό,το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να σας δείξω τις σκέψεις αλλά κυρίως τα συναισθήματα που βιώνω κάθε φορά που ασχολούμαι με την ειδική αγωγή και τα άτομα που συμπεριλαμβάνονται σε αυτή.
Είμαι μια φοιτήτρια ειδικής αγωγής του τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. H σκέψη του να φοιτήσω σε αυτό το τμήμα προήλθε έπειτα από προτροπή της μεγαλύτερης αδερφής μου ,ήδη από το γυμνάσιο, με το επιχείρημα της επαγγελματικής αποκατάστασης που ενδεχομένως να είχε αυτή η σχολή. Οι δυο ερωτήσεις που έθεσα στον εαυτό μου πριν δηλώσει τη σχολή σαν πρώτη μου επιλογή ήταν : Μου αρέσει αυτό με το οποίο πρόκειται να ασχοληθώ ; Έπειτα μπορώ να το κάνω; Έχω τη δύναμη; Και αμέσως απάντησα πως ναι θα μου άρεσε , όσον αφορά τη δύναμη και τη θέληση, θα το ανακάλυπτα στη συνέχεια.
Αμέσως μόλις πέρασα θέλησα να ΄΄μπω στα βαθιά΄΄ , γιατί έχω την άποψη ότι η ειδική αγωγή δε σημαίνει να μάθω τα βιβλία όπως μου τα δίνουν, αλλά σημαίνει να ασχοληθώ με αυτούς τους ανθρώπους να μάθω πως ζουν , τις συνήθειες τους , να βρω τρόπους για την αυτοεξυπηρέτηση τους…Με λίγα λόγια να μάθω να ζω δίπλα τους αλλά και μαζί τους.
Ξεκίνησα την εκμάθηση της ελληνικής νοηματικής γλώσσας, βρίσκομαι πλέον στην απόκτηση του πτυχίου της.Μπορώ με σιγουριά να πω ότι είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα και συνάμα παράξενο. Έχω τη δυνατότητα επικοινωνίας με μια μερίδα ανθρώπων όπου αν δεν έκανα την επιλογή της σχολής δε θα έμπαινα καν στο “τρυπάκι” να μάθω.Είναι υπέροχο να επικοινωνείς με ένα άλλο κομμάτι ανθρώπων που οι περισσότεροι δεν έχουν την δυνατότητα , είναι υπέροχο να μπορώ να βοηθήσω έναν τέτοιον άνθρωπο όταν προσπαθεί να επικοινωνήσει με έναν υπάλληλο στην τράπεζα, είναι υπέροχο να μιλάς στο λεωφορείο μαζί τους….είναι απλά διαφορετικό.
Έπειτα αποφάσισα να κάνω μια δήλωση σαν συνοδός σε μια κατασκήνωση ΑΜΕΑ. Πολύ πρωτόγνωρο και μπορώ να πω ότι με έβαλε σε σκέψεις αυτή μου η επιλογή.Θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στις “απαιτήσεις” ; Θα μπορούσα να κουβαλήσω όλη αυτή την ευθύνη για έναν άλλον άνθρωπο; Και αν γινόταν κάτι; Τι θα έλεγα στους γονείς του παιδιού; Τι θα έλεγα σε εμένα; Η κατασκηνωτική περίοδος ήταν δεκατέσσερις ημέρες , πολλές για έναν άνθρωπο που δεν έχει ασχοληθεί ξανά.Γνώρισα λοιπόν το παιδί ,ένας άνδρας τριαντατεσσάρων χρόνων,το οποίο βρισκόταν σε καρότσι , είχε τετραπληγία ,δηλαδή η μισή του πλευρά δυσλειτουργούσε σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό ενώ η άλλη και πάλι δυσλειτουργούσε αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό.Είχε μεγάλη σπαστικότητα και χαμηλή όραση.Το νοητικό του επίπεδο ήταν ίδιο με ενός παιδιού έξι χρόνων.
Αργότερα γνώρισα και τους γονείς του και εκείνη τη στιγμή πήρα μια τεράστια ευθύνη απέναντι στους γονείς,στο παιδί αλλά και σε μένα. Μια ευθύνη, μια υπόσχεση ότι θα τα καταφέρω. Δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή τον παραμικρό οίκτο για αυτό το παιδί,ούτε μια στιγμή,δεν έβλεπα μπροστά μου έναν 34χρονο άνδρα ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.Τις πρώτες μέρες έβλεπα κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο,ότι μου έφευγε από το καρότσι,επειδή εγώ δεν του έβαλα την ειδική ζώνη για να τον κρατά , και χτυπούσε…,μετά εξοικιώθηκα.
Ήταν δύσκολο, πρώτα σκεφτόμουν τις ανάγκες του παιδιού, να φάει , να κάνουμε μπάνιο , να πάει στην τουαλέτα , να πάρει τα χάπια του μετά από κάθε γεύμα,να σκεφτώ τι θέλει , πώς το θέλει και πότε το θέλει.Οι δικές μου ανάγκες έρχονταν σε δεύτερη μοίρα,αλλά δε με ενόχλησε ποτέ. Κάθε μιάμιση ώρα ξυπνούσα για να δω αν είναι καλά,αν χρειάζεται κάτι,αν θέλει κάτι από εμένα.Και έτσι πέρασαν 14 μερες…μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα συναισθήματα που βίωσα ζώντας με αυτόν τον άνθρωπο αυτές τις μέρες δε θα τα βιώσω ξανά. .Το κάθε χαμόγελο που έβλεπα στο πρόσωπο του,η κάθε λέξη,το κάθε ευχαριστώ, η κάθε αγκαλιά που θα μου έκανε με συγκινούσαν ευχάριστα και με έναν μαγικό τρόπο έπαιρναν την κούραση ή ό,τι άλλο μπορεί να ένιωθα εκείνη τη στιγμή.
Θέλει δύναμη για να ασχοληθείς,αλλά κυρίως χρειάζεται μεράκι και πολύ αγάπη.Αυτό που δε μας χρειάζεται είναι η οποιασδήποτε μορφής οίκτου ή στεναχώριας,τέτοια υπάρχει μπόλικη γύρω μας. Εμείς και τα παιδιά θέλουμε χαρά,χαμόγελα,γέλια ,ζωή.. Αυτό μας χρειάζεται. Η κάθε ζωγραφιά που θα μου έδινε, με έκανε να ξεχνώ την κάθε κρίση που θα πάθαινε,το κάθε φιλί ,οι βουτιές μας στην θάλασσα με τα μπρατσάκια του , όλα….Το πιο σημαντικό είναι να ακούς το ευχαριστώ των γονέων,είναι μια επιβράβευση που αξίζει τόσο πολύ. “Σε ευχαριστώ που ήσουν με το παιδί μου,που έζησες μαζί του”. Αυτό που μπορεί να μην αντιλαμβάνονται είναι ότι εκείνη τη στιγμή έχει γίνει και δικό σου παιδί, έχει γίνει ένας άνθρωπος στη ζωή σου,ένας ακόμη υπέροχος άνθρωπος που συμπληρώνει αυτό που λέμε εμπειρίες και ζωή.
Έχω καταλήξει πλέον ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό ακόμα και αν δε θα μου δινόταν πίσω ούτε ένα ευρώ , κυριολεκτικά όμως ούτε ένα ευρώ ακόμα και να μη βρω ποτέ δουλειά εγώ το συναίσθημα που νιώθω όταν είμαι μαζί τους δε το αλλάζω.Νιώθω γεμάτη,ευτυχισμένη.Ευχαριστώ την αδερφή μου που προέτρεψε να εισαχθώ σε αυτή τη σχολή, με το επιχείρημα βέβαια της επαγγελματικής αποκατάστασης , αλλά ευχαριστώ και εμένα που δήλωσα αυτή τη σχολή.Το αγαπάω αυτό που κάνω έστω και με αυτόν τον μικρό τρόπο εννοώντας εθελοντικά .Καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε πως η διαφορετικότητα δεν είναι μειονέκτημα, η διαφορετικότητα είναι μια ιδιότητα δοσμένη από τον ‘’θεό΄΄ ονομάστε τον όπως εσείς θέλετε.Θα κλείσω χρησιμοποιώντας μια φράση του James Baldwin την οποία διάβασα σε μια σελίδα στο διαδίκτυο. : ΄΄δεν μπορούν να αλλάξουν όλα τα οποία όμως έχουν αντικριστεί , αλλά τίποτα δε μπορεί να αλλάξει εάν πρώτα δεν αντικριστεί΄΄ . Ας πορευθούμε σύμφωνα με αυτό.
.Ευχαριστούμε την Σωτηρία Λαζάρου που έγραψε το κείμενο αυτό για τη σελίδα μας!
pithagoreiotheorima.blogspot.gr