Πόσο ανοιχτή αγκαλιά έχουν τα Αμεα για όλους εμάς; Το αληθινό πρόβλημα της αναπηρίας στην Ελλάδα!
Χρόνια τώρα μιλάμε, αναλύουμε και ψάχνουμε να βρούμε, ποιο είναι το πρόβλημα της αναπηρίας στην Ελλάδα. Είναι ότι δεν έχουμε ένα κράτος που να μεριμνεί σωστά και ολοκληρωτικά για τα Αμεα; Είναι οι Έλληνες που δεν έχουν διδαχτεί και εκπαιδευτεί στο κομμάτι της αναπηρίας και δε ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν; Η άγνοια και η έλλειψη πολιτισμού από μια μικρή μερίδα συμπολιτών μας;
Έχουμε αναζητήσει να βρούμε μια απάντηση και απάντηση πουθενά! Και ξάφνου, ένα λαμπάκι μου άναψε πριν χρόνια και αναρωτήθηκα: μήπως φταίνε τα ίδια τα άτομα με αναπηρία; Αμέσως σκέφτηκα, πώς είναι δυνατόν να φταίνε οι ίδιοι που θέλουν και παλεύουν, για ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα μας, να είναι πολέμιοι του ιδίου του αναπηρικού κινήματος;;
Τα χρόνια πέρασαν και η επιβεβαίωση δυστυχώς έρχεται ανά διαστήματα ….σε εκείνο το ίδιο λαμπάκι: ναι, φταίνε και τα άτομα με αναπηρία! Γιατί παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τις δυσκολίες της αναπηρίας τους ή της ασθένειας τους, παραμένουν να λειτουργούν όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες, να είναι εαυτούληδες!
Μπορεί να σας φαίνομαι σκληρός αλλά θα το αιτιολογήσω. Αρχικά φταίνε γιατί φοβούνται να εκφράσουν την αναπηρία τους, να την επικοινωνήσουν, να την εκδηλώσουν, να μιλήσουν για αυτή. Πως περιμένεις το 90% του πληθυσμού να σε δεχτεί, όταν εσύ δεν έχεις δεχτεί τον εαυτό σου; Αν δε ξεκινήσεις να κυκλοφορείς, να βγεις στο δρόμο, να διεκδικήσεις ότι σου ανήκει με σωστό τρόπο και όχι πίσω από μια οθόνη ή ένα σύλλογο; Πως θα αντιμετωπίσεις τον ρατσισμό και το φόβο, όταν φοβάσαι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και όσους άλλους έχουν κάποια αναπηρία; Όταν αφήνεις άλλους να αποφασίζουν για σένα;
Φταίνε τα άτομα με αναπηρία, γιατί τους αρκεί απλά να γραφτούν σε ένα σύλλογο. Και όταν αυτός ο σύλλογος δε τους καλύπτει απόλυτα, να δημιουργήσουν ένα δικό τους και να πάρουν όσα περισσότερα μέλη μπορούν. Και το ίδιο θα κάνουν και άλλοι μετά. Ένας τόσο διασπασμένος χώρος, όπως αυτός της αναπηρίας, δε θα μπορέσει ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ να κερδίσει τα δικαιώματα του και να διεκδικήσει τίποτα(βασικές αρχές διάσπασης του κοινωνικού συνόλου).
Για φανταστείτε να είστε ο υπουργός Υγείας και να απευθύνονται σε σας: 40 διαφορετικοί σύλλογοι τυφλών, κωφών, αναπήρων, με σκλήρυνση, με διαβήτη, με αόρατες αναπηρίες ….και όλοι να ζητούν 40 διαφορετικά πράγματα. Τι θα έκανες, τι θα έπραττες; Τίποτα …γιατί θα έβλεπες ότι κανείς δε μπορεί να σωθεί, όταν θέλει να κρατά μόνο τη δίκη σου σανίδα σωτηρίας και όχι να τη μοιραστεί με το διπλανό του!
Μπορούμε να κατηγορήσουμε όλες τις κυβερνήσεις, όπως κάνουν όμως και αυτές! Έχοντας μιλήσει με πολλούς πολιτικούς, μου έθεσαν κατά καιρούς το ερώτημα: κ. Βογιατζή, εσείς ποιον θα βοηθούσατε πρώτο; Ποιον από όλους, όταν έχουν μοιραστεί, δε συνεργάζονται και δε μιλούν καν μεταξύ τους; Δεν είχα απάντηση και αν την έχει κανείς από εσάς, ευχαρίστως να τη μοιραστεί μαζί μου.
Δε με τρόμαξε ποτέ η αναπηρία ούτε τα ίδια τα άτομα. Έχω συναντήσει, για καλή μου τύχη, πολλούς από εσάς και έχω συνομιλήσει με αρκετούς. Δε με πείραξε και δε θα με πειράξει καμία δυσμορφία, αρρώστια, αναπηρία σε έναν άνθρωπο που έχω απέναντι μου και μπορώ να μιλήσω και να επικοινωνήσω. Με ενοχλεί αφάνταστα όμως να κάνω συζήτηση με κάποιον που κοιτάζει μόνο το συμφέρον του, πως θα κερδίσει περισσότερα συμμετέχοντας σε ένα πρόγραμμα ή ιδρύοντας ένα ακόμα σύλλογο ή όταν δε μπορεί να κάνει διάλογο. Εκεί λυπάμαι, αλλά δεν έχω να πω τίποτα και με κανέναν, είτε έχει αναπηρία είτε όχι!
Σε παλιότερο άρθρο μου με τίτλο: Πόσο ανοιχτή αγκαλιά έχουμε πραγματικά για τα Αμεα, αναρωτιόμουν εάν όντως ο λαός μας μπορεί να αγκαλιάσει την αναπηρία. Σε αυτό το άρθρο, θέλω να επισημάνω το εξής: πόσο ανοιχτή αγκαλιά έχουν τα Άτομα με αναπηρία, για όλους εμάς; Πόσο θέλουν πραγματικά να συνεργαστούμε, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον; Γιατί κακά τα ψέματα, όταν ζητάτε να σας δεχτούμε, εγώ με τη σειρά μου ζητώ επίσης να με αποδεχτείτε! Όχι σαν κάποιον ξένο που μπήκε στα χωράφια σας με σκοπό το κέρδος!
Είμαι ένας δημοσιογράφος που πριν 10 χρόνια μπήκε τυχαία στο χώρο της αναπηρίας, το θεώρησα δώρο για μένα και τη μετέπειτα ζωή μου και την αγκάλιασα. Το ίδιο έχουν κάνει εκατοντάδες συμπολίτες μας, εθελοντικά ή ως εργασία. Και μη ζητάμε πάντα να λειτουργούν όλα εθελοντικά. Στο εξωτερικό ανάλογα επαγγέλματα που ασχολούνται με την αναπηρία, είναι από τα πιο καλοπληρωμένα. Υπάρχει όμως και σεβασμός μεταξύ των εμπλεκομένων, μεταξύ των συλλόγων, υπάρχει συνεργασία για ένα κοινό σκοπό!
Αν όμως δε μπορούν να κάνουν το ίδιο και τα Αμεα για όλους μας, τότε απλά θα συνεχίσουμε να ζούμε στο παρελθόν. Εάν δε μπορείτε να συνεργαστείτε, δε θα βρείτε κανένα σύμμαχο στα δικαιώματα σας. Αν δε μπορείτε να συμμετέχετε, να δραστηριοποιηθείτε και είστε σαν τα πρόβατα, μέλη απλά ενός συλλόγου(ακόμα και εάν τον ιδρύσατε εσείς), τότε δε καταφέρατε τίποτα!
Τονίζω συχνά, ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι, άρα αύριο μπορεί να είμαι στη δίκη σας πλευρά. Όμως εκείνη την ημέρα, δε θα είμαι δικός σας, θα είμαι ο εαυτός μου και πάλι! Μέχρι τότε, ζητώ από τα Αμεα: να είστε ο εαυτός σας, να μην καθοδηγήστε, να βγείτε από τα σπίτια και τα στεγανά σας, να ανοίξετε τα φτερά και το μυαλό σας. Ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος θα σας βοηθήσει, εάν δε βοηθήσετε πρώτοι τον εαυτό σας! Αγαπήστε την αναπηρία σας, αγαπήστε τους γύρω σας που δεν έχουν αναπηρία, δεν είναι εχθροί σας, είναι εκεί κοντά για να βοηθήσουν επειδή το θέλουν! Μη τους διώχνετε, αποδείξτε ότι και τα άτομα με αναπηρία μπορούν να έχουν μια αγκαλιά ανοιχτή για όλους μας!
Βογιατζής Ηλίας
Email: iliasvogiatzis@gmail.com