Μεγάλη η του κινηματογράφου δύναμη: την κυνήγησαν ηγέτες, δικτάτορες και μανατζαραίοι, ονειρευόμενοι να επηρεάσουν τις μάζες. Εκείνες άλλοτε υπάκουαν, άλλοτε όχι, άλλοτε σχετίζονταν ιδιαίτερα με όσα έβλεπαν. Οπως ο Οουεν Σίσκιντ, που πριν από 20 χρόνια ήταν ένας συνηθισμένος μπόμπιρας: έτρεχε, γελούσε, σκουντούφλαγε, έβαζε αντικείμενα στο στόμα του. Μέχρι που μια μέρα, οι σκέψεις και τα συναισθήματά του άρχισαν να θαμπώνουν.
Ακόμα και ο ύπνος του έγινε ακανόνιστος και η ομιλία του άρχισε να υπολείπεται σε ειρμό. Οι γονείς του επισκέφτηκαν έναν γιατρό, από το στόμα του οποίου ακούστηκε η λέξη «αυτισμός». Και όλα ίσως να εξελίσσονταν με τους τρόπους που σε αυτές τις περιπτώσεις εξελίσσονται, αν ένα βράδυ η οικογένειά του δεν έβλεπε στο βίντεο τη «Μικρή Γοργόνα» και αν ο Οουεν δεν ζήταγε επίμονα την επανάληψη μιας συγκεκριμένης σκηνής.
Οπως αποδείχθηκε την είχε απομνημονεύσει. Ομοίως και την υπόλοιπη ταινία, για να μην πούμε όλες τις ταινίες της Ντίσνεϊ που είχε δει.
Το «Life, animated» είναι ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο στο βιβλίο που ο πατέρας του Οουεν, ο Ρον, έγραψε για να αφηγηθεί τη ζωή του ως δημοσιογράφος (βραβευμένος με Πούλιτζερ) και ως γονιός ενός παιδιού με ιδιαιτερότητες. Σκηνοθετείται από τον οσκαρούχο Ρότζερ Ρος Γουίλιαμς και έχει για πρωταγωνιστή κάποιον που από τον κίνδυνο να μην ξαναμιλήσει αρχίζει να κατανοεί εκ νέου τον κόσμο με τη βοήθεια ζωγραφιών εμπνευσμένων από το «Βιβλίο της Ζούγκλας» και τον «Πίτερ Παν». Φτάνει να γίνει κανονικός ενήλικος, γνωρίζει φίλους στις ομαδικές συνεδρίες, τα φτιάχνει με ένα κορίτσι.
Το μόνο που δεν αλλάζει είναι η αγάπη για τις ταινίες της Ντίσνεϊ, οι σκηνές των οποίων δεν λείπουν: συνυφαίνονται με τη ζωή του Οουεν, υπονοώντας την ομοιότητά του με την αυτοπραγμάτωση που επιδιώκει λ.χ. ο «Πινόκιο». Σε μία σκηνή του ντοκιμαντέρ, η μητέρα του τον αφήνει να δει τον «Μπάμπι», ενώ εκείνος έχει μόλις μετακομίσει στο δικό του διαμερισματάκι και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του.
ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ; Μα η Ντίσνεϊ δεν είναι που έχει κατηγορηθεί για απλουστεύσεις των ανθρωπίνων πραγμάτων ή για αναπαραγωγή στερεοτύπων; Ναι και αυτό ίσως παίζει τον ρόλο του: όπως παρατηρείται στο ντοκιμαντέρ που βγαίνει στους αμερικανικούς κινηματογράφους την 1η Ιουλίου, τα διογκωμένα συναισθήματα των σεναρίων της μοιάζουν κατάλληλα προς επεξεργασία από κάποιον σαν τον Οουεν, όλα αυτά όμως καλύτερα να απασχολήσουν κάποιον ειδικό.
Πιο κατανοητό από όλους είναι ότι ο 23χρονος πια μπόμπιρας φαίνεται να μην προτιμάει μόνο τους προφανείς ήρωες – τον Αλαντίν, τον Σίμπα ή την Αριελ -, αλλά και δευτερεύοντες, σαν τον Ιάγο, τον Πούμπα, τον Σεμπάστιαν. Η «δύναμή» τους είναι τέτοια που ο Οουεν ζωγραφίζει νέες ιστορίες με αυτούς στο επίκεντρο. Δεν ξεχνάει τις πρωτότυπες – οι θεατές τον βλέπουν να τις βλέπει και να επηρεάζεται. Επιδίωξη του ντοκιμαντέρ είναι (με τη βοήθεια κι εκείνης της δύναμης του κινηματογράφου) να δεχτούν μια επιρροή για το ζήτημα του αυτισμού κι εκείνοι.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ-www.tanea.gr