Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια μια μοναξιά γύρω μου. Δεν ανοίγουμε τα σπίτια μας ούτε σε γιορτές πια.
Με αφορμή ένα ποστ ήθελα να γράψω κάποιες σκέψεις μου. Είναι λίγο σκόρπιες γιατί έχω έναν μικρό θυμό.
Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια μια μοναξιά γύρω μου. Δεν ανοίγουμε τα σπίτια μας ούτε σε γιορτές πια. Και όταν τα ανοίγουμε δεν έρχεται κανείς πέρα από την οικογένεια.
Κόψαμε τις βραδινές παρέες στα σπίτια με σινεμά και κρασάκι. Κόψαμε το έξω. Κόψαμε ακόμα και τους απογευματινούς καφέδες. Βρισκόμαστε τυπικά σε πάρτι που μας καλούν και αυτό όχι πάντα. Όταν τα δώρα είναι πρόβλημα. Όταν η κατάθλιψη έχει χτυπήσει την πόρτα. Δεν είναι ανάγκη να πας κανένα δώρο. Είναι ανάγκη να παραμείνουμε άνθρωποι. Να περνάμε καλά.
Να κάνουμε πράγματα ευχάριστα. Να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τα μικρά πράγματα και να ασχοληθούμε με την ουσία. Μου λείπουν φίλοι και παρέες που επέλεξαν να κλειστούν στα σπίτια τους. Τους λέω συνέχεια ότι δεν θέλω να έρθουν για το δώρο. Δεν θέλω να πάω για το φαγητό ή το κρασί. Θέλω απλά να τους δω. Θέλω απλά να κάτσουμε όπως παλιά και να μιλάμε/γελάμε. Τίποτα άλλο. Αυτό αρκεί. Και μετά διαβάζουν «και να αυτοί κοίτα τι δώρα μας έφεραν» και κλείνονται πάλι στο καβούκι τους.
Πόσο μου λείπουν κάποιοι φίλοι…
Στεύη Καζαντσίδου