Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας! Μέρα εορτασμού της μητρότητας και των ευχαριστιών προς τη μητέρα
Είναι μια γιορτή με καθαρά αρχαιοελληνικές αναφορές, που προέρχονταν απ’ τη λατρεία της θεάς Κυβέλης, της μητέρας των θεών, όπως την προσφωνεί ο Πίνδαρος (“Κυβέλα, Μάτερ θεών”).
Η πρωταρχική, λοιπόν, πηγή αναφοράς στη “γιορτή της μητέρας” είναι η αρχαία Ελλάδα, όπου ήταν γιορτή της άνοιξης, κατά την οποία λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα, η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας. Στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία συναντάμε τη γιορτή της μητέρας σαν γιορτή αφιερωμένη στη Θεά Κυβέλη, που γιορταζόταν κάθε Μάρτιο.
Μια πολύ νεώτερη εκδοχή είναι η αποκαλούμενη “Mothering Sunday”, που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 15ου και 16ου αιώνα. Εκείνη η ημέρα, που εορτάζονταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής, ήταν προς τιμή όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά τη διάρκειά της, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους, έπαιρναν άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις δικές τους μητέρες. Η μέρα αυτή έχει επικρατήσει στην Αγγλία σαν «Μέρα της Μητέρας» και συνεχίζει να γιορτάζεται μέχρι σήμερα, την 4η Κυριακή της Σαρακοστής.
Καθώς, όμως, ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, η αρχαία αυτή γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της «Μητέρας Εκκλησίας» και με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα και την μητέρα και την εκκλησία.
Στη σύγχρονη εποχή, η Αμερικανίδα ακτιβίστρια Άννα Μαρία Τζάρβις (1864-1948), απ’ τη Φιλαδέλφεια, ήταν αυτή που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή της μητέρας και θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της, ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή για τη μητέρα.
Οι προσπάθειές της ευοδώθηκαν και τελικά στις 9 Μαΐου του 1914 ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν σαν εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
H Τζάρβις επέλεξε το λευκό γαρίφαλο σαν το λουλούδι-σύμβολο της Ημέρας της Μητέρας, επειδή: “το λευκό του χρώμα συμβολίζει την αλήθεια, την αγνότητα και την φιλευσπλαχνία της μητρικής αγάπης, ενώ το άρωμά του, την μνήμη και τις προσευχές της”.
Παρά τις αντιδράσεις της εμπνεύστριάς της, όμως, η Ημέρα της Μητέρας γρήγορα εμπορευματοποιήθηκε απ’ την βιομηχανία των λουλουδιών, που βρήκε μια “θεόσταλτη” ευκαιρία ν’ αυξήσει το τζίρο της.
Οπωσδήποτε, όμως, η γιορτή της μητέρας είναι μια μέρα αφιερωμένη σε όλες τις μητέρες του κόσμου σαν ένδειξη τιμής κι’ ευγνωμοσύνης σ’ εκείνες που μόχθησαν και μοχθούν καθημερινά για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ειρηνικής, μιας κοινωνίας που θα στηρίζεται στην αγάπη και τον αλληλοσεβασμό των ανθρώπων, μιας κοινωνίας απαλλαγμένης απ’ τα μίση και τις κακίες, μιας κοινωνίας αγάπης.
Η μητέρα είναι η ζωή, η αρχή της κάθε ζωής. Λέμε «μάνα» όχι μόνο την πηγή του κάθε στοιχείου, αλλά κι’ ότι αγκαλιάζει τη ζωή και τη φροντίζει για ν’ αναπτυχθεί. Για παράδειγμα, λέμε «η μάνα γη», γιατί κλείνει στα σπλάχνα της τους σπόρους και τους φροντίζει μέχρι να βλαστήσουν και να φυτρώσουν, ώστε να ταΐσει μ’ αυτούς το ζωικό κόσμο αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο. «Μάνα» αποκαλούμε την πατρίδα μας. «Μάνα» αποκαλούμε και την εκκλησία μας.
Το ωραιότερο και σημαντικότερο για την ανθρωπότητα στοιχείο είναι η οικογένεια και μέσα σ’ αυτήν την πρώτη θέση κατέχει η μάνα. Αυτή είναι η ψυχή της οικογένειας. Η μητέρα δημιουργεί ανθρώπους. Εκείνη είναι ο πλάστης ψυχών και σωμάτων.
Είναι πολύ μεγάλος ο ρόλος της μάνας, υπέροχη και Θεάρεστη η αποστολή της. Έχει μία δύναμη τεράστια κι’ αναντικατάστατη. Είναι ο πρωταγωνιστής στον ευγενέστερο και δυσχερέστερο ρόλο της ανατροφής των παιδιών. Είναι το παν, γιατί συνειδητά, μα και ασυνείδητα, διαπλάθει και μορφοποιεί τα χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα το χαρακτήρα των παιδιών της.
Όλοι οι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, της οφείλουμε πολλά, της οφείλουμε τα πάντα.
Είναι η αγνή μορφή, η ανιδιοτελής ύπαρξη, που σαν άγγελος καλός στέκεται δίπλα μας και προσέχει κάθε μας βήμα και προλαβαίνει κάθε κακό.
Κούραση, φροντίδες, ξενύχτια παρέχονται χωρίς φειδώ, με ανεξάντλητη στοργή και απέραντη αφοσίωση.
Το να είσαι μητέρα σημαίνει την πιο μεγάλη χαρά της ζωής, αλλά και την πιο μεγάλη ευθύνη απέναντι στη ζωή. Η μητέρα είναι ο συμπαραστάτης, ο βοηθός, ο οδηγητής κι’ ο σύμβουλος, η ελπίδα και η παρηγοριά.
Είναι μια παγκόσμια έννοια χωρίς εθνικότητα, είναι μια λέξη χωρίς χρονολογία. Είναι ένα πανανθρώπινο σύμβολο.
Ένα πρόσωπο που πρέπει να τιμάται μετά τον Θεό, είναι η μητέρα, με πρότυπο την πρώτη Μητέρα, την Μητέρα των μητέρων, την Παναγία, αφού – σύμφωνα με ένα γνωμικό – «ότι δεν πρόφτασε ή δεν θέλησε να κάνει ο Θεός το άφησε στη Μάνα».
Ο Θεός χάρισε στη γυναίκα το προνόμιο να φέρνει στον κόσμο τα παιδιά του, την αξίωσε να γίνει συνεργάτης στο δημιουργικό του έργο και της χάρισε τη χαρά της μητρότητας, η οποία δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη χαρά. Η μητρότητα, που φωλιάζει μέσα στην ψυχή της μάνας, είναι το πιο μεγάλο Θεϊκό δώρο και η πιο βαθιά ικανοποίηση για αυτήν
Μάνα! Μανούλα! Μητέρα! Μαμά!
Λέξη γλυκιά, λέξη τρυφερή, που κλείνει μέσα της ποτάμια καλοσύνης και υπομονής, που το άκουσμά της φέρνει ρίγη και ανατριχίλα συγκινήσεως σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Η αγκαλιά της είναι το λιμάνι το ήρεμο, χωρίς κύματα και καταιγίδες, που κάθε βασανισμένος και κουρασμένος βρίσκει τη γαλήνη και την ηρεμία.
Ποιος δε συγκινείται όταν βλέπει τη μητρική στοργή της μάνας;
Ποιος δε θαυμάζει την αγάπη της μάνας για τα παιδιά της;
Είναι τόσο μεγάλη και υψηλή η αφοσίωση της, έτσι ώστε και η πιο σκληρή καρδιά λυγίζει μπροστά της με δέος κι’ αληθινό σεβασμό.
Η μητρική, όμως, στοργή, αγάπη και τρυφεράδα εξαγιάσθηκε και απέκτησε βαρύτητα και ωραιότητα από τότε που η αγνή, ταπεινή εκείνη γυναίκα έγινε η Μητέρα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και υπήρξε το αληθινό πρότυπο στοργής και αφοσίωσης.
Ακολουθώντας το παράδειγμα της Θεοτόκου, η Ελληνίδα μάνα έχει κλείσει στη Θεοφιλή καρδιά της το Ευαγγελικό μήνυμα του “εκτρέφειν τα τέκνα εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου”, κουβαλώντας στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής της, αγωγή αιώνων.
Αναθρέφει τα παιδιά της με υποδειγματικό τρόπο.
Ξαγρυπνά στο προσκεφάλι τους, καταπονείται να τα μεγαλώσει, θυσιάζει καθημερινά τις δικές της ανάγκες για την δική τους πρόοδο, πονά με τον πόνο τους, παιδεύεται με τα προβλήματά τους και τα οδηγεί στις φωτεινές οδούς της Πίστης, της Αρετής, της Αγάπης, της Πατρίδας και της Θρησκείας.
Φροντίζοντας να μην γκρεμιστεί το απόρθητο κάστρο, όπου βρίσκεται φυλαγμένη η Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, γαλουχεί τα παιδιά της με απλά και σοφά λόγια που είναι: «ως ήλιοι λαμπροί εν νυκτί της δουλείας, ως άγκυραι στερεαί εν καιρώ τρικυμίας».
Μάνα, και η μαρτυρική μάνα, που γεύτηκε αμέτρητες φορές το πικρό ποτήρι μιας ανέκφραστης λύπης, μιας απερίγραπτης οδύνης στους μεγάλους αγώνες της πατρίδας μας. Που έσφιξε την καρδιά της στο άκουσμα του ηρωικού θανάτου του παιδιού, του άντρα, του κάθε αγαπημένου της προσώπου.
Θρήνησε η Παναγία μπροστά στο σταυρό του μαρτυρίου του Υιού της:
«Παιδί μου όταν σε γέννησα δεν είχα τέτοιους πόνους και τώρα πόνοι τετραπλοί τα σωθικά μου σπρώχνουν. Όταν σε γαλακτότρεφα είχες Θεού τη χάρη. Εθώρουν σε και χαίρουμουν και κράτουν σε καμάρι».
Θρηνεί κι’ η μαρτυρική μάνα του κάθε αγνοούμενου και βουβή περιμένει το γυρισμό του παιδιού της, που η μορφή του μένει ζωντανή στη σκέψη, στον ύπνο και στον ξύπνιο της: «Πρόσωπα που χάραξαν τα χρόνια του πόνου οι μαχαιριές, μάνες που κρατούν φωτογραφίες μπροστά στις ματωμένες τους καρδιές».
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Απ’ την έρευνά μου στο διαδίκτυο
Γ. Β. Λογαράς